Verantwoordelijkheid

Posted on 31 december 2018 by Jasmine Marie José

Een week verder. De Kerstperiode. Na Kerst heb ik mijn energie in een flits voelen dalen. Midden de nacht kom ik wakker… ik hoor niet enkel woorden, ook duidelijk de personen die ze hebben verwoord. De aankomst in België blijft me in de greep houden. Niet enkel mijn energie, ook in een flits achteruit, heel ver in de tijd. L’histoire ce répète.

Kwaadheid, boos zijn is aanwezig.
Boos omwille dat men mij de deur wijst door het grensoverschrijdend gedrag van een ander. Boos dat men nog altijd een eigen gedrag in mijn schoenen schuift. Boos dat men agressie en macht toelaat en dat terwijl men erop sta te kijken en niet reageert, terwijl het onterecht naar de verkeerde persoon is gericht. Boos omwille dat ik nog altijd opzij wordt geduwd en dit door de persoon die me op de wereld plaatste.
Kotsbeu dit gedrag en mijn grens is bereikt.

Achter die boosheid schuilt een groot verdriet en pijn. Nooit gedacht dat ik dit nog terug zou ontmoeten.
Eenzelfde vraag als jaren geleden draait in mijn hoofd, ‘waarom hebben ze mij op de wereld geplaats, waarom daar, waarom’.
En natuurlijk weet ik daar wel diep vanbinnen mijn antwoord op. Alleen neemt het niet weg dat deze vraag er is en mag zijn.

Gelukkig heeft mijn weg me al zoveel bijgebracht, dat ik het systeem kon waarnemen op het moment zelf, het familiesysteem waarin ik al die jaren aan vasthang en probeer uit te komen. Generatie op generatie.
Het zien brengt me de kans om me vrij te maken. Blijkbaar is er nog ergens een stevige draad waarin het me niet lukt om me los te wrikken. Pff… het lukt me wel.

En misschien is er ook wel ontchoogeling omdat ik stiekem had gehoopt dat door mijn weg, een verandering voelbaar zou zijn bij hen, omdat ik ze gemist had, omdat ze voor mij iets betekenen. omdat ik hen graag zie,om mijn oogappel te steunen tijdens de examens, om met haar een weekend op stap te gaan en Kerst te vieren, een terug samenzijn na acht maanden en mijn verantwoordelijkheid als meter op te nemen. Niets was minder waar. Integendeel. Alles hing de mist in.
Een verantwoordelijkheid die ook weegt, vooral als men alles in de coulissen duwt en niet wil zien. Ik heb er genoeg van, van het alleen dragen, mijn verantwoordelijkheid als meter, als vrouw zal ik dan ook opnemen. STOP is het antwoord.

Zich bevrijden van… Me bevrijden van… omdat ik nog altijd de Liefde in me draag voor hen, niet omdat ik ze niet lief heb, wel omdat ik de liefde voor hen niet kwijt wil.

Los van wat die mensen me hebben getoond, gebracht… is het een proces die aan de oppervlakte ligt en waar ik door moet. Een vervolg van wat mijn weg me had aangetoond. Mijn weg was een voorbereiding om de volgende stappen te kunnen nemen. Goed dat ik hem op voorhand niet wist…. pfff. Ik had het liever anders gewild. Ik kan niet meer achteruit. Men zegt soms je hebt altijd een keuze. Wel vandaag zeg ik neen, ik heb geen andere keuze dan alleen maar de one-way ticket te nemen. En ja, men kan zeggen dit is ook een keuze. Dit voelt niet een keuze vanuit het hart. En owee… wat wordt hier aan mijn lijf geduwd en is er aan de andere kant een enorme weerstand.

Al meerdere dagen heb ik het idee dat er iets in mij weigert te leven. Dit is duidelijk voelbaar ter hoogte van mijn buik. Geen buikademhaling waardoor ik mijn ademhaling niet ten volle kan beleven. Een duidelijke barrière is voelbaar, vuur is er sterk voelbaar, het hoopt zich op. Mijn kracht stagneert en krijgt geen uitlaat. Angst… is het angst? Terzelfde tijd is het sterk voelbaar aan de achterkant van mijn keel. Klank Jasmine, klank. Ik breng mijn aandacht naar mijn buik.
Bewust kijk ik me aan in de spiegel. Tranen komen in mijn ogen. Aarde, aarde gaat door me heen. De bewustwording doet me terug zakken en voel ik mijn benen en voeten. Ik probeer de kracht die voelbaar is in mijn buik om te zetten. Mijn mond opent zich. Mijn buik trekt krampachtig ineen. Een pijn is voelbaar, ze lijkt oneindig en bodemloos te zijn. Ik zet de kracht uit mijn buik om in klank… Aaaaaaaahhhhh. Eindelijk kan een deel lossen. Tot mijn lichaam in kramp gaat en zich terug vastzet. Vermoeiend.

Kracht… Erin gaan staan… Gezien worden. Op de weg zo duidelijk.
Terug in stad heb ik het idee weg te smelten, te verdwijnen in de menigte.
In wezen gaat het om er te willen zijn… er te willen zijn op moeder aarde. Mijn eigen verantwoordelijkheid om te bestaan.
Thema moeder, materie, moeder aarde, mijn eigen vrouw zijn, mijn eigen moederzijn.
Op mijn weg maakte ik me los van de aardse moeder, en mocht ik goddelijke moeder ontmoeten. Dit voelde goed.
De omgekeerde beweging is zich aan het voorbereiden. Er gaan staan en mijn buik het recht geven op leven.
Mijn recht van bestaan in eigen handen nemen. De durf om te gaan staan ook in de menigte en niet enkel tijdens mijn pelgrimstochten. Te Zijn ook hier in de drukte. De kracht om te volle op deze aardbol te gaan staan.
Een inwendig proces… die nu even de tijd en ruimte opeist. Waarin ik wens te stappen om er in 2019 te laten transformeren en het ander deel in 2018 achterlaten. Die ik wens te omarmen… niet enkel mezelf… ook de zovelen die me zijn voor gegaan.
Zo blij en dankbaar wat ik in 2018 heb mogen ontmoeten… al wat zichtbaar is en ook het onzichtbare.
Luisterend naar het muziek… Klinkt een zin in mijn oren… ‘Nous attendons ton retour…’

Verstand

Posted on 31 december 2018 by Jasmine Marie José

Het eindejaar is in zicht en al bijna een maand terug van mijn lange pelgrimstocht.
De eerste twee weken liepen vlot, ook het aanpassen aan de drukte. En gesproken van drukte…de dolle kerstinkopen zijn nu wel compleet het tegenovergestelde van acht maanden te vertoeven in rust en stilte.

De Kerstdagen zijn goed verlopen.
Een gezellig samenzijn met vrienden. Een warm gesprek en een uitwisseling rond wat het brengt om in het Nu te leven en over het bewustzijn. Gelijkgestemden ontmoeten.
Het vredeslicht halen naar brugge samen met een vriendin. Het verdelen. Mensen die het licht kwamen halen bij me thuis.
Een kerstboom opzetten en Kerst vieren in warm gezelschap waar de eenvoud kon en mocht zijn.

Op Kerstdag zat ik in een viering. Anders dan in een traditionele viering zaten we allen in een cirkel. Bij de start werd gezamenlijk gezongen. Het raakte me… al die stemmen, verbinding. De schaal met hosties werd doorgegeven, een vrouw nam ze aan en gaf die door aan een kind. Heel spontaan wou het kind ook het brood aannemen. Het mocht niet. Ik zag het kind verwonderd kijken met een vragende blik. Ik schat haar boven de acht jaar. Twee volwassenen die elkander aankeken, wenkbrauwen en schouders optrokken en dan even lachten naar elkaar.
Het brood delen, zou Jezus nu werkelijk een onderscheid gemaakt hebben in leeftijd?
Na de mis ging ik even checken op het net naar de leeftijd en het wanneer van het innemen van het sacrament.
Op een website staat dat kinderen pas na de eerste communie het sacrament kunnen innemen. Op het moment dat het kind tot de jaren van verstand is gekomen. Zit het goddelijke in het verstand?!
Jaren van verstand… sommige zijn in jaartal al veel verder en nog altijd niet tot de jaren van verstand gekomen en toch hebben ze een communie gehad. Er is duidelijk een vergissing in het geschrevene heb ik het idee.

En als ik denk aan Lena- een baby van 1 jaar- die heel goed aantoonde dat ze geen melk meer wou. Haar lichaam zij duidelijk neen en haar hoofd volgde al snel. Haar lichaam gaf duidelijke signalen… als dat niet verstandig is.

Film

Posted on 22 december 2018 by Jasmine Marie José

Cinéma-time. Op het programma ‘Beautiful Boy’.
Wanneer we in de zaal zitten – een vriendin en ik – hebben we het over communicatie, relatie…
Ik wens een ervaring te delen vanop de weg. Op het ogenblik dat ik mijn eerste woord uit, voel ik een vreugde in me opkomen. De woorden verdwijnen. Daar gaan we weer.
Ik vind het best grappig, het is me niet meer vreemd en weet dat het een deel van mijn Zijn is.

“Versta je het wat gebeurt?”, vraag ik.
Een non-verbale uiting is duidelijk zichtbaar. Een lach, glinsterende ogen. “Het is vreemd wat ik zie, ik begrijp het niet”,krijg ik als antwoord met een glimlach. “Awel dat is het juist, wat voel je?”… “ik moet lachen”. “Wel dat is het belangrijkste. Wat het met je doet. Het brengt vreugde. En daarover gaat het. Wat het bij je teweegbrengt. De rest is hier nu blijkbaar niet nodig.

De film begint. Het verhaal gaat over een vader en zijn zoon die verslaafd is en wat verslaving kan teweegbrengen. Hoewel de recensie over de film meestal gaat over die verslaving op zich en hoe vernietigend het kan zijn. Laat ik het noemen de bovenste zichtbare laag. Waar we vaak en snel ook een oordeel over hebben door wat men op het eerste zicht hoort, ziet, leest.

Over twee mensen, ouder en kind. Twee mensen die wel verbonden zijn door het bloed maar waar de verbinding oppervlakkig blijft. Waar gevoelens niet worden besproken, de diepe onderliggende emoties niet worden getoond, waar men gaat inslikken, dan delen.

Ik herken me in de film zowel vanuit de positie van ouder, als de positie van kind. Rake zinnen, rake woorden. Beelden die me zowel verbinden met een tekort die ik heb gevoeld als kind, als de machteloosheid bij situaties waarin geen verandering komt. Beelden die me ook de spiegel geven van mijn eigen kracht doorheen mijn leven. De kracht om erin te duiken, er naar te kijken, de confrontatie aan te gaan en eruit te groeien. In het Nu, de kracht om verandering te brengen in wat ik verschillende levens heb meedragen in mijn schoot, en wat overgedragen geweest is van generatie op generatie.

In de film vind ik vooral de dieper liggende laag veel interessanter omdat men daarin kan zien wat de onderliggende oorzaak kan zijn van de verslaving. Een tekort aan verbondenheid… Verwachtingen, verlangens die niet uitgesproken worden. Een gemis. Een niet gezien worden.
De wens de verbondenheid te creëren of te herstellen. De laag van niet communicatie, geen uitdrukking geven aan je gevoelens, angst om…, niet in verbinding gaan, doofpot aktie, hoofd onder het zand… . Invullingen, interpreteren.
Wanneer checken we nog eens bij de ander naar de inhoud bij een contact.

Laatstleden was er in mijn nabije omgeving een duidelijk voorbeeld van hoe een gesprek compleet naast elkaar verliep.
Twee mensen. Elk met hun eigen inhoud of onderwerp. Beiden dachten elk te weten wat de inhoud bij de ander was. De verbale communicatie was passend bij elk zijn inhoud. En toch waren ze naast elkander aan het communiceren en dachten ze elkander te begrijpen.

We hebben het vaak over de ander, kijken vaak buiten onszelf, leggen de verantwoordelijkheid bij de ander en gaan daarmee aan het werk. Liever dan te reflecteren naar zichzelf om de confrontatie met zichzelf niet aan te gaan. Als men zichzelf nog niet begrijpt hoe kan men dan de ander begrijpen.
Er wordt zoveel gesproken over verbindende communicatie. Maar hoe kan je deze begrijpen als men al niet weet wat niet verbindende communicatie is.

Lieve

Posted on 13 december 2018 by Jasmine Marie José

Zeven uur in de morgen. De stad ontwaakt. Volgens het geluid van de wagens kan ik nagaan in welke richting ze rijden. Het rondpunt aan Sint Jacobs.
Ik slaap hier nu al een paar dagen in het Jacobs huis, het voelt goed. In de dag ontvangt mijn lichaam vaak signalen, ik geef ze de nodige ruimte. Mijn rug voelt open en vrij, mijn borstkas voelt een belemmering en beperking. Mijn lichaam loopt tegen een lange gang van deuren aan. De één gaat open, de volgende staat op een kier. Hoewel het voor mij zo juist voelt om hier te zijn, voel ik dat ik wordt tegengehouden in de flow en vervolg van mijn weg. Welkom in de maatschappij.

Een bezoek aan een hartsvriendin. Een delen over mijn aankomst in België. De pijn is dieper dan ik dacht. Ik laat het toe.
Een heerlijk soepje op de middag. Ik hou het daarbij. Mijn eetlust is verdwenen en een koffie spreekt me niet aan. Niet van mijn gewoonte. Ik voel mijn energie dalen.
Ik vraag of ik in de zetel mag plaats nemen en of ik wat mag rusten en mijn ogen sluiten. Ik heb het koud. De lichaamssignalen komen terug. Ik plaats mijn voetzolen tegen elkaar en neem een kikvors positie aan. Mijn onderrug, stuit ontvangt hevige prikkeling. Net elektrische stoten. Mijn spieren in mijn benen trekken samen, krampen. Ik voel dat er een lading zit. Eventjes wat tranen. Het komt niet optimaal vrij.
Ik deel met Lieve mijn ervaring en het niet kunnen vrijuit beleven van wat ik heb ontvangen op de weg. Ik begin over mijn Christuservaringen te spreken… er gebeurt iets lichamelijks waardoor ik voel dat ik niet verder kan delen. Ik vertrouw hier op en deel deze ervaring met haar en terwijl het gebeurt en vanwaar het komt. Het ontroerd me, tranen vloeien af en toe. Ik deel verder over het ‘Hart’. Over mijn weg, mijn leven, mijn toekomst.
Het is niet de eerste keer dat een vertikale energie mij tegenhoud… beschermend.

Een warme knuffel, een schouder om op te huilen. Deugddoend, bevrijdend.
Bevrijdend om een warme thuis hier te hebben zonder oordeel naar wat vrijkomt. Waar ik mijn lichaam, geest en ziel vrijuit mag laten zijn in vrijheid en veiligheid.

’s Avonds tijdens het avondmaal voel ik me terug onwel worden. Crash. Uitgeput, zwak leg ik me terug in de zetel. Ik val in slaap en al heel snel hoor ik iemand zeggen’ hamer en bijl’ een inwendig gevoel neemt een andere richting aan. Opluchting, ik voel een vreugde over me komen. Een duidelijke zin ‘je mag stoppen met de hamer op tafel te slaan, je mag je strijdbijl neerleggen’.
Ik zie mezelf in een andere dimensie. Mijn mondhoeken gaan opwaarts. Ontspanning vult mijn lijf. Ik ontwaak stilletjes in een thuis waar zorg voelbaar is.
Dankjewel Lieve.

Elf

Posted on 9 december 2018 by Jasmine Marie José

Donderdag. Tijd. Vast gezette tijd die zoveel levens bepalen. Ik ben nu reeds een paar dagen terug in Gent.
Ook hier probeer ik verder in het Nu te staan midden de agenda’s, verwachtingen en vragen. Meerdere uitnodigingen kwamen naar me toe voor overnachting. Uiteindelijk kwam ik voor een paar dagen terecht in een warm nest bij Rosane en Hubert midden de stad. Aan de andere mensen hartelijk dank voor jullie uitnodiging.

Een coaching ‘Grenzen trekken met de deuren open’ wordt me vrij aangeboden. Zonder twijfel ga ik erop in.
Een vraag in verband met een woning kwam tijdens mijn pelgrimstocht naar me toe, in resonantie van tijd. Reeds twee dagen mag ik hier al onderdak in vinden en is dit voor de komende winter mijn nieuwe woonst.
Een pastorij woning… een droom wordt realiteit… en niet zomaar één. Ter hoogte van mijn slaapkamer staat een groot beeld van ‘Jacobus’.
Wanneer ik voor de deur sta valt het huisnummer me op. 11. Mijn aankomst datum in de Mont Saint Michel was een 11….

Een bezoek aan mijn stapelplaats, waar al mijn spullen gestockeerd staan, een scherpe geur komt me tegemoet. Kleine zwarte korreltjes liggen overal in het rond. Een muis. Oeps. Werk aan de winkel. Doos per doos wordt nagekeken.
Overal zijn sporen zichtbaar.
Van kleine urine vlekjes tot uitgebeten stukjes papier in mijn boeken. Zelfs de buizerd vinden ze goede leesvoer. Plots zie ik een muis piepstil en traag een deken opkruipen. Een zak vol schoendozen. Eén voor één doe ik ze open. In één van mijn schoenen liggen witte stukjes roze en wit papier.
Ik schud aan een schoen en sta plots verwonderd te kijken naar twee bewegende roze langwerpige worstjes. Twee boorlingen.
In een andere doos zie ik een lang donkergrijs iets… het trilt. De start van moeder muis. Ik probeer haar terug te brengen tot bij haar kleintjes, tevergeefs. Ze rent de lange gang weg, weg is ze. Ik laat de schoendoos met de boorlingen in de gang staan in de hoop ze hen vind.

Ik breng de eerste verhuisdozen naar huis en pak uit. Mijn matras ligt voorlopig nog op de grond. Een klein altaartje krijgt zijn plaats. De eerste boeken voor de pelgrims bib.

In de namiddag komen plots de muren op me af. Ik open alle gordijnen en ramen.
Een intense gewaarwording, druk is voelbaar op mijn bovenlijf. De vloeiende beweging in de ademhaling is niet meer. Mijn longen en buik staan niet meer in verbinding. Mijn keel, alsof iemand krachtig tegen mijn strot duwt.
Ik zet alle deuren open. Licht en ruimte creëeren.
“Hey Jasmine, en wat met je beweging”, zegt mijn innerlijke stem.
Ik verlaat de woonst en ga wandelen. Ik geef aandacht aan mijn ademhaling waardoor ik al snel voel dat mijn energie zich kan verspreiden en dalen en ik terug mijn eigen ruimte vind. Mijn lichaam voel, uit mijn denken daar waar mijn onrust zat. Ruimte, beweging, ik ontspan.

Sint Baafs kathedraal

Posted on 5 december 2018 by Jasmine Marie José

Ontwaken voor de wekker. De wekker. Een zeldzaamheid wanneer ik op pelgrimstocht ga.
Vandaag is het iets anders… drie mensen staan ons op te wachten aan de kerk van Afsnee.
Van waaruit we dan samen naar Gent stappen.

Rond 8u nemen we afscheid van Lut, Peter en Michelle. Naast de kerk een ontmoetingszaal. Er is licht binnen. Een man komt aangewandeld. Het is me niet duidelijk wie… Sim… We hebben elkander gezien voor de eerste keer een paar dagen geleden in Kortrijk, hij zorgde voor het interview. Het verheugd mij hem hier op het onverwachts te zien en fijn dat hij meestapt op de laatste kilometers samen met nog zes mensen.
Samen met zeven mensen stap ik naar de eindmeet. Fijn om gekende mensen terug te ontmoeten en ook niet gekende. Een gesprek hier een gesprek daar.

De torens van Gent woorden zichtbaar. Klokken die luiden. Hoe dichter ik Gent nader, hoe meer ik voel dat ‘stilte’ me roept. Een diepe ademhaling. Vreugde is voelbaar. Ik ben bewust hoe mijn blik, mijn ogen, mijn ziel, in resonantie met mijn gevoel, zich uiten.
Sim komt terug naast me wandelen. “Het voelt goed, het klopt. Ik ben thuis…En het voelt zo juist dat je aan mijn rechterzijde meewandelt. Het klopt gewoon allemaal”, vertel ik tegen Sim.
Een diepe verbonden steun.

Het Sint Baafs plein is gevuld met houten huisjes voor de Kerstmarkt. Plots is Kerst heel dichtbij. De deuren van de kathedraal zijn nog dicht. Ik ben er. Ik sta er daar waar ik acht maanden geleden vertrok op Pasen. Het voelt goed. Ik heb zelf niet het gevoel dat ik maanden geleden vertrokken ben.
We nemen nog eerst een koffiepauze. Om 10u30 ga ik terug naar buiten. Els, Jeannique , Veronique, Christine, Rosane… Een warm weerzien.
De klokken luiden. Samen gaan we naar de misviering voor de eerste zondag van de advent.

Mgr. Van Looy staat de mensen te verwelkomen. Ik ga naar hem toe. Een warme deugddoende verwelkoming. Zijn handen steunend op mijn schouders delen we wat woorden. We dalen de crypte in voor de viering.

De dagen wandelen zijn voorbij. Wat heb ik genoten van deze tocht in zijn totaliteit. Zoveel wijsheid, diepe waarden mogen ontvangen en terug vinden. Een tocht waar ik van begin tot einde het gevoel heb gehad gedragen te worden. Waar ik niet het gevoel heb gehad dat het zwaar was. Waar ik op zoveel plaatsen heb mogen thuiskomen.

Aan al die mensen die ik heb ontmoet…
À toutes les personnes que j’ai rencontrées
A tutte persone che ho incontrato

Dankjewel
Merci
Grazie Mille

Janne

Posted on 3 december 2018 by Jasmine Marie José

Cien brengt ons terug naar de Pinte waar we gisteren waren aangekomen in het ontmoetingscentrum. Naast mij in de wagen… een bergje pannekoeken die we hebben gebakken.

In het ontmoetingscentrum is er een beurs van Oxfam. “Jasmine wil jij op die knop druk?” Een gele grote drukbol. Op de muur een projectie. Ik klop af. Een nummer verschijnt… 197…1+9+7=17…1+7=8
Hmmm, en we gaan verder…Ik ben vandaag net 8 maand op stap.

Mijn telefoon gaat af. ‘We staan op de parking’, Katleen en…. Janne. Ik zoek Lut en we verlaten de ruimte.
Een fijn weerzien. Een knuf aan Katleen. Mijn nieuwsgierigheid wordt opgewekt.
Janne… daar is ze dan. Op mijn verjaardag mogen vernemen dat ze opkomst was. Een paar weken geleden geboren. Vandaag voor de eerste keer mogen ontmoeten… Een pasgeborene.
Ik kijk Janne aan. Een traan rolt over mijn wang… Woorden worden vervangen door een Liefdevolle uitwisseling die alle woorden overstijgen.

We beginnen de dagtocht via de GR 128.
Met vier op stap, best een fijn aanvoelen. Rond de middag hebben we zin in een pauze. Katleen belt een vriend op, Lode. We wandelen verder en bellen een half uur later aan. Een fijn weerzien en warme ontvangst. Terwijl Janne aan de borst drinkt deel ik mijn verhaal en ervaring rond Liefde, woorden en de Christuservaringen op de weg.
Een warm gevoel gaat door meheen… Een begrijpen aan de andere kant… Verbinding, verbondenheid, een thuisgevoel. Telkens wanneer ik het mag delen wordt de gewaarwording versterkt. Voel ik stuwingen op hartniveau en geraak ik ontroerd vol vreugde.

’s Avonds komen we aan aan de kerk van Afsnee, Saint Jean Baptiste. Naast de kerk een zaal. Mensen zijn aan het zingen. Een koor. We blijven even buiten luisteren tot een man ons ziet. Ik roep hem, Peter en vraag of er iemand ons kan helpen aan een overnachting. Peter nodigt ons uit bij hen thuis. Bij Lut en Peter… En hun kleinkind… Michelle.

Artikel

Posted on 1 december 2018 by Jasmine Marie José

De dag ontwaakt. Het is nog stil in huis

…Stilte…

Zo een waardevol iets. Waar zoveel aanwezig is. Hoe dichter ik bij het thuisfront kom, hoe meer ik kan zien en gewaarworden welke weg ik heb afgelegd. Vooral hoe ik kan zien via anderen hoe ik veranderd ben. Ik ben me bewust dat hierbij sneller mijn ruimte en grenzen mag gaan respecteren om niet mee te gaan in iets wat niet van mij is.

Hoe dichter ik kom, hoe meer ik het beeld voor me zie van een trechter. Niet in de richting naar het smalste stukje toe. Wel van het ZijnInAlleenEenheid naar de grote groep, de massa waar de hoop is dat we kunnen uitgroeien naar SamenZijnInAlleenEenheid. De menigte voelt wat bangelijk aan.

Gisteren kregen we een fijne overnachting bij de vriendelijke en gastvrije Baronheer in Lozer. Straks mogen we aan de ontbijttafel ten huize Sien en Paul.

Uitkijkend om straks een hartsvriendin en de kleinste pelgrim op mijn weg te mogen ontmoeten ‘Janne’.

Graag deel ik met jullie de tekst over het interview met Sim. Eronder is er dan een foto-video montage te zien die een globaal zicht brengt over de weg.

Jasmine is niet aan haar proefstuk toe. In 2014 trok ze naar Compostela. In 2015 wandelde ze de Sint-Jacobsweg, die alle Sint-Jacobskerken in Vlaanderen met elkaar verbindt. In 2016 deed ze hetzelfde in Wallonië. Zo ontstond een nieuwe pelgrimsweg, tussen alle Sint-Jacobskerken in België. Nu trok een innerlijke stem haar naar Assisi.

Assisi, Rome en…

Jasmine Debels • Sinds een aantal jaar vertrouw ik erop dat er een groter geheel is dat me leidt. Toen ik vertrok naar Assisi dacht ik: Dan kan ik evengoed langs Rome passeren. En waarom niet terugkeren langs Compostela. Maar dat was een mentale constructie. Het werd me snel duidelijk dat die weg niet klopte.

Onderweg werd Jasmine telkens opnieuw herinnerd aan de aartsengel Michaël.

Ik voel me sterk aangetrokken door de manier van leven, de natuurbeleving en de inzichten van Franciscus van Assisi. En Franciscus had een nauwe band met de aartsengel Michaël. In Rome heb ik beslist om 600 km verder te wandelen naar Monte Sant’Angelo (It), een bedevaartsplaats voor de aartsengel, en terug te keren langs de Sacra di San Michele nabij Turijn (It) en de Mont Saint Michel (Fr), twee andere plaatsen toegewijd aan de engel. Nu was alles juist.

Vertrouwen op gastvrijheid

Als een pelgrim vroeg Jasmine elke avond onderdak waar ze op dat moment was.

Jasmine Debels • Meestal klopte ik aan bij de eerste deur waarnaar ik geleid werd. In België en Frankrijk waren dat meestal gewone gezinnen. In Italië de pastorie. In België is aankloppen bij een pastorie niet zo evident omdat regels verhinderen dat je er overnacht of omdat ze leegstaan. De eerste deur was meestal de goeie.

Verrassend, maar de enige plaats waar ik buiten heb moeten slapen is Assisi. In erkende pelgrimsplaatsen was er wel vaker weerstand bij onverwachte aankomst. Als pelgrim heb ik geen eisen. Ik slaap even goed op de grond of op een tafel als in een bed.

Pelgrimeren betekent voor mij leven in het nu. Ik bel niet op voorhand dat ik afkom, want ik weet niet wat de dag mij zal brengen. Ik weet niet wat er onderweg gebeurt. Kan mijn lijf het wel aan?

De mensen zijn bang

Jasmine Debels • Ik ervaar dat mensen angstig geworden zijn. Waarom reageren ze vijandig? Het komt er bijna altijd op neer dat ze geen ruimte meer nemen, geen tijd meer nemen en stress hebben. Dan kan je niet in communicatie en verbinding staan.

Als je wandelt heb je de tijd en de ruimte om te luisteren naar je eigen lijf. Dan kan er eigenlijk nooit iets gebeuren. Ik ben vertrokken met het idee dat ik nooit meer mijn hart sluit. Ik ben dankbaar dat ik me dat voorgenomen heb. Het was niet altijd gemakkelijk, maar het heeft mijn hart krachtig gemaakt. Ik heb wel af en toe grenzen moeten stellen, dat wel. Maar ik blijf in verbinding met mijn hart.

En de volgende tocht…?

Jasmine Debels • Die komt er niet. Dit is mijn laatste. Tenzij ik ertoe geroepen wordt… (lacht)

Ik zou graag een pelgrimshuis beginnen. En in 2019 wil ik met een groepje werk maken van de officiële erkenning van de pelgrimstocht langs alle 29 Sint-Jacobskerken in België. Want niet iedereen kan of wil naar Compostela. Ik zou willen dat de tocht in België aangeduid wordt zoals de GR-paden. Dan kunnen mensen vertrekken zonder voorbereiding. Dat is heel belangrijk. Het zou fijn zijn om in sommige dorpen overnachtingsplaats te regelen. Dan kan je de hele 1600 km wandelen in 80 dagen. Als de Belgische pelgrimstocht officieel wordt, zal ik hem ieder jaar wandelen. Want hij moet wel in orde blijven.

Zet gewoon de eerste stap

Jasmine Debels • Pelgrimeren kan ik iedereen aanraden. Zet de eerste stap. Pak je rugzak, goede schoenen en vertrek gewoon. Zonder voor te bereiden. Voor m’n eerste tocht naar Compostela heb ik na een halve dag de computer toegedaan. Anders zou ik nooit vertrokken zijn. De ervaring doe je wel op onderweg.

Bron: kerknet-redactie

Auteur: Sim D’Hertevelt