Vorige week had ik een down moment en had nood aan uitreiken, aan iemand te horen, aan een luisterend oor. Een luisterend oor zonder oordeel of zonder dat er al een ‘gekunstselde’ mening klaar staat.
Tijdens ons gesprek deelde ik wat een uitspraak, over het huisje waar ik woon, met me had gedaan en waar het me naartoe had gebracht. De uitspraak kwam op een moment waar ik mijn innerlijke kompas kwijt was geraakt. Ik was mijn aarding kwijt geraakt en wanneer je die verliest kan een ander gemakkelijk invloed op je hebben.
Geen aarding hebben brengt je in twijfel, je gaat naar je hoofd, verliest het contact met je lichaam, met je kostbaar voertuig die we allen bij de geboorte hebben meegekregen.

Aan de andere kant van de lijn, euh…. Hihi, op het visueel schermpje komt :”wat deed je graag als kind.” Zonder twijfel “In de tuin werken”. Door die vraag werd het me duidelijk dat ik niet meer met de aarde bezig was geweest sedert de uitspraak.
De aarde was door vorst keihard geworden. Mijn lichaam was moe en riep naar rust….
Ik had aarding nodig en hoewel mijn hoofd dat wel wist ik kwam er niet bij door de echo’s in mijn hoofd. Echo’s die niet van mij waren ‘jij verdient beter dan een huisje zonder electriciteit, zonder water waar het binnenregent. Dit is niet het huisje waar je moet zijn. Daar zie ik je niet. Dit is niet je plaats.’
En natuurlijk vroeg of laat zal dit niet meer de plaats zijn waar ik mag zijn.

Maar voor NU, nu de rust in mezelf terug is gekomen kan ik me terug thuis voelen in mijn lijf, in het huisje op het ei-land. En kan ik onderscheid maken tussen wat van mij was en wat niet.
Vorige week bezocht ik 2 huisjes waar ik absoluut niet gelukkig van werd, integendeel zelfs.’ s Nachts kreeg ik gewoon geen adem. En deze 2 huisjes lieten me duidelijk zien en aanvoelen wat voor mij belangrijk is in mijn basisbehoeften bij de keuze van een huis. Direct zonlicht en veel licht in huis, ruimte waar ik bewegingsvrijheid mag voelen, waar ik muziek kan spelen zonder er iemand me hoort, waar ik mijn klank vrij kan gebruiken, een plaats waar ik mijn creativiteit mag beleven, natuur, rust.
Waar ik de elementen buiten mij mag vieren, alsook in mezelf.
En dit is de plaats waar ik momenteel ben en mag zijn.

In de chaos en door in beweging te blijven zijn er zaken duidelijk geworden die dienen aangepakt te worden. Zoals een nieuw dak en venster. Een gezond dak als ik hier wens te blijven wonen.
En men kan het dak van een huis vergelijken met het hoofd van de mens. Wanneer het dak niet gezond is, ontstaat er disbalans, breuk, ziekte, chaos in wat er onder aanwezig is.
Na een gesprek met de eigenaar was het duidelijk dat hij financieel niet meer wil investeren. Andere prioriteiten liggen nu bovenaan.

Vorige vrijdag ontwaak ik met een duidelijke behoefte opzoek te gaan naar een lening om een nieuw dak op het huis te leggen. Want nu is dit gewoon als een zeil en bij harde wind is rust heel moeilijk, verlies ik veel warmte. Ik vind het ook jammer om te zien hoe alles stuk gaat als het dak niet gezond is.

Dan ontmoet ik dit weekend Freja, meer dan 10 jaar hadden we elkander niet meer gezien, en toch voelde het als gisteren en zo vertrouwt. We delen, spreken over het huisje. Over hoe we wonen en welke bewegingen we doen en hebben gedaan.
We ontmoeten elkander in resonantie van tijd.
Ik deelde over de stappen die ik ga ondernemen en hoe ik het zag om een lening aan te gaan ook al is het mijn eigendom niet. En ik uit de mindset wil stappen van hoe velen dit zien en beleven.
De maatschappij, de regels, de vaste gecreëerde vormen maken dat mensen niet snel overgaan tot investeren in iets die niet van hen is. Gaan we ervan uit dat de eigenaar alle kosten dient te doen aan het eigendom.
Maar wat als Hemelsvader je een plekje heeft getoond waar je op Moeder aarde mag gronden. Een plaats waar regels, wetten niet bestaan. Waar alles aanwezig is die voldoet aan je basisbehoefte. Wel dan voel ik, dat ik verantwoordelijkheid wens te nemen voor deze bijzondere plaats, en deze beweging me helpt om mijn bestaansrecht op te nemen.
En na 3 maand hier wonen, putje West-Vlaanderen, in een dorp midden de velden zijn er al voldoende momenten geweest die me uitdagen om te durven gaan staan en deze op te nemen.

Met dit delen durf ik te gaan staan en durf ik een oproep plaatsen.
Ben jij of ken jij iemand die zijn slapende centjen wenst in te zetten om mij te helpen bij een nieuw dak en raam. Om deze over een periode van 48 maand terug te betalen. Ik hoor of lees het graag.
Best wel spannend om zoiets de wijde wereld in te sturen.

En wie weet. In vertrouwen. In dankbaarheid.