In dezelfde moeiteloosheid zoals ik gekomen ben verlaat ik Glastonbury. Om niet in snelheid mee te draaien kies ik voor een overnachting in London. De rozen die ik ontving reizen met me mee in een klein vaasje.
Deze morgen, zittend op de hoek van een straat in het drukke verkeer van London, kijkt een jonge vrouw me aan en zegt “Goodmorning”. In haar ene hand houd ze een croissant vast, de ander hand is verborgen onder haar vest. Haar ronde wangen blozen en een mooie glimlach maken ze wat volumineus.
Ik herken haar. Een paar dagen geleden zat ze op dezelfde plaats.
Ik keer even terug op mijn voetstappen, ga wat door mijn knieën zodat ik op haar hoogte kom. “Ik zou je heel graag deze witte roos schenken.” Haar ogen stralen. ” Och, God zegend je. Dankjewel”. We begroeten elkander. Terwijl ik terug overeind kom, komt een andere vrouw en steekt haar een geldbriefje in de hand.

Mijn weg gaat verder op weg naar de metro richting Victoria Station. Wanneer ik uit de métro kom en terug het daglicht zie. is een kracht voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik stop even en focus me op mijn ademhaling. Ik kijk op de kaart wat in de buurt is, Westminster kathedraal op een paar minuten. Ik begin te stappen en kom op een plein. De kracht ter hoogte van mijn hart is blijvend voelbaar zelf zo stevig dat het voelbaar is tot in mijn keel. Mijn ademhaling helpt mij de gewaarwording te kanaliseren.
Op een plein midden de drukte van het wegverkeer staat een kleine klokketoren. Ik wordt gewaar dat mijn bewustzijn op scherp staat, het is anders dan anders. Veel precieser, scherper. Hoe kan ik mij uitdrukken. Het is… sneller en alsof de tijd stil sta en de rest van wat rond mij gebeurd aan een razende snelheid gaat, tot zelfs bijna verdwijnt door zijn snelheid.
Mijn aandacht gaat enkel nog naar de klok. Een windroos, een kroon, een horizontale lijn, negen. De horizontale lijn van de negen vormt een cirkel.
Ik steek de straat over, draai me om en keer op mijn stappen terug alsof iemand meester is van mijn lichaam. ‘Ik heb niets verloren in Westminster kathedraal’, gaat door meheen. Wat verder voor ik een andere straat wens over te steken, zie ik aan dd andere kant van de straat een symbool ‘een cirkel met daarin een driehoek, vierkant, cirkel’, een tekst ‘de Alchemist’.
Ik adem diep in en uit om mijn balans te kunnen houden.
Ik stap verder en wordt gewaar dat alles terug ruimer wordt.
Wat was dat, stel ik me de vraag. Mijn innerlijke stem antwoord. Vertrouw.