Burgos

Posted on by

image

17 juni – 28Db, ik had deze nacht wel 56Db gehoorbescherming nodig. Vroeg uit de veren. Een klim van 1162 meter vandaag. Ik draai me om en kijk naar het landschap. Een roze-oranje gloed komt tevoorschijn net boven het gebergte.  Ik hoor enkel de wind. Paars, gele bloemen aan mijn voeten.  In de verte het dorp waar ik heb overnacht. Een prachtig beeld die ik niet kan vastleggen op camera, wel gegrift op mijn netvlies en het geheugen samen met de geur en het gehoor. Geen beeld voor aan de muur, wel eentje om mee te dragen in het hart. 
Villafranca. Wanneer ik langs de auberge municipale wandel vraag ik me af wat ik liever zou gehad hebben, het gesnurk of het geluid van de vrachtwagens op door weg naar Burgos.
Op de Alto de Valbuena veranderd mijn gezichtsveld, het wordt ruimer. Alles rond mij begint terug lichtjes te bewegen. Af en toe is mijn ademhaling onregelmatig. Ik adem diep in en uit. Ik probeer uit mijn denken te gaan en te voelen.  De angst te aanvaarden die subtiel aanwezig. Mijn schedel doet pijn. Ik blijf doorwandelen.  Voor ik me er bewust van ben is het zachter geworden.  Ik zie een tal van vlinders rond me. Het Icarus blauwtje is terug. Rond de middag kom ik aan in Atapuerca. Een pauze. Mijn schoenen en kousen gaan uit. Wat voelt dit goed. Na een half uur vertrek ik terug, richting Burgos. Een klim tot boven op de Matagrande. Op 1078 meter een labyrint die in wandel. In de verte Burgos. Nog 20 km te gaan tot daar. Mijn lichaam voelt goed, nergens voel ik pijn. Op 10 km voor Burgos, Villafria. Vanaf hier een lange vier vaksbaan tot in het centrum van Burgos doorheen de industrie zone. Ik wandel nog een vier kilometer en begin te twijfelen of ik de rest van deze afschuwelijke weg met de bus doe of te voet. Geen gemakkelijk beslissing, ik had me voorgenomen geen vervoermiddel te nemen tijdens de Camino die me verderop zou brengen.  Uiteindelijk kies ik om dit afschuwelijk stuk niet op mijn weg toe te laten. De laatste zes kilometer doe ik met de bus. Geen spijt. Om 16 uur kom ik aan in de Kathedraal van Burgos. Zelf heb ik geen voeling met de kathedraal,  maar wat een pracht daarbinnen, wat een Kunst. Een tweede bezoek zou hier niet misplaatst zijn. Burgos is de eerste stad die voor mij aangenaam voelt. Een centrum waar ik het gevoel heb dat de mensen tijd nemen om te genieten. 

Jenny

Posted on by

image

16 juni – In tegenstelling tot wat ik dacht was het samen slapen in de kerk een meevaller. Het ontbijt verliep in alle rust. Chapeau voor de hospitaliero die hier vrijwillig ons verwennen.  Nog even tanden poetsen en klaar voor vertrek.  Om de hoek van de kerk staat Yung Kyung en Jenny me op te wachten aan de cyberplaats. Jenny en ik nemen afscheid van elkaar. Ook dit hoort bij de weg. Nieuwe ontmoetingen en dan loslaten. Elk zijn eigen weg. Ik zal het samen zijn wel missen. Een lieve meid. Ik hoor haar glimlach nog klinken in mijn oren. Een deel van de weg loopt vandaag langs een autoweg en toch midden de natuur. Het geluid van de wagens komt af en toe de rust en de zang van de vogels storen. In Belorado zie ik nog even Jenny. Ik vraag haar of het ok is om samen de Santa Maria kerk te bezoeken. Een mooie  afsluiter. Het weer is afwisselend.  Deze namiddag bekijk ik even de beelden die ik nam, alsof het gisteren was. Straks nog even lezen in het boek die ik van Joce kreeg ‘Alix de Saint-André, En avant, route!’. Eten en slapen. Ik ben moe.

De maan

Posted on by

image

15 juni – De maan is nog aanwezig, ik volg haar nog een uur nadien verdwijnt ze in de donkere wolken. Zou het gaan regenen! Het voelt alleszins frisser aan  en daar ben ik niet mistevreden mee. Tussen het hoge riet, een breed pad. Voor en achter mij weinig pelgrims te zien. Het beeld van wat velen vertellen over de Camino Frances voel en zie ik totaal anders. Een overbevolking is er voor mij zeker niet. Ik ben heel blij dat ik me niet heb laten beïnvloeden door deze verhalen. Ok, af en toe water bij de wijn is noodzakelijk of laat ik het tolerantie noemen. En is dit buiten deze weg ook niet van toepassing !  De onweerachtige wolken, de zon. Ik geniet ervan! Rechts en links zijn in de verte bergen te zien, aan beide kanten is het donker. De weg in het midden klaart op. De weg naar Santiago. De natuur doet me denken aan ‘The Gladiator’ en ‘Dances with Wolves’. De frisse wind doet de graanvelden dansend bewegen. De zon schijnt in mijn rug en kleurt de velden in een goudkleur. Ik draai me om, dramatisch, krachtig, wondermooi om de zonnestralen doorheen de wolken te zien schijnen.  In Santo Domingo de la Calzada hou ik een halte en ga ik de Kathedraal bezoeken.  De kunstwerken zijn er prachtig, met de kathedraal heb ik weinig voeling.  Het wordt warmer. Op de zijkant van de weg prachtige boeketten.  Klaprozen, Camille, Mariadistel, Geranium, Malva. Deze nacht slaap ik in de kerk van Grañón.  Iedereen slaapt op een matras naast elkaar. Zij aan zij met ongeveer 25 pelgrims in één ruimte. Zowel het avondmaal als het ontbijt wordt voorzien.  Alles gebeurd op een rustige en goed georganiseerde manier. Met zestig pelgrims zitten ze allen aan tafel. Ik stap de ruimte binnen.  Niet eenvoudig. Iemand maakt teken dat er nog plaats vrij is naast hem. Ik vraag hem om deze om te ruilen met zijn plaats zodat ik met mijn rug naar het venster kan zitten.  Na het avondmaal een foto met Jenny, Kate en Yung Kyung.  Morgen gaat Jenny wat verderop. De avond sluit ik af samen met andere pelgrims met een serene meditatie in de kerk. Al zittend in mijn slaapzak op een matje schrijf ik in mijn dagboek. Een hoofdlampje schijnt op mijk boekje. Verderop hoor ik gesnurk. Buiten blaft een hond. Rechts van me ligt iemand te wriemelen in haar slaapzak.  Links, Kate die een poging doet om te slapen.  Een druk op het knopje. Het is donker.

image

Ik ben verliefd op de zon,
mijn minnaar is de maan,
De lucht is mijn adem,
De wolken mijn bestaan.
De hemel is mijn leven,
De bliksem mijn dood.
De vogels zijn mijn toeverlaat.
De sterren,  mijn redders in nood.

(Els Van Bosbeke)

Inzicht

Posted on by

image

14 juni – Half wakker verlaat ik Navarette.  Mijn rugzak weegt vandaag gevoelsmatig wat minder dan gisteren en toch zit er nog evenveel in. Een uur wandel ik samen met Jenny. Na een half uur krijg ik terug het zelfde gevoel als gisteren,  een rugzak die niet goed zit, benen die niet mee kunnen. Ik probeer te zien, te voelen wat er gaande is en voel wat spanning boven mijn ogen komen. Mijn ogen gericht op één meter voor mijn voeten wandel ik de weg. Rond mij heb zie ik het wiebelen. Mijn lichaam voelt niet aards. De eerst volgende bar hou ik een halte. Jenny wandelt verder.  Na 15 min. voelt het beter.  Laura wacht me op bij de tweede start. Het gaat terug vlotter, geen weerstand voelbaar. Het gespreksonderwerp met Laura, het ‘zijn’ en ‘hoogsensitiviteit’. Vlot kom ik aan in Azofra. Een zalige auberge Municipal.  Eindelijk een kamer per twee. Privacy, oef! Ik deel de kamer met Jenny. In de kamer deel ik mee dat het goed was dat onze weg splitste en dat ik me afvroeg waarom we dezelfde energie hebben gevoeld. Jenny bevestigd wat ik meld. We delen elk onze ervaring en begrepen we beiden dat het goed was. Het voelde goed. Na de douche stelde ik voor om op Yung Kyung te wachten om te vragen of ze ook kledij had om te wassen. Want een wasmachine draaien voor enkel drie onderbroeken vind ik overdreven. Samen gaan we naar de winkel om dan samen te koken. En vermits we alle drie houden van zoet nemen we er nog een dessert bij. Met mijn rug tegen de muur, in de zon schrijf ik een kort dagelijks verhaaltje.  Achttien uur. De was hangt te drogen,  de ene lijn na ee andere. Pelgrims van alle nationaliteiten zitten te praten met elkaar. California, New Zeeland,  Zuid Korea,  Italië,  Frankrijk,  Zweden en één Belg die geniet van het observeren 😉 .

Zwaar

Posted on by

image

13 juni – Met de zon en een beetje wind vertrek ik richting Navarette,  met tussenin Logrono. Mijn benen willen niet en voelen zwaar. Mijn rugzak zit niet goed.  Ik voel me niet in mijn nopjes.  Tussen Viana en Logrono een onaangenaam stuk in een industriezone. In Logrono is er de Santiago kerk. Aan de ingang van de kerk een bakje waar je 1 euro kan insteken zodat de lichten kunnen aangaan in de kerk. Dit doet me denken aan een pretpark. Vanaf de kerk deel ik de weg met Jenny. Kort na het centrum van Logrono een drukke wandelweg. Ik wandel verder tot ik een bar kan vinden om te rusten en er wat kan drinken. Nergens schaduw. Het is zwaar.  Ik voel me loom. Na een dik half uur eindelijk vind ik een cafetaria.  Een Café con leche en een bocadillo. Ik krijg wat meer energie om verder te doen. De warmte wordt me teveel. Elk op zijn beurt wandelen we eventjes vóór. Na een kleine helling en een bocht Navarette in zicht. Nog twee kilometer. 12u30 de albergue Municipal. Ik plof me neer op de bank voor de deur.  Mijn hoofd rust in mijn handen.  Ik begin te wenen.  Wat ben ik blij te zijn aangekomen.  Een kreet volgt, de spanning van het doorzetten is eruit. Een douche brengt me er weer bovenop. De rest van de namiddag zit ik op een terras met Jenny, Jung Kyung.  Ik speel wat muziek en zing. Ik ga vroeg slapen, mijn hoofd voelt vreemd.  Ik kan het niet plaatsen vanwaar het komt. Half negen mijn ogen sluiten.

Snikheet

Posted on by

image

12 juni – Snikheet en dit al van ’s morgens vroeg. Geen tikkeltje wind. Ik voel mijn voeten zwellen.  Na een uur, een bar in een piepklein winkeltje.  Mijn rugzak gaat vlug van mijn rug. Ik vraag of iemand een schaar bij zich heeft. “Oui”, roept Dédé die ondertussen is toegekomen.  Mijn mouwen gaan eruit. In Torres de Río ga ik binnen in de achthoekige kerk uit de 12 eeuw met het prachtig authentiek kruis uit begin de 13 de eeuw. Ik verlaat de regio van de Navarra en kom in de regio van de Rioja, gekend om zijn wijn. De velden staan vol klaprozen. Door de warmte,  geen wind heb ik het gevoel bijna te stikken.  Ik ben dan ook heel blij aan te komen in Viana. Samen met Jenny gaan we eten halen, koken. Het begint te regenen.  Zelfs dit heeft de straten in Viana niet afgekoeld.  Een luie namiddag op een terras. Welverdiend 😉

Los Arcos

Posted on by

image

11 juni – 5:45 een onrustige nacht. Een forse man sliep boven me. Telkens wanneer hij bewoog wiebelde het bed zo dat ik mee bewoog. Laat ik nog maar zwijgen over het geronk 🙂  . Mijn nachtrust is voorbij, in bed blijven had geen zin meer ik zou toch maar onrustig geworden zijn. Overmorgen volle maan, zou dit de oorzaak kunnen zijn. Nog voor alle mensen wakker worden neem ik mijn ontbijt. Ik ben vroeg de deur uit. Een kleine omweg naar de post voor een mooi meisje die wacht op de post van haar marraine.  Het ochtendlicht is prachtig. De zon ontwaakt achter de bergen en schijnt op de graanvelden, op de achtergrond een donkere lucht. Het weerbericht kondigt regen aan. Ik hou van deze dreigende lucht. De kleuren krijgen dan extra pit. Ik blijf dezelfde energie aanhouden zoals de voorbije dagen. Een vlotte wandel. In Irache staat een monasterium, jammer niet te bezoeken vroeg in de morgen.  Aan de overkant een fontein van de wijnboer. De ene kraan wijn de ander water. De pelgrims schuiven aan. Met de geur heb ik voldoende. Aan mijn rechterkant een prachtige vallei.  De weg gaat doorheen graan, asperge velden en fruitboomgaarden. In de verte een rode bus met een rood-witte nummerplaat. Een Belgische bus. De mensen uit deze bus wandelen kleine stukjes van de camino. Ik steek de groep voorbij.  Kort erna begint de groep te zingen. Ik stop en laat deze zang op mij afkomen. Mijn ogen sluiten zich. Beetje voor de middag wandel ik Los Arcos binnen waar de Belgische vereniging een auberge heeft. Om 14 u ga ik samen met Jenny naar de Santa Maria kerk.  Wat een rijkdom, wat een schoonheid. ’s Avonds laat ik me verwennen met een zalige voet, been, schouder massage gegeven door Carlos. Een bijzondere man. Deze massage kan ik iedereen aanraden voor wie overnacht in Isaac Santiago. Sluit je ogen en geniet van zijn kunnen en zijn.

Evenwicht

Posted on by

image

10 juni – Op een plein in Estella.  Mijn buikje is net gevuld. Kabeljauw,  pimentas patatas fritas. Aan de andere kant van het plein een grote thermometer met rode cijfers. Vijftien uur, vijfentwintig graden. Af en toe wandelt er iemand over het plein en waagt zich aan de zon. Mijn lichaam is aanwezig, mijn geest en hart voel ik stilletjes wegzakken.  Deze morgen een weg met veel hoogte verschillen.  Open landschappen langs graanvelden. Smalle paadjes met kleurrijke weidebloemen; rood; geel; paars.  Af en toe verschijnt er in de verte een dorp op een hoogte waarbij de kerktoren op het hoogste punt staat. Een pelgrim wandelt voor me en zie zijn rugzak volledig schuin hangen. “Bonjour, j’ai l’impression que votre sac est tous de travers, je peut vous aidez”. “Oui”. De man liep met zijn borstriem op zijn hals. Ik hielp hem al zijn riemen vast te maken op de plaats waar het hoort. Vijf minuten nadien zie ik de man met een glimlach en met een rechte rug vertrekken.  ” merci beaucoup. Il y a beaucoup de difference”. Ik heb het gevoel goed mijn ritme te hebben gevonden op de Camino Frances.  Eigen kracht, eigen tempo met een evenwicht naar andere toe.

Alto del Perdón

Posted on by

image

9 juni – Ik neem afscheid van de Schotse dames en doorkruis Pamplona. De bewegwijzering is heel goed aangegeven. Borden in de hoogte, Sint Jacobsschelpen op de grond. Een halte aan een schoenwinkel. Geen enkel paar schoenen voelt goed, ik vertrek zonder. Mijn schoenen gaan nog even mee. Onderweg steek ik drie pelgrims voorbij.  Een vader en zijn twee zonen van tien en elf. Ik geniet van ze samen de weg te zien wandelen en het valt me op wanneer ze zij aan zij wandelen ze alle drie dezelfde lichaamshouding hebben.  Wiebelend van links naar rechts. Wanneer ik naast de papa wandel vertel ik het hem. Hij lacht en ik zie fierheid op zijn gezicht terwijl hij ze één voor één aankijkt. “Bon Camino” roep ik nog na en zet terug een tandje bij. Het heeft me een aangenaam gevoel om wat ik zie te delen met de betrokkenen. De twee voorbije maanden waren een heel goede voorbereiding  of zijn het de tweeënveertig voorbije jaren 🙂 . Zonder veel inspanning loop ik vele pelgrims voorbij.  Zie ik mensen die ongemakkelijk lopen door blessures. Bij het voorbij wandelen vraag ik dan “alles ok”? Een ja geknik en glimlach volgen. Ik voel stilletjes aan mijn weg veranderen en daar ben ik heel blij om. Na twee uur wandelen bereik ik de ‘Alto del Perdón’. Op de top een kunstwerk. De afdaling die volgt is minder gemakkelijk en niet aangenaam voor de knieën en enkels, dikke keien. Net voor Puenta la Reina ontmoet ik Jenny uit Zweden. Samen houden we halte in Puenta la Reina. De namiddag is nog lang. Een douche,  boodschappen en nadien kook ik een vegetarische omelet en deel de maaltijd met Jenny. Een rustige avond midden een drukte.

81 jaar

Posted on by

image

8 juni – Ik voel beweging rond me. Mijn ogen openen zich. Ik zie gehaaste mensen, bewegen tegen de tijd. Handen die bibberen aan ritsen. Ritsen die vastgeklemd zijn. Wandelstokken die vallen. Rugzakken die meerdere keren worden geopend. Ik draai me om en laat de bewegingen voor wat ze zijn. Gelukkig heb ik van die wax oordoppen in. Wanneer iedereen de deur uit is kom ik uit mijn lakenzak. Een kwartier later is alles ingepakt en vertrek ik voor een korte trip naar Pamplona. Leuk de timing op mijn weg, de korte dagen vallen telkens op een zondag. In Burlata ga ik de kerk binnen. Jimmy en Daniël zijn vriend, zijn er ook. Beiden schuiven opzij zodat we samen de misviering kunnen volgen. Na de misviering wandelen we samen wat op de weg en voor ik het besef kom ik aan in Pamplona via de brug van Magdalena. Eventjes naar links na de brug en ik kom aan in de albergue ‘Casa Paderborn’. Een Duitse dame doet open. Ik ben te vroeg. Mijn bagage laat ik hier achter en kom later terug om twaalf uur naar dit klein en authentiek Spaans huisje. Even wat luieren in de straten van Pamplona. Gelukkig is het zondag waardoor het minder druk is.
Ik deel een kamer met nog drie dames. Laura uit de USA en twee Schotse dames, moeder en dochter. De moeder is 81 jaar. Jammer hun naam ontsnapt. Ik hoop dat ze mijn blog lezen. Samen met hen ga ik ’s avonds naar de stad en eten we samen tapas. In de straat staat een groep te zingen in de Basken taal
Ze zingen voor een onafhankelijk Baskenland. De samenhorigheid ontroerd me. 21 uur en 28° . Ik ben moe en ga slapen in een gelukkig frisse kamer.