Een week verder. De Kerstperiode. Na Kerst heb ik mijn energie in een flits voelen dalen. Midden de nacht kom ik wakker… ik hoor niet enkel woorden, ook duidelijk de personen die ze hebben verwoord. De aankomst in België blijft me in de greep houden. Niet enkel mijn energie, ook in een flits achteruit, heel ver in de tijd. L’histoire ce répète.

Kwaadheid, boos zijn is aanwezig.
Boos omwille dat men mij de deur wijst door het grensoverschrijdend gedrag van een ander. Boos dat men nog altijd een eigen gedrag in mijn schoenen schuift. Boos dat men agressie en macht toelaat en dat terwijl men erop sta te kijken en niet reageert, terwijl het onterecht naar de verkeerde persoon is gericht. Boos omwille dat ik nog altijd opzij wordt geduwd en dit door de persoon die me op de wereld plaatste.
Kotsbeu dit gedrag en mijn grens is bereikt.

Achter die boosheid schuilt een groot verdriet en pijn. Nooit gedacht dat ik dit nog terug zou ontmoeten.
Eenzelfde vraag als jaren geleden draait in mijn hoofd, ‘waarom hebben ze mij op de wereld geplaats, waarom daar, waarom’.
En natuurlijk weet ik daar wel diep vanbinnen mijn antwoord op. Alleen neemt het niet weg dat deze vraag er is en mag zijn.

Gelukkig heeft mijn weg me al zoveel bijgebracht, dat ik het systeem kon waarnemen op het moment zelf, het familiesysteem waarin ik al die jaren aan vasthang en probeer uit te komen. Generatie op generatie.
Het zien brengt me de kans om me vrij te maken. Blijkbaar is er nog ergens een stevige draad waarin het me niet lukt om me los te wrikken. Pff… het lukt me wel.

En misschien is er ook wel ontchoogeling omdat ik stiekem had gehoopt dat door mijn weg, een verandering voelbaar zou zijn bij hen, omdat ik ze gemist had, omdat ze voor mij iets betekenen. omdat ik hen graag zie,om mijn oogappel te steunen tijdens de examens, om met haar een weekend op stap te gaan en Kerst te vieren, een terug samenzijn na acht maanden en mijn verantwoordelijkheid als meter op te nemen. Niets was minder waar. Integendeel. Alles hing de mist in.
Een verantwoordelijkheid die ook weegt, vooral als men alles in de coulissen duwt en niet wil zien. Ik heb er genoeg van, van het alleen dragen, mijn verantwoordelijkheid als meter, als vrouw zal ik dan ook opnemen. STOP is het antwoord.

Zich bevrijden van… Me bevrijden van… omdat ik nog altijd de Liefde in me draag voor hen, niet omdat ik ze niet lief heb, wel omdat ik de liefde voor hen niet kwijt wil.

Los van wat die mensen me hebben getoond, gebracht… is het een proces die aan de oppervlakte ligt en waar ik door moet. Een vervolg van wat mijn weg me had aangetoond. Mijn weg was een voorbereiding om de volgende stappen te kunnen nemen. Goed dat ik hem op voorhand niet wist…. pfff. Ik had het liever anders gewild. Ik kan niet meer achteruit. Men zegt soms je hebt altijd een keuze. Wel vandaag zeg ik neen, ik heb geen andere keuze dan alleen maar de one-way ticket te nemen. En ja, men kan zeggen dit is ook een keuze. Dit voelt niet een keuze vanuit het hart. En owee… wat wordt hier aan mijn lijf geduwd en is er aan de andere kant een enorme weerstand.

Al meerdere dagen heb ik het idee dat er iets in mij weigert te leven. Dit is duidelijk voelbaar ter hoogte van mijn buik. Geen buikademhaling waardoor ik mijn ademhaling niet ten volle kan beleven. Een duidelijke barrière is voelbaar, vuur is er sterk voelbaar, het hoopt zich op. Mijn kracht stagneert en krijgt geen uitlaat. Angst… is het angst? Terzelfde tijd is het sterk voelbaar aan de achterkant van mijn keel. Klank Jasmine, klank. Ik breng mijn aandacht naar mijn buik.
Bewust kijk ik me aan in de spiegel. Tranen komen in mijn ogen. Aarde, aarde gaat door me heen. De bewustwording doet me terug zakken en voel ik mijn benen en voeten. Ik probeer de kracht die voelbaar is in mijn buik om te zetten. Mijn mond opent zich. Mijn buik trekt krampachtig ineen. Een pijn is voelbaar, ze lijkt oneindig en bodemloos te zijn. Ik zet de kracht uit mijn buik om in klank… Aaaaaaaahhhhh. Eindelijk kan een deel lossen. Tot mijn lichaam in kramp gaat en zich terug vastzet. Vermoeiend.

Kracht… Erin gaan staan… Gezien worden. Op de weg zo duidelijk.
Terug in stad heb ik het idee weg te smelten, te verdwijnen in de menigte.
In wezen gaat het om er te willen zijn… er te willen zijn op moeder aarde. Mijn eigen verantwoordelijkheid om te bestaan.
Thema moeder, materie, moeder aarde, mijn eigen vrouw zijn, mijn eigen moederzijn.
Op mijn weg maakte ik me los van de aardse moeder, en mocht ik goddelijke moeder ontmoeten. Dit voelde goed.
De omgekeerde beweging is zich aan het voorbereiden. Er gaan staan en mijn buik het recht geven op leven.
Mijn recht van bestaan in eigen handen nemen. De durf om te gaan staan ook in de menigte en niet enkel tijdens mijn pelgrimstochten. Te Zijn ook hier in de drukte. De kracht om te volle op deze aardbol te gaan staan.
Een inwendig proces… die nu even de tijd en ruimte opeist. Waarin ik wens te stappen om er in 2019 te laten transformeren en het ander deel in 2018 achterlaten. Die ik wens te omarmen… niet enkel mezelf… ook de zovelen die me zijn voor gegaan.
Zo blij en dankbaar wat ik in 2018 heb mogen ontmoeten… al wat zichtbaar is en ook het onzichtbare.
Luisterend naar het muziek… Klinkt een zin in mijn oren… ‘Nous attendons ton retour…’