Zonder camera op stap, iets wat in vele oren vreemd   klinkt vooral als men weet dat je fotograaf bent.

De keuze was niet gemakkelijk en twijfels kwamen heel vaak de kop op steken na gesprek met vrienden.  Ik zou hier kunnen een reeks opsommingen doen van voor- en nadelen, deze zijn voor ieder verschillend.

Voor mij is het duidelijk geworden dat ik geen zin heb om overal de camera mee te nemen. Je leest het goed. Overal, ook naar het toilet 😉 . Geen zin om mij zorgen te maken wanneer ik de ganse dag door de regen aan het wandelen ben en in mijn achterhoofd mij moet zorgen maken om mij  toestel.

Wat vooral de doorslag heeft gegeven, is dit.  Het is het nemen van een beeld in het nu-moment over iets dat we amper een paar seconden geleden hebben gezien, iets wat al tot het verleden hoort. Om het te tonen in de nabije of verre toekomst. Het drukken op het knopje maakt de verbinding tussen beiden. Het kan op verschillende manier worden geïnterpreteerd. Het kan een continuïteit zijn tussen verleden-heden-toekomst. Het kan ook een breuk zijn tussen verleden en toekomst. Dit  betekent voor mij, het niet leven in het nu moment.  En dat zou in tegenstrijdigheid zijn aan het waarom van mijn tocht naar Compostela.

En voor de mensen die denken dat ik er totaal met lege handen naar toe ga….  ik verberg in mijn broekzak mijn telefoon 😉