10 juni – Op een plein in Estella.  Mijn buikje is net gevuld. Kabeljauw,  pimentas patatas fritas. Aan de andere kant van het plein een grote thermometer met rode cijfers. Vijftien uur, vijfentwintig graden. Af en toe wandelt er iemand over het plein en waagt zich aan de zon. Mijn lichaam is aanwezig, mijn geest en hart voel ik stilletjes wegzakken.  Deze morgen een weg met veel hoogte verschillen.  Open landschappen langs graanvelden. Smalle paadjes met kleurrijke weidebloemen; rood; geel; paars.  Af en toe verschijnt er in de verte een dorp op een hoogte waarbij de kerktoren op het hoogste punt staat. Een pelgrim wandelt voor me en zie zijn rugzak volledig schuin hangen. “Bonjour, j’ai l’impression que votre sac est tous de travers, je peut vous aidez”. “Oui”. De man liep met zijn borstriem op zijn hals. Ik hielp hem al zijn riemen vast te maken op de plaats waar het hoort. Vijf minuten nadien zie ik de man met een glimlach en met een rechte rug vertrekken.  ” merci beaucoup. Il y a beaucoup de difference”. Ik heb het gevoel goed mijn ritme te hebben gevonden op de Camino Frances.  Eigen kracht, eigen tempo met een evenwicht naar andere toe.