Zonder camera op stap, iets wat in vele oren vreemd klinkt vooral als men weet dat je fotograaf bent.
De keuze was niet gemakkelijk en twijfels kwamen heel vaak de kop op steken na gesprek met vrienden. Ik zou hier kunnen een reeks opsommingen doen van voor- en nadelen, deze zijn voor ieder verschillend.
Voor mij is het duidelijk geworden dat ik geen zin heb om overal de camera mee te nemen. Je leest het goed. Overal, ook naar het toilet 😉 . Geen zin om mij zorgen te maken wanneer ik de ganse dag door de regen aan het wandelen ben en in mijn achterhoofd mij moet zorgen maken om mij toestel.
Wat vooral de doorslag heeft gegeven, is dit. Het is het nemen van een beeld in het nu-moment over iets dat we amper een paar seconden geleden hebben gezien, iets wat al tot het verleden hoort. Om het te tonen in de nabije of verre toekomst. Het drukken op het knopje maakt de verbinding tussen beiden. Het kan op verschillende manier worden geïnterpreteerd. Het kan een continuïteit zijn tussen verleden-heden-toekomst. Het kan ook een breuk zijn tussen verleden en toekomst. Dit betekent voor mij, het niet leven in het nu moment. En dat zou in tegenstrijdigheid zijn aan het waarom van mijn tocht naar Compostela.
En voor de mensen die denken dat ik er totaal met lege handen naar toe ga…. ik verberg in mijn broekzak mijn telefoon 😉
Wanneer je jong bent en je de wereld wil verkennen dan heb je zowat je eigen-wijze manier van voorbereiden en hou je je sterk vast aan zekerheden. Een belangrijke plaats mocht ik zeker niet missen en één van de belangrijke redenen was dat ik maar één keer naar het land zou gaan (allé, dat dacht ik toen). Een nog belangrijke reden, controle uit angst. Angst voor het onbekende.
Oorspronkelijk is deze blog ontstaan omdat ik zelf op zoek was naar informatie omtrent de Camino, om dan op mijn beurt deze te delen met anderen. Het delen vóór – tijdens en na het stappen. Dit was voor mij het eerste voor de hand liggende reden. Dagelijks nieuwe verhalen op het net plaatsen. Op zich niets mis mee.
De weg naar... 