Confraternité de Jeruzalem- les gens du voyage

… klaar om naar de viering te gaan ‘Épiphanie’. Eerst om een omslag en postzegel naar winkel. Terwijl ik sta te kijken naar een boek,staat plots een man voor me, de man die me gisteren aansprak in de kerk over de wintersolstice. “Oh, bonjour”, zeg ik hem. Ik schrik dat hij daar plots voor me staat. “Tu a des obligation”, vraagt hij me. “Euh, non, je vais à la messe de l’Épiphanie. Sont obligation, mes j’y vais”, ga ik verder in het gesprek. “Je peut te faire changer d’avis”. “Non”. “Et après…”. “Euh, non cela va pas”. Ik voel een zeker aandringen en ook wat opdringerigheid. Hoewel in- voor mij beter zou passen dan op. In-dringen in mijn ruimte, energie. Ik word me bewust in het moment dat mijn lijf niet in weerstand gaat ook al voelt het niet fijn wat gebeurt. In zachtheid, kracht en trouw aan mezelf blijf ik mijn weg volgen, ook al zie en voel ik dat de man ontgoocheld is. Ik neem afscheid. De klokken luiden.

La Source–Vézelay

In de gang van het klooster wordt er gezongen. Een groep man met zware stemmen, 1 gitaar, zingen over moeder Maria. ‘Les gens du voyage’ worden ze genoemd. Mensen, families die samen reizen doorheen het land. Eenmaal per jaar komen ze allen samen met een priester om hun traject van het komend jaar te bekijken en af te spreken op welke pelgrim plaatsen ze halt houden. Het raakt wanneer ik die robuuste mannen hoor over Maria zingen. De kapel zit goed vol, Aude- Marie vraagt me om een filmpje te nemen van het gebeuren. Een viering in verbondenheid waar het leven buiten de kloostermuren naar binnenkomt. Het voelt bijna als twee uitersten waarin ik me in het midden verbonden voel met beiden. Net zoals les ‘gens du voyage’ pelgrimeren in beweging van punt A naar B en zoals de broeders en zusters pelgrimeren in beweging maar dan in zichzelf, naar binnen. Het gesprek met Aude- Marie was deugddoend. Me kwetsbaar durven opstellen en delen zonder angst en in eigen kracht blijven. Laat het toe om vloeiend en verder moeiteloos door het leven te stappen. Ook al heb ik het idee dat er de laatste dagen af en toe iets voor me komt te staan, om me te laten zien, voelen of ik krachtig genoeg ben om op mijn eigen pad te blijven… en ja hoor… men kan me niet overtuiging om mijn mantel uit te doen.

De laatste avond wandel ik nog eens via de rechterflank de heuvel af. Opzoek naar een bron. Wanneer ik beneden aankom bij de bron, geraak ik ontroerd. Een fijne zachte énergie. Rechts hoor ik in de verte nog water… een kleiner bron. Een aanrader voor wie verder richting Assisi of Compostella wandelt om deze weg te nemen ipv de hoofdweg in het dorp.

Ondertussen ben ik terug van Vézelay. De terugreis verliep vlot dankzij de hulp van Martine en Nicole. Zonder hen had ik de trein in Parijs niet gehaald. Mijn eerste examen, natuurfilosofie is achter de rug. Een tweede staat voor de deur…
Dinsdag mocht ik genieten van ern deugddoende massage…

Wordt vervolgd…