Tafereel

Posted on by

img_20200119_1020112544300078045810888.jpg

Op tafel… Schriften… Een potlood, een pen… Een schrift, kruidenkennis. Studeren, zonder mezelf een moeten op te leggen.
Net onder de horizon, in de schaduw. .. een houtenbeeld… Siddhartha Gautama of Boeddha genaamd…een kaars, een mala … twee knuffel stenen ;een amethist en rozenkwarts… een schilderij met klaprozen….

Op een gegeven ogenblik kijk ik op. Het zonlicht komt pal op het tafereel schijnen. Die ene zonnestraal… mijn aandacht gaat ernaartoe . Hoewel ik intuïtief materie neerzet tot wat voor mij gevoelsmatig klopt om tot een geheel te komen, heb ik nooit stilgestaan wat er dieper in verweven kan zitten in wat ik nu zie.

Het beeld, meegebracht in 1994, uit Sri Lanka. Een man zat te werken in zijn atelier. De geur en zijn ruwe handen die streelden over het hout deden me stilstaan. De rust, vrede en hartelijkheid die in de man voelbaar aanwezig was, overhaalde me om dit beeld aan te kopen. Siddhartha Gautama, het had evengoed Yeshua geweest kunnen zijn of … Alles wat die man reflecteeerde zit verweven in dit beeld… vrede, rust, hartelijkheid.

Een schilderij met drie klaprozen, gekregen van een vrouw die me genegen is.
Voor mij staat de klaproos voor het mystieke. Haar kracht van dit fragiel uitziend bloempje – al eens opgemerkt hoe ze in haar eentje weer en wind kan trotseren. Haar habitat… zelfs in een spleet tussen twee stenen kan ze vertoeven. Rood, de kleur van liefde, hartstocht, vuur… en drie, een universeel fundamenteel getal…

Kaars… vuur, warmte en licht.

Een mala … meegebracht uit Dharamsala. Ik was daar om er geld te brengen aan een weeshuis na het organiseren van een fuif. De mala wordt gebruikt tijdens meditatie om er je gebeden of mantra’s bij te houden, zoals wij de paternoster kennen. Voor mij staat deze voor contemplatie.

De amethist… een zeer krachtige en beschermende steen. Een zuiverende werking. Bevordert zelfinzicht en helpt je om eerlijk te zijn naar jezelf toe over gedrag dat schadelijk kan zijn en niet in dienst is van je hoogste zelf. Bevordert de liefde voor het goddelijke.

Rozenkwarts is bij uitstek de steen van het hart, liefde. De steen werkt in op het hart chakra en opent het hart om liefde te ontvangen en om liefde te geven. Het zuivert en opent het hart op alle niveaus en zorgt voor innerlijke genezing en eigenliefde… En voor men liefde kan ontvangen en geven is de weg naar zelfliefde primair.

De voorbije week was het thema trouw blijven aan mezelf sterk aan de orde. Mezelf niet kwijt spelen, weg geven, wegcijferen in het contact met de ander. Afspraken maken, grenzen, begrenzen en mij durven uiten zonder mezelf af te sluiten van de ander. In verbinding blijven, ook al was angst soms voelbaar aanwezig.
Dankbaar om te zien dat ik niet meer middenin situaties sta die niet plezant zijn. Dankbaar om mijn intuïtie en zelfvertrouwen.

Dat ik gewoon kan blijven Zijn, dat ik trouw mag blijven aan mijn ‘neen’ en grens zonder daarbij de ander uit het oog te verliezen of mij er schuldig bij ga voelen. Mij blijvend in vraag stellen.

En mijn bewust zijn dat alle ingrediënten in het tafereel in mijn leven, in mezelf verweven zitten en mij de mogelijkheid geven om telkens verder te gaan, het helen altijd maar sneller en korter wordt. En dat alles verdwijnt met de noorderzon en niets blijft hangen, zalig is dat.
Zalig om blijvend gewaar worden dat de vruchten van lang werken aan mezelf, mij dagelijks levende en waardevolle geschenken brengen.
Dat ik het vredig gevoel en schoonheid van het leven mag blijven gewaarworden en deze niet meer verdwijnt, zelfs in moeilijke of minder mooie momenten.

Dus mensen geef de moed niet op wanneer je baaldagen hebt. Blijf de weg naar binnengaan en vroeg of laat en misschien wel sneller dan verwacht zal je kunnen delen ‘….het leven is een kostbaar en waardevol iets’. Vertrouw en geloof erin…

‘Elle est pas belle la vie ! ‘…

Epiphanie

Posted on by
img_20200105_2221048871919315205945223.jpg

Confraternité de Jeruzalem- les gens du voyage

… klaar om naar de viering te gaan ‘Épiphanie’. Eerst om een omslag en postzegel naar winkel. Terwijl ik sta te kijken naar een boek,staat plots een man voor me, de man die me gisteren aansprak in de kerk over de wintersolstice. “Oh, bonjour”, zeg ik hem. Ik schrik dat hij daar plots voor me staat. “Tu a des obligation”, vraagt hij me. “Euh, non, je vais à la messe de l’Épiphanie. Sont obligation, mes j’y vais”, ga ik verder in het gesprek. “Je peut te faire changer d’avis”. “Non”. “Et après…”. “Euh, non cela va pas”. Ik voel een zeker aandringen en ook wat opdringerigheid. Hoewel in- voor mij beter zou passen dan op. In-dringen in mijn ruimte, energie. Ik word me bewust in het moment dat mijn lijf niet in weerstand gaat ook al voelt het niet fijn wat gebeurt. In zachtheid, kracht en trouw aan mezelf blijf ik mijn weg volgen, ook al zie en voel ik dat de man ontgoocheld is. Ik neem afscheid. De klokken luiden.

La Source–Vézelay

In de gang van het klooster wordt er gezongen. Een groep man met zware stemmen, 1 gitaar, zingen over moeder Maria. ‘Les gens du voyage’ worden ze genoemd. Mensen, families die samen reizen doorheen het land. Eenmaal per jaar komen ze allen samen met een priester om hun traject van het komend jaar te bekijken en af te spreken op welke pelgrim plaatsen ze halt houden. Het raakt wanneer ik die robuuste mannen hoor over Maria zingen. De kapel zit goed vol, Aude- Marie vraagt me om een filmpje te nemen van het gebeuren. Een viering in verbondenheid waar het leven buiten de kloostermuren naar binnenkomt. Het voelt bijna als twee uitersten waarin ik me in het midden verbonden voel met beiden. Net zoals les ‘gens du voyage’ pelgrimeren in beweging van punt A naar B en zoals de broeders en zusters pelgrimeren in beweging maar dan in zichzelf, naar binnen. Het gesprek met Aude- Marie was deugddoend. Me kwetsbaar durven opstellen en delen zonder angst en in eigen kracht blijven. Laat het toe om vloeiend en verder moeiteloos door het leven te stappen. Ook al heb ik het idee dat er de laatste dagen af en toe iets voor me komt te staan, om me te laten zien, voelen of ik krachtig genoeg ben om op mijn eigen pad te blijven… en ja hoor… men kan me niet overtuiging om mijn mantel uit te doen.

De laatste avond wandel ik nog eens via de rechterflank de heuvel af. Opzoek naar een bron. Wanneer ik beneden aankom bij de bron, geraak ik ontroerd. Een fijne zachte énergie. Rechts hoor ik in de verte nog water… een kleiner bron. Een aanrader voor wie verder richting Assisi of Compostella wandelt om deze weg te nemen ipv de hoofdweg in het dorp.

Ondertussen ben ik terug van Vézelay. De terugreis verliep vlot dankzij de hulp van Martine en Nicole. Zonder hen had ik de trein in Parijs niet gehaald. Mijn eerste examen, natuurfilosofie is achter de rug. Een tweede staat voor de deur…
Dinsdag mocht ik genieten van ern deugddoende massage…

Wordt vervolgd…

 

Bugarach

Posted on by

Crypté- Basilique Marie Madeleine

… het woord ‘Bugarach’… in mei was ik naar Lourdes geweest. Jeannette wie ik toen vergezelde vertelde me dat je in Lourdes je kan laten dopen. Wanneer ik zag hoe dit in elkaar zat of hoe het eraan toe gaat, dacht ik bij mezelf, ‘hmm, geef me maar een natuurlijke plaats midden de natuur. In plaats van aan de lopende band’. Toen dacht ik aan Bugarach. Het is al twee jaar dat deze plaats op mijn pad kwam. Ik herinner me een beeld een rots, een waterval, water… zalig toch. Toen ik terug kwam van Lourdes vroeg ik aan een vrouw of zij me wilde dopen in Bugarach.
Waarom die ene vrouw, wel diep vanbinnen en in vertrouwen wist dat ik het haar mocht vragen. Die vrouw is ook zomaar niet in mijn leven gekomen. Ze draagt niet enkel de naam als mijn moeder, ook haar grootmoeder draagt de naam als mijn overgrootmoeder ‘Madeleine’.
Toen ik deze zomer op een ochtend naast haar wakker werd. Zag ik mijn linkerhand een beweging maken alsof ze niet van mij was. Er was in mij een krachtige liefdevol energie, voor mij wat ik voelde was onvoorwaardelijkheid. Mijn hand nam de richting van haar kaak. Ik keek haar aan, op mijn lippen lag een naam ‘Maria Magdalena’ die ik niet gezegd kreeg omdat het wat vreemd aanvoelde. Niet durfde. Ook omdat ik niet wist hoe het zou aankomen. Mijn hand lag op haar kaak….ik keek haar in de ogen en voelde een bijzondere énergie rond ons, “oh…. ik heb je eindelijk terug gevonden na al die tijd”, een traan niet van verdriet of pijn, een traan van diepe vreugde rolde over mijn wang. Ik voelde ook dat ik niet alleen was in mezelf, beetje bevreemdend, het voelde wel juist en vertrouwde.
De vrouw keek me aan en zei, “je hebt de twee in je Maria Magdalena en Yeshua”. Ik voelde me diep geraakt. Wat ik niet durfde verwoorden hoorde ikzelf plots de naam naar me toe komen. “Oh, wat is dat, wat er gebeurd er…”, ik voelde bewegingen in mezelf gebeuren…
Zo een situaties zijn regelmatig teruggekomen deze zomer. Ik wist niet goed hoe ik ermee kon omgaan. Ik zocht voorzichtig uit met wie ik hierover kon delen, en ook in het delen was ik voorzichtig tot ik me veilig voelde. Telkens wanneer zoiets gebeurde was het alsof ik in twee verschillende tijdsperiodes terechtkwam. Bevreemdend, diep van binnen was er ook een diep vertrouwen. Deze situaties hebben me veel bijgebracht en het was de ‘Roos’ die haar eigen weg nam die deze ganse periode bijna kwam verzegelen. Ik ben hier krachtiger uitgekomen en zelfzeker. En net als de Roos, ga ik mijn eigen weg en daar zal ik trouw aanblijven. Daarom dat ik voel dat het moment er rijp voor is om dit te delen.

Bugarach, dopen, water …kwam in het najaar nog eens terug in een roman die ik las. Een parallel verhaal. Het einde van het verhaal ken ik niet. Ik bleef steken op de tekst ‘.. doop in Bugarach’…

Le Morvan vue de Centre Marie Madeleine

Even terug naar Vézelay.
Een andere zuster spreekt me op een morgen aan en zegt na een viering, “tu sait il y a les Vierges consacré”. Euh, weer iets nieuws vanuit het niets. Wat moet ik daar nu mee.

Na de viering ga ik met Martine richting Avallon. Markt op zaterdag. Tussen wat boodschappen door laten we ons leiden en bezoeken we even de kerk Saint-Martin. De eerste reactie van Martine bij het openen van de deur was ‘neen’ . Door de zon en het openen van de poort zag het er wat donker uit. We gaan toch binnen en we zijn beiden verwonderd van de aangename zachte energie die hier aanwezig is en absoluut niet donker. Rechts in een kapel staat, Maria, Theresa van Lisieux en Fatima in het licht. Bij het naar buiten gaan maakt Martine nog de reflectie Martine–Martin.

Terug in Vézelay wandel naar de Basiliek en geniet van de omgeving en laat het op me afkomen. Een man van hogere leeftijd komt op me af en vraagt informatie ivm de wintersolstice en het licht op de pilaren. Plots deelt hij me iets rond een ‘magnetiseur’ en kanker… We ronden af, hij gaat zijn weg, ik blijf verder genieten van de omgeving.
Ik stap de gang van het klooster in en speel wat met het licht. Kort erna komt de man terug. Ik schrik wat dat hij daar plots terug staat. We praten nog wat met elkaar en ik deel hem “Je me pose la question si je ne serais pas appeler pour rentré au couvent.” Wanneer het gesprek afgerond is, maakt de man aanstalten om terug de basiliek in te stappen. Hij draait zich nog eens om en zegt, “faites attention”.
Een vreemde gewaarwording is voelbaar vanbinnen, bijna iets indringend, onaangenaams.
De zin komt af en toe terug in de namiddag. En mijn intuïtie komt me vertellen, ‘neem het niet over. Dit is niet van jou, het zijn niet jou angsten of ervaringen’.

In de namiddag heb ik een gesprek met een zuster Aude-Marie om te spreken over wat ik voel en mij overkomt. Ik deel mijn ervaringen van op de weg. Af en toe vloeien tranen en telkens voel ik een heel diepe vreugde. “M’a sœur à chaque fois cela m’arrive et mon corps ce remplis de joie. C’est si fort ce que je ressent.” Ik deel haar dat ik een sterk verlangen, aanvoelen heb om de klederdracht te dragen. “l’habit ne fait pas le moine”,deelt de zuster. “Oui, je comprends et pourtant ce n’est pas d’un ‘vouloir’ mes de quelque chose de profond, un ressenti. C’est comme si quand je me regarde ce n’est plus juste ce que je porte. Comme si je me retrouve entre deux”.
De zuster kon me volgen en het voelde ook goed om met haar te delen. Ze vraagt me of ik de bijbel ken en ik iemand heb in mijn omgeving die me hierin kan volgen en ondersteunen. “Non, pas du tous aucun des deux”, en ik vertel haar het verhaal van de bijbel. “Je ne c’est même pas comment commencer, part ou je doit commencer de lire”. “Je te conseille de commencer avec ‘Marc'”. Ik word geraakt door haar delen. “Aude-Marie, bizarement la première phrase qui ma toucher en arrivent ici, cela venais de Marc”. Het begin om mij eens te verdiepen in de bijbel.
We danken elkander voor het delen… mijn weg gaat verder…

Lumière à Vézelay

Avallon

Posted on by

img_20200104_1217038988677250333617155.jpg

Ondertussen is het hier een komen en gaan. Mensen komen bezoek brengen aan familie en vrienden, vergaderingen gaan door in Centre Madeleine…
In la salle St. Jacques leer ik een man kennen. Hij komt hier voor drie dagen uitblazen en antwoorden zoeken. Zijn lichaam, energie voelt onrustig. We geraken al heel snel in gesprek. Een niet weten, dilemma draait in zijn lijf en vooral hoofd over wat hem te doen staat in een levenssituatie. (ik ga niet verder in detail omdat het niet ter sprake doet).
Ik voel sterk dat hij op mij komt leunen en antwoorden bij me komt zoeken. Ik probeer goed bij mezelf te blijven om me niet te laten meeslepen in het verhaal waarin ik kan zien, voelen wat gaande is. Ik laat het bij hem. Mijn taak is niet om hem een antwoord te geven, om hem uit zijn lijden te halen, ook al zou ik hem daar misschien wel willen bij helpen om pijn weg te nemen. Dit zou eerder iets vertellen over mijn eigen pijn die nog aanwezig zou kunnen zijn in mezelf. Men kan de pijn van een ander niet wegnemen, omdat het zijn of haar pijn is. Iets dat we allen wel kennen en kunnen herkennen.
Het enige wat ik voel en wat ik kan doen is me blijven openstellen en luisteren naar hem. In het gesprek zegt hij plots, “dit le moi, tu connais la réponse. Je le vois.” “Non, je ne peut te donner une réponse. Ce n’est pas à moi de le faire”, hoor ik mezelf zeggen. In volle expansie met zijn lijf komt hij wat dichter, als een man die op instorten staat maar tegen zichzelf aan het vechten is. Ik neem wat stappen achteruit. Hij vertelt verder…. Ik eindig het gesprek met, “Tu sait… même si je saurait la réponse je ne peut te la donner. Car si je le ferais ce serait une conversation du mental au mental. La réponse que tu veut ne viendra pas de la. Cela ne t’apprendra rien car tu ne l’auras pas ressenti. La réponse viendra a toi, pas en la cherchant, mais tu la recevra à un moment inattendu”. De man wordt stil, kijkt me aan. Zijn energie wordt zachter. Zonder woorden hadden we elkander begrepen.

Op de middag ga ik naar de viering. Tijdens een… ik vermoed een homélie, hoor ik in een paar woorden wat ik deze morgen deelde aan de man.
Na de viering zoek ik het op in de bijbel… ik vind het niet terug. En eigenlijk doet het er niet toe. Wel fijn dat bevestigingen dichter en dichter komen en ik me hierin gesteund voel.

Ik ga even om de hoek, naar de winkel van de zusters om een boodschap. Een zuster spreekt me aan en deelt, “oh,… À partir d’un certain âge c’est difficile de rentré. En la essayé mais le moule est fait…”. Hmm, ik begrijp eerst niet waarover ze het heeft, ik had hieromtrent ook geen vraag of raad gevraagd. Ik luister verder naar haar delen omdat ik voel dat er een energie aanwezig is waarin we naar elkander toe worden gehaald en wat de zuster deelt met mij te maken heeft. “Allez a La Pierre-qui-Vire, la il y a quelqu’un qui te donnera une réponse qu’elle direction à prendre. Bon ils y a un peut des fous là bas. Mes ’t inquiètes pas.” “Euhh, ma sœur je savez pas que cela exister”, deel ik haar, voelend dat het haar humor was die ze boven haalde. Ik zet ern paar stappen richting de deur, kom terug op mijn stappen… “Ma sœur… Euh… La Pierre-qui…”. “La Pierre-qui-Viré, oui en a viré Marie ils reste que Viré”, antwoord ze met ‘Hi’. Een bijzondere zus.

Terug in centre Madeleine bekijk ik even de grote landkaart die aan de muur hangt waarop vele Jacobswegen uitgetekend zijn. Ik stip Vézelay aan, zoek naar Bugarach (hier later meer over) en Sainte Beaume. Een nieuwe tocht… Ik neem wat afstand van de kaart… een L vorm.

Op de middag ga ik iets kleins eten met Marie-France en Martine. Aan een tafeltje zitten twee dames, een onbekende en één van de dames die me sprak over Sainte Beaume. We wensen elkander gelukkig Nieuwjaar.
De andere dame staat op en komt Martine aanspreken… Sainte Beaume… zelf ga ik achteruit en neem wat afstand om niet te horen. Wanneer het gesprek afgelopen is schuif ik terug aan. We hebben een fijn moment samen.
In de namiddag gaat Martine naar Avallon. Ik wordt uitgenodigd en ga erop in. Avallon een naam die ik al vaak heb gehoord…

img_20200108_1842207842845736545638454.jpg

Abbatiale Avallon

Een uur later zijn we in Avallon. Ik herinner me dat ik vorige jaar tijdens mijn 8 maanden pelgrimstocht hier iets over zag verschijnen op FB. Ik zoek even op en lees… hmm, het eerste wat ik lees gaat over een interpretatie, persoonlijke invullingen over Vézelay, de Basiliek en over een zuster met een stofzuiger… Hmm, een verdraaid beeld wordt weergegeven van de realiteit… Ik lees verder over Avallon…het is dus wel hier, Avallon in Frankrijk. Ik zoek de kerk op, die een abbatial is. Het timpaan van de abbatial trekt mijn aandacht. Rijkelijk versierd met beeldhouwwerk. De rechtopstaande pilaren staan vol met florale afbeeldingen. Ik stap de kerk binnen. Een zwaarte is hier voelbaar, het is er somber en vochtig, de vele glasramen tonen de rijkdom van toen. Een eenvoudig beeld van de Aertsengel Michael is te zien in de rechterflank. In het midden een enorme metalen rooster ook in florale vormen. Daaronder de crypte die voor het publiek niet toegankelijk is waarin de schedel van Lazarus zou liggen. (Op het einde van de tiende eeuw zouden de relieken zijn overgebracht door Hendrik I van Bourgondië, maar ook in Marseille houdt men vol dat ze in het bezit zijn van het hoofd van de heilige. Lazarus is de patroon van de lepralijders – Bron:Wikipedia)
Patroon van de lepralijders, dan is dit niet vreemd dat ik hier een zekere zwaarte mocht gewaarworden, wanneer een gids me verteld dat l’abbatiale vooral in de geschiedenis gevuld werd met leprozen omdat de omringende buurten en kerken ook al vol lagen, tot in Vézelay tien kilometer verderop (bron: gids Vézelay)
Ik verlaat de kerk en wandel terug richting de markt. Een warme chocomelk met Martine en dan terug naar… huis….

In de wagen deelt Martine me wat de vrouw aan haar vertelde deze middag. “La dame me parlez d’un arbre en forme de L, une grotte…”….

OK, j’ai compris, affirmation reçue….Een pelgrimstocht krijgt vorm. Hi, ik voel vreugde binnenin.

img_20200103_1124156210346054571553369.jpg

Hoogaltaar – abbatiale Avallon

Wintersolstice

Posted on by

Zicht vanaf het terras

Mijn lichaam en geest heeft twee dagen nodig gehad voor ik goed ingedompeld werd in het schema van de dag.
Vroeg uit de veren. Een uur meditatie. Laudes. Ontbijt. Mijn kamer opruimen. Een engelen kaart trekken waar enkel één woord op vermeld staat. (avontuur, zuivering, doel waren de 3 woorden die telkens terug kwamen). Meditatie of de mis. Middagmaal. Vrije tijd. Meditatie, vespers. Avondmaal. Bedtijd. Tijdens mijn vrije tijd maak ik gebruik om de keuken – waar straks de pelgrims aankomen of vertrekken naar Assisi, Compostella of…-een schoonmaakbeurt te geven. De koelkast is eerst aan de beurt. Altijd wel deugddoend om deze aktie te ondernemen en je reinigt niet enkel de omgeving, op deze manier geef je jezelf een reinigingsbeurt.

Ik maak kennis met Marie-France waaraan ik af en toe een vraag stel ivm hoe een viering in elkaar zit. Hmm, ik was duidelijk niet aandachtig als kind toen ik naar de kerk ging. Of tenminste ik had andere prioriteiten. De liefde die ik deelde met mijn doopmeter en de ‘Liefde’ die er altijd is daar hoefde ik me geen zorgen voor te maken. Hmm, ik moet toegeven dat ik nog nooit zoveel naar vieringen ben geweest zoals nu.
Tijdens de vieringen bleef ik ook heel aandachtig met mijn lichaam om te zien of er nog spanningen aanwezig zijn en ook hoe mijn lichaam voelt terwijl ik zing. De lichamelijke spanningen komen af en toe de kop op steken, ze zijn van korte duur.
Ik weet niet aan wat het ligt maar de vieringen van de confraternité de Jeruzalem zijn anders dan anders. In hun vieringen kan ik Zijn. En hoe verder hoe vrijer mijn lijf werd. Misschien ligt het aan het feit dat de strenge wijzende vinger of blik er niet aanwezig is.

Le Cloître- Vézelay Basilique Marie Madeleine

Ik geniet elke dag van het lichtspektakel in de Basilique Marie Madeleine. Elk moment veranderen de tinten naargelang de weersomstandigheden. Telkens blijft ze verwonderen. Haar soberheid weet me ook te bekoren. Ook de beelden zijn sober, in natuursteen. Enkel twee iconen brengen wat kleur. Nu ik hier langer ben neem ik de tijd om met een gids de Basilique en haar lichtspektakel te leren kennen. Een rustige, bekwame dame van ‘La maison des visiteur’ neemt ons mee in een boeiend verhaal. Verschillende keren ben ik tijdens het bezoek geraakt. Dankbaar dat vandaag de zon aanwezig is en we kunnen genieten van de periode van de wintersolstice. In de basilique is er niet enkel heel veel symboliek, ook wonderlijk hoe de bouwers voortdurend rekening hebben gehouden met natuurelementen.

Vézelay – Basilique Marie Madeleine

 

De dagen zijn hier rustig en om wat afwisseling in mijn bewegingen te steken ga ik wandelen. Hoewel ik hier al een paar keer van passage ben geweest heb ik nooit de behoefte gehad om het dorp te bezichtigen. Het nest boven op de heuvel voelt goed.
Een wandeling brengt me naar het kerkhof. Vooral het oudste deel trekt mijn aandacht. Een sereniteit hangt over de grassen. Ik blijf er een eindje en wordt gewaar welke fijne energie hier aanwezig is.
La Cordelle waar de Franciscanen verblijven en Asquins met zijn Sint Jacobskerk waren deugddoend om er naartoe te wandelen en te genieten van de landschappen. Ik voelde me even ook terug 6 jaar achteruit op weg naar Compostella maar dan in de andere richting.

Op Oudejaaravond is er een viering in de Crypte waar we allen samen het feest van Moeder van Yeshua vieren. Ervoor is er ‘l’ adoration eucharistique’. Op het altaar staat de Hostie in een… niet zozeer een kruis, het ziet er eerder een lichaam uit, een driehoek en daarop een cirkel met de hostie. Tussen de cirkel en de driehoek een horizontale lijn.
Het doet me in het bijzonder denken aan een Ankh, één van de bekendste oude Egyptische symbolen ( symbool van levensenergie, eeuwig leven).

Een volle crypte voor de oudejaarsviering. Kaarsen worden aangestoken. We zitten allen dicht bij elkaar en zingen de liederen mee die genoteerd staan op het blad. ‘Joyeuse Lumière, splendeur éternelle…’ Af en toe stop ik met zingen en neem ik de ruimte om de stemmen van de confraterniteit ten volle op te nemen en geniet ik van het zien hoeveel mensen er hier verzameld zijn om samen in verbondenheid te vieren. Op het einde van de viering help ik Marie-France met de kaarsen op te ruimen. In de confraterniteit heeft elk zijn specifieke taak en zowel de zusters als de broeders zijn actief. Zo helpen we Mateo met het opruimen van de vergaderzaal waar we na de viering met de aanwezigen rond een glas het nieuwe jaar hebben gevierd.

 

Nieuwjaarsdag. Ik ontmoet Alilla terwijl ze haar kamer opruimt. We wensen elkander een verbonden nieuw jaar. En delen wat ervaringen deze bijzondere plaats. ‘À tu déjà étais à Sainte Beaume’. ‘Non’ ‘Oh, c’ est magnifique’. Een plaats genaamd ook naar Maria Magdalena.
Samen reinigen we de toiletten in het gebouw.

Op de middag ga ik eten in Maison Saint Bernard. Mensen brachten alcohol mee om te vieren. Gelukkig kan ik daar niet goed tegen en wimpel ik af. Vreemde reakties komen hierdoor naar me toe. Alcohol zegt me niks, ik weet wat het met mijn lijf doet en heb al genoeg gezien wat het teweeg kan brengen. En waar alcohol is kan de tong en handelingen soms wel snel andere richtingen nemen. Een energie hangt over tafel waar ik me niet goed bij voel. Kort na het dessert en blij dat ik trouw ben gebleven aan mezelf, neem ik de biezen.
Terug in Centre Madeleine ontmoet ik een collega hospitalier. Beginnen we te praten over de pelgrimswegen, ervaringen. Een vrouw naast me vraagt me ‘À tu déjà étais à la Saint Beaume ?’

Wordt vervolgd…

 

Gouden rand

Posted on by

Basilique Marie madeleine

Aangekomen in Lille Flandres. Een koffie. De eerste bar, hmm voelt niet goed. Ik dank vriendelijk en neem een volgende bar wat verder. Een man van Marokkaanse origine wenst me een goede morgen en brengt me een geurende koffie.
Mijn dagboek… ik vul aan. Twee uur zijn bijna voorbij… terug richting het station voor een volgende trein. Ik steek de straat over. Een kleine etalage. Eén boek trekt mijn aandacht, alles wat errond staat verdwijnt in het niets… een kaft in warm roze, bomen in zachte pasteltinten, de buitenkant van de bladen in het goud… Een Bijbel of is het… De Bijbel…
Ik volg mijn intuïtie stap binnen, vraag om hem te zien. Ik neem hem in mijn handen…voelt goed, het boek voelt als één met mezelf en niet als een materie waarnaar ik kijk en die buiten me staat.
Voor de rest laat ik me verleiden door een nieuwe tekenfilm die spreekt over het Kerstverhaal met prachtige tekeningen.
Hmm, nooit gedacht dat ik ooit zelf een bijbel zou hebben aangekocht. En hoewel ik er al één sedert mijn jeugd overal mee verhuis – een cadeau van mijn vader – heb ik deze nooit kunnen openen. De verbinding met mijn vader… De verbinding met… Vader… Spiritualiteit is altijd iets geweest dat ik met mijn papa kon delen, weinig woorden waren hierin nodig…

De snelheidstrein komt aan. Ik neem plaats… 73. Nog net voor vertrek komt een Spaans/Frans gezinnetje rond mij zitten. Ze hebben samen Kerst gevierd in Frankrijk. Schuinrechts voor mij een man, we kijken elkander aan met een zachte innerlijke glimlach. Een fijne energie is voelbaar.
Ik check ondertussen de trein voor Paris/Sermizelles… oeps… hmm, ik zal niet ontsnappen aan de treinstaking. Paris, de enige werkende metrolijn ’14’ (die heeft namelijk geen bestuurder en wordt electrisch bediend). Massaal volgen we richtlijnen die ons van punt A naar B brengt. Doet me denken aan de kort filmpjes die ik soms zie verschijnen waarin mannetjes in maatpak elkander volgen, allemaal in één kadans. Zo ziet het er bijna uit…
Paris Bercy, vijf uur wachten en de enige trein heeft een halfuur vertraging. Geen nood… een boekje… vertrouwen.
Al puzzelend met treinen, bussen… En een lift die me wordt aangeboden kom ik uiteindelijk aan in Vézelay. Hmm, bijzonder ik wordt me bewust dat 26 december de dag is waar ik normal terug zou gekomen zijn van de tocht naar Jeruzalem. Alleen bevind ik me nu hier, daar waar ik op 5 juli was vertrokken naar…
Een code, de sleutel ligt klaar. Welgekome.

Cité de la Voix

Zes uur in de ochtend. Samen met een paar zusters en broeders breng ik vóór de laudes een uur in stilte door in de kapel van het vroegere klooster. De laudes… De prachtige stemmen weten me iedere keer te raken. Een tekst wordt voorgelezen… Bij de eerste zin hoor ik de naam van Maria Magdalena. ‘Euh…de bijbel is zo dik.. ‘ hoor ik mezelf zeggen ‘… en net Nu hoor ik haar naam.’
Na de viering ga ik richting mijn kamer. Een boekje, ligt de blinken op mijn nachttafel.
Hoe begin ik hier nu aan… een legende achteraan wijst me de weg… ik kom bij de naam Marc 16.9
‘Jésus, étant ressuscité le matin du premier jour de la semaine, apparut d’ àbord à Maria de Magdala….

Ik stel me hier verder geen vragen bij. De verschillende gebeurtenissen van de laatste jaren en maanden hebben me genoeg bevestiging gegeven dat ik hier mag op vertrouwen en ik mijn hoofd met rust mag laten en genieten van het nu. Op het juiste moment in tijd en ruimte zal ik ontvangen wat ik nodig hebben.
Mijn eerste dag hier is goed ingezet in rust en vrede.