Je kinderen, zijn je kinderen niet

Posted on by

Een zin die vaak als een echo weerklinkt en ik al mijn hele leven meedraag.
‘Je kinderen zijn je kinderen niet’, uit ‘de profeet’ van Kahlil Gibran.
Al op jonge leeftijd leerde ik deze zin kennen via mijn vader. Deze zin heeft me in mijn jeugd geholpen op mijn pad… en nog steeds.
Wanneer ik in moeilijke momenten zat bracht ze me kracht om op eigen benen te durven gaan staan, om beslissingen te nemen. Terzelfde tijd deed ze ook pijn, want op één of andere manier voelde ze voor mij aan als een kloof tussen mijn vader en mezelf.

Door de jaren heen kreeg ze een veel diepere betekenis, waarvoor ze in oorsprong bedoeld was. De zin zorgde ervoor dat het lijntje tussen ons beiden nooit verdween ook al hoorden/horen we of zagen/zien we elkander niet veel. Het is nl. niet de hoeveelheid die telt, wel de diepte van een relatie.

Een zekere diepte kreeg ik via mijn vader mee in de wieg… in verschillende opzichten…spiritualiteit, kruiden en natuur. Door er dagelijks bewust mee om te gaan besef ik hoe dankbaar ik mijn vader ben, wat ik lang niet heb kunnen zeggen omdat er eerst andere zaken dienden gezuiverd en getransformeerd te worden. De diepe verbondenheid is echter nooit weggeweest. Dankbaar om mijn voorouders en dat ik verder de kwaliteiten mag uitdragen op deze wereld.
… Verder op pad…
🙏

Jasmine Marie José

Uit ‘De profeet’ ~ Kahlil Gibran.

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten..
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Oude angst

Posted on by

Een telefoon, hoe gaat het met je?…

Wat zich vooraf afspeelde, in een paar woorden zonder inhoud, omdat deze geen belang hebben.

Mondelinge agressie, dreiging, fysieke agressie in de rug heeft ervoor gezorgd dat mijn lijf in spanning is gegaan.
Een kapot gesprongen raam in de rug deed de emmer overlopen.
Gevolg een opname in spoed met stroke alarm.

… aan de telefoon voel ik dat het me onrustig maakt door er woorden aan te geven. Met begrip aan de andere kant van de lijn, hang ik op. Dankjewel lieve vriendin.

Ik ben in de situatie gaan kijken wat mijn aandeel was, wat er eventueel in mijn gedrag aanwezig was die iets triggerde bij de andere. Heb ik schuld aan…was mijn eerste vraag.
Telkens kreeg ik een duidelijke ‘neen’. Ik heb geen schuld of hoef me niets kwalijk te nemen aan het feit dat ik trouw ben gebleven aan mezelf, zorg heb willen dragen voor mezelf en niet wens deel te nemen aan geweld in welke vorm ook. Dat ik geen schuld heb aan het feit dat de andere met zichzelf in de knoop ligt.
… Ik voelde dat deze manier niet meer bij me hoorde. Het klopte niet meer.

Toen kwam de gedachte, wat ik zou kunnen doen naar de ander om het te vermijden en anders doen in de toekomst om het niet meer tegen te komen… Ook dit voelde niet meer juist.

En dan. .. wat komt de situatie me brengen, vertellen? Wat mag er los komen en helen? Dit bracht me een totaal andere energie… ik haalde mezelf niet onderuit of cijferde mezelf hierbij niet weg en kon hierin in Liefde met mezelf blijven.

Maar de angst… die was er nog…het was een oude angst die aan het licht kwam. Eentje die ik meekreeg in de wieg en later aan de lijve ervaarde omdat ik niet deed wat de anderen zouden hadden gewild.
Zaken waarmee ik niet kon en wou mee omgaan omdat ik voelde dat het niet ok was. En op de eerste plaats had ik hier geen angst voor, wel wat eruit volgde nl. de zinnen zoals ‘ als je spreekt of tegen iemand iets zegt, dan…, chantage, manipulatie, dreigingen,.. dit bracht me naar angst. Want ik vond het heel normaal als er iets verkeerd gebeurde om daar melding van te maken omdat ik in het melden niets verkeerd zag, integendeel. Want voor mij… melding doen was helpen.
En als ik dan melding deed, dan kwamen er opmerkingen als… ‘dat heb je zelf gedaan om de schuld op de ander te steken… of… Je, beeld het je in… of… maar allé waar ga jij dit gaan halen (omdat men het eigen patroon niet zag)… of… wat verzin je nu… of… maak er geen drama van… er kwam ongeloof of kreeg zelf de schuld voor het gedrag van anderen.

Ik kwam klem te zitten, tussen mijn intuïtie volgen, dreigementen, agressiviteit… Als ik zou gedaan hebben wat mijn intuïtie aangaf, dan liep ik risico. En als ik het niet deed was er ook risico…Misschien hebben we allen wel ooit die uitspraken gehoord als ‘gatlekker’… en hebben we ooit wel eens angst gevoeld aan de lijve om wat het is om uitgestoten te worden of uitgestoten te zijn geweest. (ik hoop van niet)
Dus leerde ik mezelf af te schermen van de angst die ik voelde, want daarin was broos en kwetsbaar. Wat ik niet wist is door mij af te sluiten van mijn angst ik ook mijn hart toe deed, ik verharde en afstand nam van die bloeiende bloem die in mij aanwezig was. Ik leerde me plooien aan wat de andere wou.

Nooit zou er in mij opgekomen zijn dat ik na zovele jaren een gelijkaardige situatie zou tegen komen. Alleen nu krijg ik de mogelijkheid ze anders aan te pakken. Geen vecht – of vluchtgedrag. Wel erin gaan staan voor wat ‘goed’ is.

Wanneer je in een onaangename situatie kan zien dat beiden een pion zijn in elkanders leven, waarbij de één de ander triggerd. Dan kan je ook doorheen de andere zien en zien dat ook de andere een bagage met zich meedraagt.
Dan is er geen sprake van dader en slachtoffer, goed of kwaad.
Keur ik het gedrag af… jazeker.
Keur ik de persoon af… neen.

En dan met knikkende knieën durven ten rade gaan om hulp waarin we samen hebben gezocht naar wat het beste was voor beiden. In Liefde, in de angst en trouw blijvend aan mezelf de angst aanpakken.
Trillende benen, korte adem, knellende fontanellen. .. Het was een voortdurend spelen in angst en ontspanning de voorbije week. En dit gebeurde niet zomaar. Het is er om
de weg vrij te maken om straks mijn kwaliteiten ten dienste te mogen stellen aan hen die ze nodig zullen hebben.

En ik hoop dat het delen van mijn tekst mensen kan aanzetten tot zelfreflectie. Dat mensen kunnen zien welke impact woorden en daden kunnen hebben op langer termijn.

Maar jij die je herkent in mijn verhaal… cijfer jezelf niet weg, draag zorg voor jezelf en laat de bloem die je draagt niet verwelken.

In dankbaarheid voor de situatie, voor de helpende handen en steun,
In Liefde
Jasmine Marie José

Passie

Posted on by

Op tafel, een schrift, cursus plantkunde, een pen, een dampende koffie, … binnenkort terug examen.
Mijn gedachten… nu… zitten niet bij de inhoud van de les, wel bij het rand gebeuren, en wat deze opleiding me bijbrengt in het groter geheel… het leven.
Vorige week vernam ik dat een examen in het 1ste jaar niet verplicht is om verder te kunnen. Ohh, een dik pak zakte van mijn schouders. De druk, de manier waarop, om naar het 2de jaar te gaan stroomde als vloeiend water van mijn lichaam. Een diepe zucht… opluchting.. . Plots kwam mijn opleiding terug in kleur te staan, als plantjes die ontspruiten bij de eerste lentezon.

Ik moest niets meer en kon verder in mijn eigen ritme en bewuste keuze, ontspannen en verdiepen in wat moeder aarde ons dagelijks brengt aan wonderen en verwondering.

Examens, schoolkeuze, stress…. deze woorden brachten me terug in het verleden. Naar de vele opleidingen die ik heb gedaan en de op korte tijd verschillende job’s.
De eerste opleiding, ik was twaalf… ik moest kost wat kost kunnen naaien. Ik was een meisje… dus…snit en naad. Ik verveelde me op school… alles verliep zo traag… , kon niet stilzitten maar werd ervoor mij toe gedwongen… en dan escape… droomde vaak weg…en als ik niet wegdroomde… dan was ik de ‘clown’ (voor de ander) omdat ik me verveelde, heel vaak… De vakken waar ik altijd met plezier naartoe hing, dat waren de praktijkvakken, vakken waar ik mijn creativiteit kon insteken en waar ik in kon bewegen… zoals sport. In die vakken voelde ik leven stromen… De leerkracht plastische opvoeding kon niet snel genoeg een opdracht geven.
Om me te temperen kreeg ik soms dubbele opdrachten… en nog was ik soms te vroeg klaar…
Vanaf mijn 14 de werkte ik dan ook nog eens op de middag.
Afgestudeerd… ben ik wat blijven verder werken in de horeca voor een jaar.
Een paar intérims… in een juwelierszaak, juwelen mogen ontwerpen, tekenen en de etalage decoreren. Ik bleef er de periode net voor Kerst tot na Valentijn…
Een plantenzaak… het was zalig… Ik herinner me nog goed die ene zin die me is bijgebleven, ‘Jasmine is een goede werkster. Eén keer iets uitleggen en ze is ermee weg. Ze trekt haar plan, zie werk, ik hoef niet te zeggen. En wat ze doet, doet ze goed.’
De fabriek… brrrr… daar huiverde ik van en werd misselijk van opgesloten te worden en het moeten een bepaald cijfer binnenhalen, het presteren…
De kippenslachterij… één voor één zag ik die kippen voorbij komen aan de lopende band. Nen poot en… slackkkk deed het mes… ik had een bout in de hand… hmmm… Al snel verveelde het bandwerk me. Geen sociaal contact. Eén second zat mijn aandacht elders… het was raak… De bout, werd mijn vinger. Gedaan de kippen. Ik werd ontslaan omdat ik de keuze had gemaakt om tijdens mijn werkuren mijn vinger te laten verzorgen, naaien en om tetanusspuit.
Parketbedrijf. .. megagrote machines stonden hels lawaai te maken. Mijn armen waren te smal om de vellen hout vast te nemen. En mijn benen te kort om ze op een deftige manier op de tafel te leggen om te lijmen. Ik bleef doorwerken, niet luisteren naar mijn lijf… gevolg… verrekte knie…meniscus…op de OP tafel… Gedaan met parket.
Een praline winkel…. hmmm…

Krantenwinkel. Oh, daar kwam ooit eens een Indiër binnen, ik kreeg een rood steentje. Hij keek me aan en las mijn toekomst… Vroeg of laat zal jij een job doen die iets te maken heeft met gelijkheid, rechtvaardigheid… jurist, gerecht, politie… of zoiets. Ik zie die man nog altijd voor mijn ogen. Een dikke zwarte snor, donkere ogen en blauwe tulband. Een Sikh. Hmm, toen wist ik nog niet dat ik een jaar nadien zou binnenstappen bij de rijkswacht… Als ik nu stil sta bij zijn woorden… zit er een rode draad in mijn leven….

Een jaar voor mijn opleiding van rijkswacht werd ik gezelschap dame bij een 85 jarige vrouw van adel. Haar entourage maakte me dit al snel duidelijk met regels… Eén van de regels was dat ik overdag niet bij mevrouw was op haar kamer, en ze geen contact wenste en ze om achttien uur moe was en moest gaan slapen. Hmm, ik vroeg me toen af vanwaar, van wie en waarom die er waren. Dit werd me al snel duidelijk.
Mijn job was inslapen en zorgen dat de nacht goed verliep. Ik sliep in een kamer met baldakijn en een grote… nachtbel…
Een nauwe band kwam er al snel met haar, eentje zonder veel woorden. De vrouw was zeer geletterd, las veel en hield veel van Franse documentaires over de natuur. Van vier zware slaappillen (met zware gevolgen ”s nachts) , bracht ik ze naar een halveke. Achttien uur in bed, werd eenentwintig uur, pas na het nieuws en haar geliefde documentaire. Haar haren en huid waren broos. Ipv medicatie of dure shampoos kreeg ze een haarbadje met natuurlijke ingrediënten en wreef ik haar huid in voor het slapen gaan. Ik zie ze nog liggen met haar wit masker. Na twee maand kreeg de vrouw terug levenslust. ”s Morgens verliet ik het huis pas wanneer ik haar persoonlijk had gezien. Het ochtend ritueel, een goededag, hoe was de nacht, op het bed samen de krant zien, een zoen…’ À ce soir’, riep ze me telkens met een brede glimlach toen ik haar kamer deur achter mij dicht deed. De band die ik met haar had was helaas niet zonder gevolgen voor beiden. Een verpleegkundige zorgde ervoor dat ik daar een jaar nadien niet meer welkom was…en mevrouw… zat terug in haar gevangenis…
Bij de rijkswacht… haha… Ik dacht dat dit iets voor mij was… jaja, de praktijk dat was iets voor mij. ‘Da.. was plezant’. Ik amuseerde me hierin. De theorie, het militair structuur, de…. Om dan nog maar te zwijgen van de gevolgen dat ik daar mijn ‘coming-out’ had gedaan…. Kortom, dit was werkelijk niet mijn plaats, wat ik altijd wel dacht als jonge spruit en ‘halve knechtebrokke’ (zo noemde men mij vaak). Een ander deel in mij zag, voelde … wat toen de Indiër deelde… dat de inhoud hier niet aan de orde was…nl. rechtvaardigheid, gelijkheid…

1996 (7) stop ik het maatschappelijk getolereerd werkveld… en begint een lang bewust werkveld binnenin mezelf… Een Universeel geschenk.

Verschillende studies vat ik aan. Psychiatrisch verpleegkunde, houtbewerker, restaurateur antiek, D- cursus, ik ga terug naar het kunstacadémie, tuinarchitectuur, als hobby mag ik 4 jaar redactrice zijn van een plantentijdschrift, opleiding lichaamswerk. Reiki, herboriste. Sommige heb ik afgewerkt en kunnen voltooien, de praktijkscholen. Daar waar niets op papier hoeft te staan. Ander heb ik noodgedwongen moeten stopzetten omwille dat ik theoretisch niet kon presteren, ook al had ik onderscheiding op praktijk. Leerkrachten begrepen het niet.
… Jah, er bestaat ook nog iets anders… En andere ben ik nog mee bezig…

Andere zijn stopgezet omdat ik niet te kneden ben in een vakje. Dit gaat gewoon niet, het gebeurt en het is niet van niet willen… soms wens ik het zelf, want het zou mijn leven gemakkelijker maken denk ik dan soms van mezelf… maar dat ben ik dan niet en voel ik tegenkantingen in mijn lijf. Neem ik afstand van mezelf, van mijn eigen centrum en voel ik me niet goed in eigen ‘thuis’. Net dan maak ik het mijn leven ongemakkelijk. Waarom zou ik dit dan gaan doen… om erbij te horen?! Maar bij wat, vraag ik me dan af.

De keuze van mijn eigen weg te wandelen is niet altijd gemakkelijk geweest, want vaak kreeg ik tegenkantingen en het was niet altijd evident om er krachtig te blijven in staan. Het aanvoelen, zien dat andere het niet konden begrijpen of erin komen gaf me vaak het gevoel alleen te zijn en in de kou te staan. Dit deed pijn… het was vaak voelbaar als een bodemloos vat. Maar niemand kon dit vat gaan invullen, behalve mezelf.

Waarom deed het pijn…omdat ik te afhankelijk was van de ander, omdat ik op zoek was naar iemand die me begreep, met me mee kon spreken, wist over wat ik het had, waardoor er dan eventjes iets werd opgevuld… alleen zat de kans erin dat ik het kon kwijt spelen… en natuurlijk het gebeurde, want ik zocht het bij de ander.

Buiten mezelf. Het voelde als tegen een stroom invaren… en dit kon/kan behoorlijk vermoeiend zijn. Waarom zeg ik kon/kan omdat dit een weg is van voortdurend leren in het leven. En leren, het leven gaat met vallen en opstaan.

Vorige week vroeg ik uit nieuwsgierigheid aan een collega, om het naar mezelf toe te trekken en eruit te leren… ‘waarom is het voor jou belangrijk om een papier te hebben op het einde van de opleiding’.
Oeps, een vraagstelling die blijkbaar wel stof deed opwaaien…

Ik voelde voor mezelf dat het belangrijk was goed bij mezelf te blijven, in vertrouwen dat mij keuze ok is en vooral trouw aan mezelf.
Ook al is het niet altijd gemakkelijk om reacties, gedrag van een ander niet binnen te laten komen en het bij de ander te laten.
Voel ik hoe het soms aan een zijden draadje hangt om te gaan twijfelen en te denken dat ik niet goed doe… jaja, te denken…

Mijn ‘Zijn’, mijn capaciteiten zijn niet afhankelijk van een papier. Geen enkele job die ik heb uitgeoefend heb ik gestudeerd of een diploma van en toch werd ik erin gewaardeerd en herkent voor mij kennis en kunde door de werkgever. Ik heb ooit mijn eigen huis verbouwd, gemetst, plankenvloer gelegd… en toch had ik nooit leren metsen en had ik hiervoor geen diploma… wat ik niet kon of niet voor mij was gaf ik door aan een ander. Vandaag ook al woon ik niet meer in het huis, ik ben fier wat ik daar heb ik verwezenlijkt en het mag gezien worden. Als ik kijk naar mijn studiekeuzes en alles wat ik heb geleerd, gedaan en neergezet in de praktijk is gebeurd vanuit passie. Als een verlengde van mezelf. Passie die het vuur in mij aanwakkert en ervoor zorgt dat ik in mijn kracht sta… als een kruis die zich neerzet in de aarde en zijn wortels gaat verspreiden. En neen geen passie waar ik me aan verbrand, want dit is niet de passie waarover ik spreek.

Ik word de laatste tijd sterk gewaar dat ik op de proef wordt gesteld alsof ik wordt klaar gestoomd … Een periode waar mijn geduld ook sterk op de proef wordt gesteld, daar waar ik vroeger sneller tot aktie kwam, voel ik vandaag dat het belangrijk is om geduld te hebben, trouw te blijven aan mijn ‘neen’ en er tijd en ruimte wordt gemaakt voor een stevige fundering te leggen.
Mijn kracht in evenwicht komt tussen het horizontale en het vertikale, en de vertikale as zelf heel stevig begint aan te voelen. Deze niet meer moet ingezet worden om me tegen de stroom in te bewegen, wel met de stroom mee… mij neerzetten.

Ondertussen ligt mijn cursus hier onaangeroerd… tijd om deze in handen te nemen… En mijn ga verdiepen in de boeiende stof van planten, stofklassen, inhoudstoffen en nog zoveel meer.