13 juni – Met de zon en een beetje wind vertrek ik richting Navarette,  met tussenin Logrono. Mijn benen willen niet en voelen zwaar. Mijn rugzak zit niet goed.  Ik voel me niet in mijn nopjes.  Tussen Viana en Logrono een onaangenaam stuk in een industriezone. In Logrono is er de Santiago kerk. Aan de ingang van de kerk een bakje waar je 1 euro kan insteken zodat de lichten kunnen aangaan in de kerk. Dit doet me denken aan een pretpark. Vanaf de kerk deel ik de weg met Jenny. Kort na het centrum van Logrono een drukke wandelweg. Ik wandel verder tot ik een bar kan vinden om te rusten en er wat kan drinken. Nergens schaduw. Het is zwaar.  Ik voel me loom. Na een dik half uur eindelijk vind ik een cafetaria.  Een Café con leche en een bocadillo. Ik krijg wat meer energie om verder te doen. De warmte wordt me teveel. Elk op zijn beurt wandelen we eventjes vóór. Na een kleine helling en een bocht Navarette in zicht. Nog twee kilometer. 12u30 de albergue Municipal. Ik plof me neer op de bank voor de deur.  Mijn hoofd rust in mijn handen.  Ik begin te wenen.  Wat ben ik blij te zijn aangekomen.  Een kreet volgt, de spanning van het doorzetten is eruit. Een douche brengt me er weer bovenop. De rest van de namiddag zit ik op een terras met Jenny, Jung Kyung.  Ik speel wat muziek en zing. Ik ga vroeg slapen, mijn hoofd voelt vreemd.  Ik kan het niet plaatsen vanwaar het komt. Half negen mijn ogen sluiten.