Kristal

Posted on by

De laatste tijd herinner ik me mijn dromen. Wat zelden is. Behalve in mijn vroege jeugd. Mijn nachtelijke dromen waren toen voor mij nachtmerries, zo erg dat ik eens een spuit in mijn poep kreeg om te kalmeren. Vandaag kan ik zien dat die dromen van toen me gewoon zaken kwamen vertellen wat men als kind niet altijd kan plaatsen. Toen toch niet.

Een paar dagen geleden had ik volgende droom:

In de ene zit ik naast een man ( de enige man in de ruimte) op mijn knieën. Hij lag op een matras. Hij deelde over de symbolen die werden gebruikt : cirkel, vierkant bij de andere mensen. Bij hem was het de driehoek. Ik zag een niet tastbare driehoek zwevend boven het lichaam. Ze kwam tastbaar door deze in een zacht deken te wikkelen. Een groen tastbare driehoek ontstond en legde het op de man. De gelijkzijdige driehoek met punt naar boven vervormde zich naar een uitgerekte ongelijk zijde driehoek (de langste, smalle hoek was links en richting de benen van de man. De rechterzijde vervormde niet). Op dat moment wou ik mij wat verwijderen van het tafereel – zichtbaar vanuit een andere dimensie zag ik mezelf zitten- en kon niet. Plots waren mijn benen languitgestrekt onder het matras waar de man op lag. Ik riep “ik kan niet weg ben eraan gekleefd”. De sfeer was sereen en ik voelde me rustig.

De volgende elementen zijn aanwezig: cirkel, vierkant, driehoek, onzichtbaar naar zichtbaar, man en mijn eigen persoon als voelbaar vrouw in mijn droom en kleven.

Wat me vooral intrigeert is de driehoek die zich vervormt. De eerst gelijkzijdige onzichtbare driehoek die zichtbaar wordt en nadien verandert, uitrekt naar een ongelijkzijdige zichtbare driehoek, waar bij de rechter zijde gelijk blijft. Een driehoek die eerst vrij is, van vloeibaar naar vast, in de materie, neerdaalt en zich vervormt.

Een driehoek is de basis van het ontstaan van een piramide. De symboliek van de driehoek overlapt die van het getal drie.
De gelijkzijdige driehoek staat voor Goddelijkheid, harmonie, verhouding tot.
De driehoek met de punt naar boven zoals in mijn droom, symboliseerd het vuur en het mannelijk geslacht (de punt naar beneden symboliseerd het water, de baarmoeder en het vrouwelijk geslacht. De zegel van Salomon is samengesteld uit beiden en staat voor de menselijke wijsheid. Het balans van beiden vormen staat voor manifestatie.)
Symbool van het vuur; ook deze van het hart. De ene driehoek is de reflectie van de ander. De respectievelijke symbolen van de goddelijke natuur van Christus en van zijn menselijke natuur. Of van de berg en de grot.
Zo boven, zo beneden. Zo inwendig, zo uitwendig, wat in je hoofd gebeurt zo in je lichaam. Wat in je lichaam gebeurt, dit gaat zich uiten in je leven. Zo in de hemel, zo op aarde. Wat in de hemel gebeurt, gebeurt in jou.

Ik laat de droom en zijn betekenis rijpen.

Deze morgen heel vroeg net voor het wakker worden werd ik gewaar dat mijn lichaam een vloeiende op en dalende beweging aan het maken was over gans mijn ruggengraat telkens vertrekkend vanuit het sacrum. Als een vloeiende en gelijkmatige beweging van een slang. Ik werd ook gewaar dat ik gesteund werd door iemand in mijn rug, ik kon de persoon herkennen, het gaf me een veilig gevoel. Ik kwam even wakker en werd gewaar dat wat gebeurde ik in vertrouwen kon blijven. Ik dommelde terug in en toen zag ik vanuit bovenaanzicht, ik zag dwars door mijn lijf, mijn lage ruggenwervel, mijn pelvis. Tegen mijn ruggengraat zag ik de punt van een bergkristal er tegen steunen. Het andere punt uiteinde stond in de pelvis van waaruit cirkels vertrokken in het water. De stroming aan lichte watergolven bleef duren. Het voelde vredig.

De elementen water, ruggengraat, pelvis, dubbeleinder (bergkristal met 2 punten).

Het was voor mij duidelijk dat die beweging heel deugddoend was voor mijn rug. Ik ontwaakte ook zonder spanning in de ruggengraat. Ik greep ook onmiddellijk naar mijn bergkristal die op mijn kast beneden ligt en hield deze tussen duim en wijsvinger. Een zalig ontwaken.

De kristal is een embryo: het wordt geboren uit de aarde, uit de rots. De transparantie ervan is een van de mooiste voorbeelden van de vereniging van tegenstellingen. Kristal, hoewel het materieel is, stelt ons in staat er doorheen te kijken, alsof het niet materieel is. Het vertegenwoordigt het tussenliggende vlak tussen het zichtbare en het onzichtbare.
Ze worden ook wel Licht stenen, of stenen van de overwinning genoemd.

En toen ik daarnet bij het opstaan een oud versleten strip in de hand nam om de haard aan te steken. Stond geschreven ‘De kristallen grot’.

Lente-equinox

Posted on by

Ik zet me neer in de bamboe zetel naast de kachel. Laatsleden kwam Frederik de eigenaar van het huis, ik zie hem nog staan kijkend naar de zetel “mijn grootmoeder heeft daar altijd in gezeten” met een zekere ingetogen zachtheid.
De ruimte is vredig en stil.

Mijmerend kijk ik terug naar wat deze dag me bracht, de dag van de lente equinox, waar dag en nacht even lang zijn, waar de mannelijke en vrouwelijke energie in balans zijn. Het was een ‘rijke’ volle dag. Deze morgen was ik vroeg uit de veren. Het eerste wat ik altijd doe is de gordijnen openen waar de zon opkomt. Dit is voor mij als een dagelijks gebed, de zon begroeten. De verbondenheid die ik hier telkens mag bij voelen gaat voorbij alle woorden die bestaan. Het brengt me onmiddellijk vreugde en energie om mijn dag in te zetten. Ik ruimde rustig mijn huis op en verzamelde alle benodigdheden die ik wou meedoen voor de eerste Ontmoetingscirkel met vrouwen in Watou, in de buurtbres.
Kort na de middag vertrok ik dan met een rugzak op de rug richting het dorp.
Ik was even wat bloemen vergeten voor de cirkel. Ik knipte wat narcissen af in de tuin. Ze staan – na de sneeuwklokjes die Imbolc symboliseren, daar waar alles onder de aarde nog aan het ontwaken is, wat nog in het donker in alle rust zich aan het voorbereiden is om tot volle kracht straks naar buiten te komen – symbool voor het nieuwe seizoen, kondigen warmere dagen aan. Niet vreemd dat zij de gele kleur draagt nu de zon zich krachtig toont. Ze brengt nieuw leven, nieuwe mogelijkheden. De natuur zit toch mooi in elkaar. Is het je al opgemerkt dat de meeste eerste voorjaarsbloeiers de gele kleur dragen. Dit viel me altijd op tijdens mijn pelgrimstochten. Na het frisse groen, kwam het geel. Ik heb tijdens mijn tochten het gele kleur leren appreciëren en het is een kleur die me ook sterk nabij is geworden.
Als ik hierin even terug kijk op mijn levensloop. Geel kon voor mij absoluut niet in een tuin. No way. In die periodes zat ik heel sterk in controle, controle als vorm van overleving. Omdat ik toen dacht dat controle mij zou helpen, integendeel het zet je vast, wat ik natuurlijk niet wist en waarom omdat ik de ruimte niet nam om te voelen, gewaar te worden want het voelde als ‘gevaarlijk’. Ik zat in mijn hoofd waar ik vaak het ‘licht’ niet zag en waar geel geen plaats dus had. Ik had mijn hart deels op slot gezet om de pijn niet te moeten aanvoelen dus kon het geel moeilijk mijn hart verwarmen.
Die ommekeer kwam dus tijdens mijn pelgrimstochten. Door dicht bij de natuur te zijn, de natuurelementen werd ik gevoed door Moeder aarde en Vaders hemel. Bloeide mijn Zijn open als een zaad die het juiste moment en plaats om te open baren in alle vrijheid en weg van gevaren want daar buiten was er geen gevaar.

Er naast stond een paardebloem. Och ja, die mag ook mee en zal ook zijn plaats krijgen op het altaar. Symbool voor zuivering. En met zijn ronde goed gevuld hoofd staat hij mooi als symbool voor de zon. En nu verborgen, maar later in de natuur zie je zijn pluizige bol die mooi als symbool staat voor de maan.

Het was best wat spannend. Af en toe kwam er een klein stemmetje me angstaanjagen. Hmm, klein, kon het mij niet krijgen. ‘Doorzetten Jasmine, niets van aantrekken’, suste ik mezelf. Ik werd gewaar dat dit me versterkte. En dan constateren dat ik mijn perfectionisme kon opzij zetten, zalig. Ik had namelijk een rond doek mee, niet gestreken. Niet gestreken, dat had vroeger nooit gekunnen, het moest perfect zijn. Maar wat is perfect? Ik vond dat het er perfect uitzag in zijn imperfectie. Dankjewel aan mijn rechterhand, die wat uit roulatie is, die me dit deed inzien.
En dan, niets wat ik had gepland kwam aan bod, dankjewel aan mijn flexibiliteit. Laatsleden vroeg me iemand en wat ga je geven tijdens je cirkel. ‘Och, ik zal niet teveel vast zetten. Go with the flow.’ Ik liet me hierin even beïnvloeden en had er mijn werk van gemaakt om op papier te zetten wat er zou gebracht worden. ‘ Ja, het was een ruggesteuntje zou ik zeggen. Maar behalve de structuur Begin-midden- einde en thema ‘oud-nieuw’. Was de cirkel een flow en gebeurde het totaal anders dan wat op papier stond. Zelf de oefening en vragen die kwamen. Het was even wat onwennig wat niet vreemd is voor een eerste cirkel. Ik had vertrouwen in wat mocht gezien worden. Zowel bij mezelf als bij de ander.

Naar de avond toe zaaide ik mijn eerste zaadjes in de groentetuin. Zo bijzonder te weten dat dit kleine zaadje zal uitgroeien, wortels krijgen, de temperaturen, wind en water zal trotseren om een sterke plant te worden waarmee ik me zal voeden.
’s Avonds bakte ik een omelet met kruiden uit de tuin : brandnetel, kleefkruid, zevenblad en paardenbloem. Wat is moeder natuur toch gul.
Dit is één manier van voeden.
Voor de avond viel zag ik de een rode vuurbol over de horizon de hemel zachtroze kleuren. De dag plooide dicht en dankbaar keek ik erop terug. Om dan te constateren dat de maan nu al zoveel licht schenkt en mijn tuin ver-licht
En dit, met deze voeding voed ik me iedere dag. En niemand zal me dit ooit kunnen afnemen waar ook ter wereld. De zon, de maan het zal er altijd zijn.
En wat brengt het harmonie in mijn leven.

De Alchimist

Posted on by

In dezelfde moeiteloosheid zoals ik gekomen ben verlaat ik Glastonbury. Om niet in snelheid mee te draaien kies ik voor een overnachting in London. De rozen die ik ontving reizen met me mee in een klein vaasje.
Deze morgen, zittend op de hoek van een straat in het drukke verkeer van London, kijkt een jonge vrouw me aan en zegt “Goodmorning”. In haar ene hand houd ze een croissant vast, de ander hand is verborgen onder haar vest. Haar ronde wangen blozen en een mooie glimlach maken ze wat volumineus.
Ik herken haar. Een paar dagen geleden zat ze op dezelfde plaats.
Ik keer even terug op mijn voetstappen, ga wat door mijn knieën zodat ik op haar hoogte kom. “Ik zou je heel graag deze witte roos schenken.” Haar ogen stralen. ” Och, God zegend je. Dankjewel”. We begroeten elkander. Terwijl ik terug overeind kom, komt een andere vrouw en steekt haar een geldbriefje in de hand.

Mijn weg gaat verder op weg naar de metro richting Victoria Station. Wanneer ik uit de métro kom en terug het daglicht zie. is een kracht voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik stop even en focus me op mijn ademhaling. Ik kijk op de kaart wat in de buurt is, Westminster kathedraal op een paar minuten. Ik begin te stappen en kom op een plein. De kracht ter hoogte van mijn hart is blijvend voelbaar zelf zo stevig dat het voelbaar is tot in mijn keel. Mijn ademhaling helpt mij de gewaarwording te kanaliseren.
Op een plein midden de drukte van het wegverkeer staat een kleine klokketoren. Ik wordt gewaar dat mijn bewustzijn op scherp staat, het is anders dan anders. Veel precieser, scherper. Hoe kan ik mij uitdrukken. Het is… sneller en alsof de tijd stil sta en de rest van wat rond mij gebeurd aan een razende snelheid gaat, tot zelfs bijna verdwijnt door zijn snelheid.
Mijn aandacht gaat enkel nog naar de klok. Een windroos, een kroon, een horizontale lijn, negen. De horizontale lijn van de negen vormt een cirkel.
Ik steek de straat over, draai me om en keer op mijn stappen terug alsof iemand meester is van mijn lichaam. ‘Ik heb niets verloren in Westminster kathedraal’, gaat door meheen. Wat verder voor ik een andere straat wens over te steken, zie ik aan dd andere kant van de straat een symbool ‘een cirkel met daarin een driehoek, vierkant, cirkel’, een tekst ‘de Alchemist’.
Ik adem diep in en uit om mijn balans te kunnen houden.
Ik stap verder en wordt gewaar dat alles terug ruimer wordt.
Wat was dat, stel ik me de vraag. Mijn innerlijke stem antwoord. Vertrouw.

Mandorla

Posted on by
La ‘Sportelle’ van Rocamadour. Kenteken van de pelgrim.

Wanneer ik gewaar werd dat Ik in deze regio en liefst in Watou wens te aarden, schreef ik op volle Maan een korte tekst voor de aankondiging van een eerste vrouwencirkel.
‘Komaan Jasmine durven en doen, op jouw manier, en zo eenvoudig mogelijk’, sprak ik mezelf in. Het denken liet ik er graag buiten, zeker als deze niet verbonden is. Dan is er onrust, ben ik niet geaard en vertrekken de woorden louter als lucht. En woorden die louter lucht zijn, worden niet gehoord en verlies ik het contact met de voorzienigheid en vertikaliteit en is alles wat in de horizontaliteit is als mijlen ver.
Wanneer mijn woorden ontstaan vanuit de bron dan kan ik ze gewoon voelen vibreren en vertrekken ze vanuit een totaal andere plaats in mijn lichaam die een opwaartse beweging maakt om dan via het spraakkanaal tot leven te komen.

Toen ik de tekst begon neer te pennen het eerste wat ik schreef was, wat en dan kwam heel spontaan ‘Mandorla’. Met deze benaming roep ik de vrouwencirkel de wereld in.
Het deed me plots terug denken aan mijn aankomst in Rocamadour op mijn pelgrimstocht in 2017. Een paar kilometer ervoor stond ik in de nacht onder de sterren hemel voor een kruis met aan de voet de St. Jacob’s schelp en ernaast de Mandorle met Maria en Jezus erin afgebeeld. Als ik het beeld van de Mandorle nu voor de geest zie doet het me denken aan een beeld die ik zag in het museum van Luxor van Isis en Horus.
Toen ik voor eerste keer, de vorm van de Mandorla bewust zag bracht het mij in contact met de vrouwelijke polariteit. De dagen nadien stond alles in het teken van de vrouw. Werd ik op verschillende manieren geraakt niet wetend vanwaar alles kwam. Een krachtplaats die ik nooit zal vergeten. Ik probeerde, in overtuiging, de tekst rond deze gebeurtenis terug te vinden. Helaas en bijzonder dat ik er toen niet heb overschreef. blijkbaar voelde ik me er toen te onzeker voor.

Om één of andere reden heeft deze vorm me altijd geïntrigeerd, waarom weet ik niet. Ik zie het ook vaak in visuele meditatie en werkt het als een pulserende magneet.

Een Mandorle is een geometrische figuur in de vorm van een amandel. In de traditionele iconografie, geschilderd en gebeeldhouwd, is het ovaal waarin Christus, de Maagd Maria, heilige figuren zijn gegraveerd in een onsterfelijke glorie.
Door zijn geometrische vorm is het verbonden met de symboliek van de ruit maar dan met afgeronde zijhoeken.

De betekenis ervan is de vereniging van hemel en aarde, van de lagere en hogere werelden. Vandaar het gebruik die perfect past bij heiligen. Het symboliseert het overwinnen van het dualisme van materie-geest, water-vuur, hemel en aarde, in een harmonieus gerealiseerde eenheid.

De amandel, wat wij eten, zit in een harde omhulsel en zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Symbool van het wezenlijke dat verborgen is in het accessoire, van spiritualiteit versluierd door uiterlijke doctrines en praktijken, van de werkelijkheid gemaskeerd door de schijn, de waarheid, de schat, de Bron die verborgen is.

Mahmûd Shabestari, een Mysticus en Perzische Sufi dichter zei ooit: “Wanneer de migrateur, de zwervende, de rondtrekkende persoonlijke zekerheid heeft bereikt, is de amandel rijp en is de schil gebarsten.”
Of Abd al-Karim die zei :” Laat de schors en neem de vrucht. Wees niet één van degenen die het gezicht niet kennen, maar ontdoe je van de sluier. “

….

In het timpaan van de Basiliek St. Madeleine te Vezelay is een mandorla te zien met de verrezen Christus

Stabiliteit

Posted on by
Luxor tempel

Daar gaat de volgende koetsier. “Excuse moi. Madame. Marié. Moi me marié avec toi ! Excuse moi.” Terwijl ik neen blijf zeggen. “Neen, ik zal niet trouwen met je.” “Waarom?” vraagt hij me. Terwijl hij de prijs naar beneden haalt van honderd naar vijftig. “” Je mag gelijk wat proberen. Ik stap niet in je koets. Ik hou van wandelen. En omdat ik niet graag de paarden zo op asfalt en zo mager zie rondlopen voor het plezier van een toerist. “” Ik wil met jou Frans spreken. “” Dat is fijn, dit kan ik ook al wandelend naast je koets. ” Ik heb er even genoeg van en ga wandelen in de tegenovergestelde richting om met rust gelaten te worden.

Het is vandaag het einde van de ramadan en dit is duidelijk te zien op straat. Overal wordt er gevierd. Jonge meisjes lopen er fleurrijk bij en werden geschminkt. Jongeren, enkel jongens rijden er in bende vorming op hun moto terwijl ze gans het verkeer inpalmen. Ze zitten niet met één of twee op de moto, wel met drie tot vier. En dan zie je ze rodeo spelen midden de grote baan. Hun voorste wiel gaat naar boven terwijl er vier op de moto zitten. Gekker kan het niet.

Kinderen spreken me aan. “Your name?” “Anna Jasmine” “Yasmeen”, vragen ze me verbaast. “Het is een Egyptische naam! “, zeggen ze me. Ik knik bevestigend. “Ik noem ook Yasmeen”, zegt een jong meisje terwijl ik haar fierheid zie. Haar moeder nodigt me even uit om een goede dag te zeggen. De ene foto na de andere foto wordt genomen. Iedereen wil met mij op de foto. Dit voelt wat vreemd aan, alsof ik een trofee in hun telefoon ben.

Tegen valavond ben ik in Luxor tempel. Hmm, het wordt me snel duidelijk dat ik geen voeling heb met deze tempel. Ik wandel erdoor samen met Amandine en na een half uur kiezen we ervoor om naar buiten te gaan en uit de chaos te stappen.

Voor het naar huis gaan laten we ons verleiden door kleine oliebollen met een laagje chocolade. Ik maak me de bedenking dat de chocolade niet hard wordt. Amandine begint te lachen. Hihi, hoe gewoontes er kunnen inzitten en ik vergeet dat ik in Egypte ben bij en temperatuur van 30 graden.

Ik voel me hier goed in Egypte en ik kan het omschrijven als ‘stabiliteit’. Alsof ik een bevestiging ontvang op de voorbije pelgrims jaren, als een eicel en zaadcel die samenvloeien en op één lijn komen in trouw blijven aan mezelf in een stabiliteit. Als ying en yang die een vloeiende beweging is. En wanneer ik terug denk aan alle signalen, symbolen die naar me toe zijn gekomen in de voorbije jaren en vooral deze in 2020 op het pad van Maria Magdalena ben ik heel blij dat ik ernaar geluisterd heb en er trouw aan ben gebleven. En eigenlijk als ik er nu bij stil sta al veel vroeger. Ik had echter niet onmiddellijke de link gelegd bij haar.

Het was me zelf nog niet onmiddellijk opgevallen hoe Isis eruit zag tot ik aan etalage stond van een juwelierszaak en een symbool me was opgevallen waar ik enorm was aangetrokken en me niet meer losliet. Een Ankh, de vleugels van Isis, de Djed en de turkoois steen opgebouwd in de vorm van een kruis. Wanneer ik de vier elementen opzocht met hun betekenis was het zo kloppend als het samenvloeien van de twee cellen. Er was niets in mij die twijfelde om mijn symbool (fraternida di Romena) die ik sedert 2018 droeg te veranderen in deze Ankh. Deze voelt voor me werkelijk aan als compleet… als een verlengde van mezelf. Terwijl ik dit nooit zo gewaar ben geweest bij het symbool van la Fraternida. Ik had altijd het gevoel dat er iets ontbrak.

De vleugels. Ja, ze blijven aanwezig. Isis, Horus… Ik wordt gewaar dat er een enorme behoefte is om mijn eigen vleugels rond mezelf te omwentelen, als een cape over mijn schouders, als de Pèlerine van een pelgrim en de behoefte om mijn vrouwelijkheid in zijn volle kracht te laten zijn. En terzelfde tijd ze wijd open hebben en erin te gaan staan. Ik word gewaar dat mij levensenergie af en toe aangewakkerd wordt en mijn lijf in een transformatieproces terechtkomt, als iets krachtig vertikaal die zich horizontaal uitzet …. Zoiets.

Djed staat voor Zijn, worden, stabiliteit. Het is een symbool waar vaak de god Osiris mee wordt vereenzelvigd. Omdat Osiris een koning van de eeuwigheid was, is het ook niet verwonderlijk dat het symbool djed duurzaamheid en eeuwigheid betekent.


Ankh : symbool van leven en kracht


Isis: symbool van vruchtbaarheid, mysterie, liefde. Haar oorspronkelijke naam is “Aset” wat “zie” betekent, het woord dat Nut uitriep toen ze Isis baarde. Isis is een licht dat uit de duisternis tevoorschijn komt. In hiërogliefenschriften wordt Isis’ naam geschreven met de hiëroglief van de troon, haar naam betekent “koningin” of “soeverein”. Isis maakt ons bewust van onze soevereiniteit. 


Turkoois: intuïtie, evenwicht, balans

Klik HIER voor meer beelden

En HIER luxormuseum

Tafereel

Posted on by

img_20200119_1020112544300078045810888.jpg

Op tafel… Schriften… Een potlood, een pen… Een schrift, kruidenkennis. Studeren, zonder mezelf een moeten op te leggen.
Net onder de horizon, in de schaduw. .. een houtenbeeld… Siddhartha Gautama of Boeddha genaamd…een kaars, een mala … twee knuffel stenen ;een amethist en rozenkwarts… een schilderij met klaprozen….

Op een gegeven ogenblik kijk ik op. Het zonlicht komt pal op het tafereel schijnen. Die ene zonnestraal… mijn aandacht gaat ernaartoe . Hoewel ik intuïtief materie neerzet tot wat voor mij gevoelsmatig klopt om tot een geheel te komen, heb ik nooit stilgestaan wat er dieper in verweven kan zitten in wat ik nu zie.

Het beeld, meegebracht in 1994, uit Sri Lanka. Een man zat te werken in zijn atelier. De geur en zijn ruwe handen die streelden over het hout deden me stilstaan. De rust, vrede en hartelijkheid die in de man voelbaar aanwezig was, overhaalde me om dit beeld aan te kopen. Siddhartha Gautama, het had evengoed Yeshua geweest kunnen zijn of … Alles wat die man reflecteeerde zit verweven in dit beeld… vrede, rust, hartelijkheid.

Een schilderij met drie klaprozen, gekregen van een vrouw die me genegen is.
Voor mij staat de klaproos voor het mystieke. Haar kracht van dit fragiel uitziend bloempje – al eens opgemerkt hoe ze in haar eentje weer en wind kan trotseren. Haar habitat… zelfs in een spleet tussen twee stenen kan ze vertoeven. Rood, de kleur van liefde, hartstocht, vuur… en drie, een universeel fundamenteel getal…

Kaars… vuur, warmte en licht.

Een mala … meegebracht uit Dharamsala. Ik was daar om er geld te brengen aan een weeshuis na het organiseren van een fuif. De mala wordt gebruikt tijdens meditatie om er je gebeden of mantra’s bij te houden, zoals wij de paternoster kennen. Voor mij staat deze voor contemplatie.

De amethist… een zeer krachtige en beschermende steen. Een zuiverende werking. Bevordert zelfinzicht en helpt je om eerlijk te zijn naar jezelf toe over gedrag dat schadelijk kan zijn en niet in dienst is van je hoogste zelf. Bevordert de liefde voor het goddelijke.

Rozenkwarts is bij uitstek de steen van het hart, liefde. De steen werkt in op het hart chakra en opent het hart om liefde te ontvangen en om liefde te geven. Het zuivert en opent het hart op alle niveaus en zorgt voor innerlijke genezing en eigenliefde… En voor men liefde kan ontvangen en geven is de weg naar zelfliefde primair.

De voorbije week was het thema trouw blijven aan mezelf sterk aan de orde. Mezelf niet kwijt spelen, weg geven, wegcijferen in het contact met de ander. Afspraken maken, grenzen, begrenzen en mij durven uiten zonder mezelf af te sluiten van de ander. In verbinding blijven, ook al was angst soms voelbaar aanwezig.
Dankbaar om te zien dat ik niet meer middenin situaties sta die niet plezant zijn. Dankbaar om mijn intuïtie en zelfvertrouwen.

Dat ik gewoon kan blijven Zijn, dat ik trouw mag blijven aan mijn ‘neen’ en grens zonder daarbij de ander uit het oog te verliezen of mij er schuldig bij ga voelen. Mij blijvend in vraag stellen.

En mijn bewust zijn dat alle ingrediënten in het tafereel in mijn leven, in mezelf verweven zitten en mij de mogelijkheid geven om telkens verder te gaan, het helen altijd maar sneller en korter wordt. En dat alles verdwijnt met de noorderzon en niets blijft hangen, zalig is dat.
Zalig om blijvend gewaar worden dat de vruchten van lang werken aan mezelf, mij dagelijks levende en waardevolle geschenken brengen.
Dat ik het vredig gevoel en schoonheid van het leven mag blijven gewaarworden en deze niet meer verdwijnt, zelfs in moeilijke of minder mooie momenten.

Dus mensen geef de moed niet op wanneer je baaldagen hebt. Blijf de weg naar binnengaan en vroeg of laat en misschien wel sneller dan verwacht zal je kunnen delen ‘….het leven is een kostbaar en waardevol iets’. Vertrouw en geloof erin…

‘Elle est pas belle la vie ! ‘…