Firenze

David

De twee voorbije nachten waren echt deugddoend. Niet wakker geworden door pijn in onderrug of heup, een volledig nacht doorslapen. Mijn lijf voelt zich na lange tijd nog eens volledig uitgerust.

Ik verlaat het huis van Loretta na een knuffel, richting het plein van Michelangelo…met een replica van een van de bekendste beeldhouwwerken van de kunstenaar… ‘David’. Van hieruit heb ik een overzicht op Firenze. Ik twijfel even of ik het centrum in ga omwille van de drukte. Ik waag mijn kans en ben benieuwd hoe het zal voelen. Van de tuinen naar de brug Ponte Vecchio. Het ene juwelierswinkel na de andere… Een overvolle brug. Nederlands, Duits, Oostenrijks, Frans, Japans… een verscheidenheid aan talen is hoorbaar… Om in rust te blijven, blijf ik af en toe staan en laat ik de menigte aan mij voorbij gaan. Ik voel me bijna een levendstandbeeld midden de brug. Richting de Duomo. Een groot plein met immense beelden… De ene al wat meer gespierd dan de ander…mythologische en bijbelse figuren.
Met onder ander Neptunus.
Uit een smalle straat stappend…een kolossaal gebouw. De Duomo.
Er rechterover de kerk ‘la confraternita della mesiricordia’. Aan de voorgevel hiervan een olieverfschilderij op doek ‘La carita’… Een broeder die een zieke op zijn schouder draagt…
Ik draai me om… steden en pelgrimeren zijn voor mij echt niet iets die samenhoren.

Binnen de 10 minuten verlaat ik de luidruchtige binnenstad en massa toerisme en bevind ik me tussen drie meter hoge muren met prikkeldraad die villa’s afschermen.

Even een paar meter om langs het klooster van Galluzo. Een huwelijk…een ceremoniemeester.

Ik wordt vriendelijk gevraagd niet binnen te gaan… het huwelijk zou bezig zijn… Ze fotograferen… Er wordt mij van alles gemeld omdat ik de kerk niet zou binnengaan. Ik bedank haar voor de info en maak de keuze om verder te gaan richting de kerk. Haast je haast je, wordt nog na geroepen.
In het voorportaal van de kerk staan mensen onrustig hun kleren in de plooi te leggen, sigaretten worden aangestoken, het laatste tikkeltje rood kleurt de lippen… Ik stap binnen. De mensen zijn op hun opperste best. Het ziet er voor mij bijna uit als een galabal. Mensen staren me aan… Hi, niet vreemd met mijn rugzak en mijn T-shirt afgetrokken van de zon. Ik bewonder de prachtige muurschilderingen vanop een afstand…. Ik verlaat de kerk. Terwijl iedereen druk in de weer is en me zelf gewoon niet ziet langs wandelen stap ik het museum binnen… geen kat te zien. Pas een half uur later komt de bruid aan.

Ik geniet verder van een lange dag wandelen langs de heuvels van Toscanië. ’s Avonds stap ik een zaal binnen… Een oven, pizzadozen, een parochiezaal waar tweemaal per week mensen kunnen komen eten. Ik vraag of iemand me kan helpen met een bed. Twee mannen kijken elkander aan en fluisteren iets naar elkaar.’ Ja we hebben een plaats’. Ik wordt meegenomen. Een parochiehuis. Twee priester lopen nog even naar boven en brengen me een matras. Een lange aangename babbel volgt.