9 juni – Ik neem afscheid van de Schotse dames en doorkruis Pamplona. De bewegwijzering is heel goed aangegeven. Borden in de hoogte, Sint Jacobsschelpen op de grond. Een halte aan een schoenwinkel. Geen enkel paar schoenen voelt goed, ik vertrek zonder. Mijn schoenen gaan nog even mee. Onderweg steek ik drie pelgrims voorbij.  Een vader en zijn twee zonen van tien en elf. Ik geniet van ze samen de weg te zien wandelen en het valt me op wanneer ze zij aan zij wandelen ze alle drie dezelfde lichaamshouding hebben.  Wiebelend van links naar rechts. Wanneer ik naast de papa wandel vertel ik het hem. Hij lacht en ik zie fierheid op zijn gezicht terwijl hij ze één voor één aankijkt. “Bon Camino” roep ik nog na en zet terug een tandje bij. Het heeft me een aangenaam gevoel om wat ik zie te delen met de betrokkenen. De twee voorbije maanden waren een heel goede voorbereiding  of zijn het de tweeënveertig voorbije jaren 🙂 . Zonder veel inspanning loop ik vele pelgrims voorbij.  Zie ik mensen die ongemakkelijk lopen door blessures. Bij het voorbij wandelen vraag ik dan “alles ok”? Een ja geknik en glimlach volgen. Ik voel stilletjes aan mijn weg veranderen en daar ben ik heel blij om. Na twee uur wandelen bereik ik de ‘Alto del Perdón’. Op de top een kunstwerk. De afdaling die volgt is minder gemakkelijk en niet aangenaam voor de knieën en enkels, dikke keien. Net voor Puenta la Reina ontmoet ik Jenny uit Zweden. Samen houden we halte in Puenta la Reina. De namiddag is nog lang. Een douche,  boodschappen en nadien kook ik een vegetarische omelet en deel de maaltijd met Jenny. Een rustige avond midden een drukte.