De herfst een periode waar we met z’n allen meer binnen leven en ook waar velen zich meer naar binnen keren… in zichzelf. Een periode van loslaten.

Voor mij een periode van stilte, rust… Leven op het ritme van de natuur. Vertragen. Trager bewegen. Een periode van creativiteit… schrijven, tekenen.

Een periode van in dankbaarheid en liefde terugblikken, koesteren, mezelf omarmen, broeden, en om telkens terug herboren te worden.

Iets waar ik op terugblik en een thema die de voorbije zomer toch wel heel krachtig aanwezig was… – met soms wel heftige momenten van verwarring, waarin mijn lichaam bewegingen nam waar ik het zelf niet altijd kon begrijpen en waarin ik me soms niet durfde uit te spreken omdat mij denken soms de bovenhand nam. Ontmoetingen en gewaarwordingen die met het mentale niet te vatten zijn.

En ook momenten van intense vreugde, zachtheid, genegenheid, een diepe verbondenheid op ziels niveau, liefde, Liefde, een ruimte die als leeg aanvoelde, een lege stilte, waarin zelfs die leegte niet leeg is, wel gevuld met het onzichtbare. Het tastbare onzichtbare waarop ik mag rekenen en vertrouwen. Een intens terug zien van iemand die ik lang geleden verloren was.

Een periode waarin evenwicht zoeken tussen hemel/aarde, ziel/lichaam, mannelijk/ vrouwelijk, broer/zus, man/vrouw… samen kwamen, verenigd… wat ik het heilig huwelijk binnenin mezelf noem en niet anders kan noemen. Om van hieruit verder te laten groeien in evenwicht en verbinding in mezelf en delen met anderen.

Een thema die ook sterk voelbaar is en was rond me. Ik kon deze zomer het beeld, de materie van man/vrouw niet meer afzonderlijk zien, het was en is voor mij niet meer het één of het ander, wel één. We zijn allen levende wezens, mensen. Samen groeien in verbinding naar éénheid.

En het evenwicht en verbinding buiten ons kan enkel groeien en tot stand komen wanneer we in onszelf ook die twee kanten aanvaarden zonder de één of de ander weg te duwen of te zeggen ‘dit hoort niet bij…’ Wel door ze aan te zien, te voelen en ze te omarmen.

Een onderwerp die me vandaag nauw aan het hart ligt en o zo waardevol in deze tijden.

Recent kreeg ik een nieuwsbrief met als titel ‘Zijn jongeren het noorden kwijt? Sommigen voelen zich noch man, noch vrouw.

De inhoud, de benadering raakte me, vooral na mijn persoonlijke weg van de voorbije zomer en de gesprekken die ik met mensen had over dit thema, mensen van alle leeftijden. Een nieuwsbrief die ik niet links kon laten liggen en waarop ik gereageerd heb.

Graag deel ik dan ook de brief en mijn reactie erop. (Ik heb bewust de auteursnaam en vanwaar het komt verwijderd omdat dit ook niet terzake doet.)

‘ Zijn jongeren het noorden kwijt?
Sommigen voelen zich man, noch vrouw
Het is een vreemd verschijnsel dat in de media steeds meer aandacht krijgt, jongeren die de scheiding tussen man en vrouw niet meer trekken. Het moet allemaal gelijk zijn, geen hokjesdenken, geen labels plakken. Gender, dat bestaat niet, beweren ze. En toch gebruiken jongeren een hele reeks nieuwe labels waarmee ze zich identificeren zoals genderfluïditeit, non-bilair, agender, genderexpressie, genderneutraal, genderinclusief enz. Wat is er echt aan de hand!

In het magazine, Sjiek komen drie twintigers aan het woord die openlijk over hun gender-probleem spreken. ‘Ik voel me man, noch vrouw!’ zeggen ze, maar het zijn geen transgenders die van geslacht wensen te veranderen. Hoe komt het dat jongeren het contact met zichzelf verliezen. Seksuele gevoelens zijn sterk aanwezig en gerelateerd aan het verschil in geslacht. Hebben sommige jongeren het contact met hun lichaam verloren of zijn ze gevoelloos geworden? Leven ze in een mentale wereld waarin alles beredeneerd wordt en perse een naam moet krijgen? Lijden jongeren aan problemen die ze niet accepteren en daarom er een andere uitleg aan geven? We weten het niet en zoeken naar een verklaring.

Melissa
Melissa in 23 jaar oud en is journalist, zij omarmt haar mannelijke kant. Ze zegt: ‘Gender dat bestaat voor mij niet. Ik geloof er niet in en daarom vind ik het allesbehalve makkelijk om het te omschrijven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben wel degelijk een vrouw. Zo ben ik geboren en daar voel ik me comfortabel bij… Ik omarm mijn mannelijke kant, maar dat betekent helemaal niet dat ik me mannelijk voel. Een aantal jaren geleden ontdekte ik dat er veel meer bestond dan enkel man of vrouw. Gender is een spectrum, besefte ik toen. De invulling daarvan is voor iedereen een beetje anders. Persoonlijk voel ik me meer op mijn gemak bij de term non-binair.’ Het is vreemd dat jongeren tegen labels zijn terwijl ze er voortdurend nieuwe uitvinden. De geslachtelijke voorplanting is een feit zowel bij de mens, dier of plant. Dat moet geaccepteerd worden. Man en vrouw zijn hoort tot de essentie van het leven. Het chromosale geslacht wordt al bij de bevruchting bepaald. Ieder man heeft een vrouwelijke kant zoals ieder vrouw een mannelijke kant heeft. Het is vanzelfsprekend dat mensen die andere kant min of meer tot uiting laat komen in gedrag, kleding, hobby’s enz. Daar is niets mis mee.

Gelijkheid tussen mannen en vrouwen
Uit de drie interviews blijkt dat deze drie jongeren kiezen voor een zelfde uitgangspunt, namelijk de gelijkheid tussen man en vrouw. Mannen en vrouwen zijn gelijk, hebben dezelfde rechten en plichten. Het goedbedoelde gelijkheidsprincipe schakelt helaas de eigenheid uit. Feministen zien dat over het hoofd en vatten alles letter op. Dat getuigt van een gebrek aan verbeelding. Jongeren die opgroeien in een wereld van gelijkheid zonder eigenheid borduren daarop verder. Ze zitten opgescheept met een fundamentele denkfout met nare gevolgen. Mannen en vrouwen zijn wat hun eigenheid betreft zowel fysiek, mentaal en psychische anders. Mannen en vrouwen hebben dezelfde organen op uitzondering van de geslachtsorganen en toch zijn er grondige verschillen. In de geneeskunde houdt men daar rekening mee. Vrouwen hebben bijzondere kwaliteiten die we nooit bij een man terugvinden. Bepaalde beroep liggen beter bij vrouwen dan bij mannen of omgekeerd. In de Nederland klagen de brandweervrouwen dat ze geen promotie kunnen maken omdat de fysieke proeven op mannen zijn gericht en van het gelijkheidsprincipe wijkt men niet af.

Samuel
Samuel is 22 jaar, werkt als model en is acteur en koester zijn vrouwelijke kant. Hij hecht veel belang aan zijn kleding en zijn uiterlijke. Hij snuffelt wel eens in de afdeling van de vrouwenkleding omdat hij een smalle taille heeft en krijgt dan steeds dezelfde opmerking van de verkoopsters: ‘Je weet toch dat je een vrouwenbroek koopt? Kleding is cultureel en conventioneel bepaald en heeft niets met de eigenheid van man of vrouw te maken. Het gender is echter biologisch bepaald. Samuel zegt: ‘Ik kan er mij daar zo aan ergeren. Verschillen mogen er zijn, maar het zit zo ingebakken in onze samenleving dat het soms polariserend werkt: het is man versus vrouw. Terwijl genderdiversiteit net een rijkdom is.’ Samuel vertelt dat hij als tiener heel wat frustraties heeft gehad. Ook bij hem zien we een sterke beïnvloeding van het eenzijdig gelijkheidsprincipe waarop hij verder bouwt en toch is er de zoektocht naar zichzelf. Veel jongeren verliezen in dit digitaal tijdperk het contact met de werkelijkheid.

Inke
Inke is 22 jaar, is journalist, activist en auteur. Zij zegt: ‘ Tienerjaren zijn sowieso moeilijk, maar de zoektocht naar mijn gender, dat was echt een pure hel. Ik was verward, onzeker en lag in de knoop met mezelf. Ik had een genderdysforie, voelde me een vreemde in mijn eigen lichaam, voelde me angstig en had paniekaanvallen. Ik begreep niet dat mensen me neerhaalden omdat ik anders leek te zijn dan wat de maatschappelijke normen voorschreven.’ Ook Inke spreekt over ‘maatschappelijke normen’ terwijl het onderscheid tussen man en vrouw genetisch is bepaald en slechts een culturele reflectie kent. Bij Inke ligt het probleem dieper. We vragen ons af of ze haar probleem niet eenzijdig als genderprobleem verpakt!

Moeilijk om zichzelf te zijn
Uit deze drie verhalen leiden we af dat jongeren het steeds moeilijker hebben om zichzelf te zijn. Er zijn geen normen en waarden meer terwijl referentiekaders ontbreken. Jongeren zijn op zoek naar een houvast. Ze zijn opgegroeid in een digitale wereld, die voor een deel een schijnwereld is. Ze missen verbeeldingskracht en zijn vervreemd van wie ze echt zijn. Het idee van de maakbare mens is overal nog aanwezig. Er worden te veel schijnidealen nagestreefd. Ieder mens beschikt over een unieke persoonlijkheid en daar moet men op zoek gaan in plaats van verward te geraken van de vele theorieën met ronkende ideeën. We moeten terugkeren naar de eenvoud van het leven, want daar alleen is essentie te vinden. Indien er toch een genderprobleem zou zijn, moet dat dringend onderzocht worden zodat een gepaste hulpverlening kan aangeboden worden.

Mijn antwoord.

‘Beste,

Ik las de nieuwsbrief en liet hem even rusten. Vandaag voel ik dat ik er toch wens op in te gaan omdat het onderwerp me nauw aan het hart ligt en ik het belangrijk vind het niet zomaar te laten voorbij gaan in een stilzwijgen.

Ik schrik wat over het zwart-wit denken, beperkende visie rond het thema noch man, noch vrouw.Iets wat me eigenlijk wel verwonderd voor een….

Al even stilgestaan dat tijden groeien en veranderen. Dat denk processen breder te vinden zijn dan enkel in de hersenen. En dat het lichaam meer is dan wat uiterlijk zichtbaar is en men zich voor ogen houdt. De weg naar bewustzijn. Dat het hem niet zozeer gaat over de materie/ lichaam/voertuig man-vrouw. De jongeren wel de openers zouden kunnen zijn naar het breder doorvoelen, gewaarworden en beleven en de weg nemen van elk uniek te zijn en de mens niet meer te zien als gescheiden man- vrouw, wel als mens, wezen naar het SamenZijn.

Wat als die jongeren – blij dat ik me daar dan ook bij mag voegen op mijn leeftijd, want ik voel me nauw betrokken bij wat zij neerschrijven- net door zich in vraag te stellen, net de weg van vrijheid binnenin zichzelf mogen ontmoeten. Een weg die hen mogelijks naar evenwicht zal brengen binnenin zichzelf, waardoor meer evenwicht buiten en rondom hen ook voelbaar levendig zal worden. En net daardoor vroeger zichzelf zullen kunnen zijn.

Zij hebben hun eigen referentiekader, die waarschijnlijk niet meer stroken met wat we al eeuwen kennen. En welke jongere is nooit opzoek geweest naar een houvast, daarvoor hebben we in de geschiedenis het woord ‘puberteit’ tot leven gebracht. Was, is dit niet zozeer een woord om te duiden dat jongeren niet voldoen aan wat ‘volwassenen’ denken het idee te hebben dat het zo ‘moet’ Zijn!

Misschien hebben die jongeren net meer verbeeldingskracht en gaan ze net meer de weg naar binnen van wie ze echt zijn, dan wat velen pas kunnen ontdekken op een veel latere leeftijd.
Jongeren die durven zichzelf, de wereld, de medemens en samenleving in vraag stellen… Mensen naar mijn hart.

En om te eindigen wat is ‘de essentie’ van het leven?

In de hoop ik met mijn delen een wat bredere, open kijk heb meegebracht,

Groet ik u,

Jasmine ‘

Terwijl ik hier nu naar buiten zit te kijken met een dampende pot koffie. Geniet ik van de zon, de glinsterende parels op het gras, de haagbeuk met zijn kleurrijke warme tinten, het gezang van de vogels die massaal op zoek zijn naar voeding en die speels rond de appelboomstam elkander nazitten…

Wens ik jullie allen een zonovergoten zon-dag.

Jasmine