Gisteren deed ik een wandeling richting het ‘Helleketel bos’. Op een bepaald moment kwam een traktor aangereden in mijn rug.
Ik stopte om hem te laten voorbij rijden.
We keken elkander aan en we hadden beiden een glimlach toen onze blik elkaar kruiste.
Toen hij voorbij reed bleef hij achteruit kijken terwijl hij verder reed. Ik dacht bij mezelf ‘als jij je nu niet omdraait rij je straks nog in de gracht’. Hij keek even voor zich en draaide zich terug om. Hij deed me lachen. En onmiddellijk kwam een stemmetje ‘ Ik ben toch niet speciaal.’
Ik stapte verder.

Vóór mijn wandeltocht deed ik een meditatie op de ‘Weg van Maria Magdalena’. Wat aangeraakt werd was het thema ‘Mij durven laten zien, durven ontvangen en verwelkomen.’ Want vaak wanneer iemand iets deelt over me, iets positiefs zegt, hoor ik het, maar laat ik het niet ten volle binnenkomen en is er een stemmetje die zegt ‘ik ben toch zo niet speciaal.’

Ik weet heel goed vanwaar dit komt. Daar hoef ik geen energie meer in te steken. De laagjes zijn afgepelt geweest. Tijd om hierin mijn kracht onder te zetten en te leren om het ten volle te laten binnenkomen en te gaan staan. Dit is wat ik me wens in het Nieuwe jaar en of daar onder angst aanwezig is… oh ja, het voelt voor mij als plankenkoorts. En als ik daarbij stil sta en ga gewaarworden waar ik het lichamelijk voel, dan is dit vaginaal, alsof ik zou moeten gaan plassen en hoewel het niet zozeer een onaangenaam gevoel is, heb ik schrik om los te laten. Dus staat dit heel vaak op spanning.
Ik wens deze angst onder ogen te zien en gaan staan in wie ik ben.

’s Avonds neem ik een engelen kaartje. Dit doe ik altijd’ s avonds en bijna altijd krijg ik hier affirmatie in wat in de dag aan de orde was. Het is telkens als een hart onder de riem die ik mag ontvangen en dit kan ik zonder probleem ontvangen want het is veilig.
Het kaartje die ik eruit haalde ‘acceptatie’.

Daarnet bestel ik een koffie in een drankgelegenheid. Ik vraag aan de ober waar ik electriciteit kan nemen om mijn telefoon op te laden. Hij helpt me hierbij. Ik dank hem in vreugde. Wanneer hij zich omdraait neemt hij terug, de pas bestelde koffie mee en zie ik dat hij even het noorden kwijt is. Ik maak er hem attent op. We lachen en hebben plezier.
‘accepteren Jasmine, accepteren…’.

Terwijl ik aan het schrijven ben zie ik een dame binnenkomen. Iets in mij reageert. Ik richt terug mijn ogen naar mijn tekst en schrijf verder. Bij het vertrekken zie ik de dame in gesprek met iemand. Op tafel, voor haar, liggen kaarten deze trekken mijn aandacht en mijn innerlijke gids, mijn intuïtie duwt mij om naar haar toe te stappen. Een klein stemmetje zegt ‘niet storen’, mijn intuïtie is sterker en zeg ga er naar toe. Ik volg in vertrouwen en laat dit klein vervelend stemmetje maar opzij. En wat dan volgt zijn als puzzelstukken die elkaar vinden.

Ik had een paar weken geleden gehoord van de vrouw in het dorp. Ik kwam er echter niet toe om uit te reiken. Hoewel ik zin had, maar niet durfde. En zie!

Het is al een lange tijd dat ik tijdens mijn pelgrimeren in contact met mensen opstellingen deed, een fijne manier om mensen bij te staan in het verder bewandelen van hun weg. Soms was ik verbaast wat er gebeurde. En ik kreeg zin om hier verder mee aan de slag te gaan. En de kaarten op tafel gaat net daarover. Zie!

We delen nog verder. Later neem ik met de vrouw contact via Messenger. Ik schrijf op een moment volgende zin neer ‘Benieuwd wat aangewakkerd geweest is… De tijd zal het uitwijzen🤍’. Wanneer ik deze zin terug herlees voel ik dat dit niet meer klopt, maar een delen is vanuit een oud systeem die me in wachtmodus plaats.
Want in het Nu weet ik wat dit aangewakkerd heeft’ de volle goesting ‘om ermee aan de slag te gaan en de koe bij de horens te vatten. Mijn innerlijk vuur volgen om het water te laten vloeien. Ten volle het leven in de materie neer zetten.

Net zoals ik negen jaren aan een stuk geen boek had gelezen om mij niet te laten beïnvloeden en om zo puur mogelijk mijn tochten te wandelen. Om zo de velletjes die ik had opgebouwd af te pellen om tot mijn kern te komen, naar de bron.
Ook dit voel ik aan dat dit mag keren. Mijn ervaringen van onderweg, de wijsheid die in mij aanwezig is, het kanaal die ik af en toe mag zijn, de aanraking met de bron en de Liefde die aanwezig is wens ik verder te laten leven in de materie, verspreiden.
Tijd om mijn nieuwsgierigheid op een andere manier in te zetten. Een doos vol boeken wacht me op, en mijn kleurpotloden ook zij staan ergens op mij te wachten tot ik ze in de hand neem.

Bij het naar huis rijden was er een roller-coaster aanwezig in mezelf. Ik kon niet snel genoeg thuis zijn…ik had zin om een drum in de handen te nemen en te zingen en als ik naar de horizon keek was het precies wat ik van binnen voelde. Het licht die wenste uit te breken.

Dankbaar om de ontmoeting. Dankbaar om ons fijn Samen delen en de verbondenheid die er was.

…