Op 4 november nam mijn vader na een lange stilte terug contact met me ‘Bonsoir Jasmine , bonne nouvelle, le 20 novembre je rentre en clinique…’ een nieuwe aorta klep.
Eerst wist ik niet wat ik ermee moest aanvangen. Is het sarcasme, humor, een onrechtstreekse boodschap ‘ik heb je nodig’, het niet weten hoe anders te formuleren vanuit onwennigheid na die lange stilte of een beetje van dit alles.
‘Dankjewel om het mij te laten weten, zou je het fijn vinden dat ik kom?’, zei ik hem.

Het is vandaag een maand geleden dat ik verhuist ben van Watou naar Menen. Het afsluiten voelde juist en goed. De gebeurtenissen ginder hebben mij intense spiegels gegeven met een fikse bevalling. De spiegels hebben mij geholpen in het verder groeien op mijn weg. Ik deed er wat ik moest doen, wat ik voelde wat juist was en handelde vanuit het hart.
Ik heb er letterlijk en figuurlijk opgekuist.

De week van mijn verhuis is het al best druk geweest. Verhuizen, de zorg voor mijn vader.
Eerst kreeg hij een nieuwe aorta klep. Alles verliep goed zowel de operatie als ons contact. Hij liet me nabij komen, het voelde fijn.
In zijn delen hoorde ik zaken die ik toch met ene voorzichtigheid tot me nam. Met die zelfde voorzichtigheid ben ik ondertussen stappen aan het nemen voor zijn eigen goed en mijn eigen veiligheid want ik ben me bewust dat alles wat nu is in een handomdraai zou kunnen keren.

Mijn papa heeft Parkinson en bij mensen die deze diagnose hebben kan het soms gebeuren dat het ene been niet reageert op de hersenprikkels en vallen ze.
Zo viel hij 3 dagen na zijn hartoperatie en brak hij zijn dijbeen. Na deze operatie leefde hij een week met een helse pijn. Tijdens de revalidatie werd hij gedwongen, geforceerd om te bewegen, kreeg hij verwijten naar zijn hoofd omdat het niet volgens hun zin was. De mens werd eerder benaderd als een voorwerp, die breuk, dus die zorg. Maar wat met de achterliggende symptomen wegens leeftijd, Parkinson, pijn, narcose. Plassen moest gebeuren op een order. Tijdsdruk?! De tijd werd meer gespendeerd achter een scherm dan met de patiënt. Is dit vooruitgang?! De holistische visie van Florence Nightingale is ver zoek.
De helse pijn, bracht angst met zich mee en kortsluiting in zijn hersenen.
Spanning en angst was te lezen op zijn gezicht en gans zijn lichaam was verkrampt.

In die week kwam als een boomerang de fysieke herinneringen terug aan de oppervlakte vanuit mijn jeugd. Het oud overlevingspatroon die ik als kind leerde hanteren kon ik niet meer inzetten.
Wanneer de sociale helpster een vraag stelde aan mijn vader, voelde ik mijn lijf ineen krimpen bij het zien van zijn gezicht.
Terwijl mijn buik als een ballon aanvoelde, en rood zag. Angst was voelbaar en tranen vloeiden.
Ik kwam uit het ziekenhuis en voelde gans mijn zijn ‘en nu is het genoeg geweest’. daar is je doel en er komt een duidelijke ‘STOP’ in de beweging waar je inzit.
Een onomkeerbaar punt.

Op dit onomkeerbaar punt stond ik in de opening van een grote poort. Achter mij was er enkel zwart in een vaste vorm. Voor mij Licht en de zon die door een lichte mist mij uitnodigde om de zwarte vorm achter mij te laten.

Een oud leerkracht sprak me aan ‘je hebt toch wel een trauma gehad in je jeugd. Het kwam binnen. Voor de eerste keer verwelkomde ik het woord trauma en durfde ik het uit spreken. Het woord stond voor mij gelijk aan ‘ mijn ouders veroordelen’ wat absoluut niet mijn intentie is. Ieder mens draagt namelijk een eigen bagage.

Ik voelde me klaar om dit nader te doorvoelen. Daardoor kreeg ik rust en de fysieke symptomen kon ik ze sneller plaatsen. Ik belde een hartsvriendin om raad en of ze iemand wist om daar rond te werken. Nadien was er even tussen uit en bracht ik vier dagen door in Glastonbury waar ik een initiatie over zalving en heilige oliën volgde. Het was verrijkend, boeiend en telkens wanneer ik daar ben geweest voel ik dat er iets veranderd is.

Die vier dagen deden mij ook deugd. De maandagmorgen vóór mijn vertrek kreeg ik een bericht ‘Je papa moet terug geopereerd worden’. Een fissuur die reeds zichtbaar was vóór zijn eerste OP maar niet behandelt, brak tijdens de geforceerde revalidatie. ‘Dokter een week heeft mijn vader met een helse pijn geweest, zelfs zover dat hij euthanasie wou’. ‘Dat wist ik niet’, antwoordde hij.

Hmmm, nu weet ik waarom het huis nr 34 in Menen mij werd aangeboden om er te wonen. Ik ben amper op 5 minuten verwijderd van mijn vader. Niets is zomaar.

… Wordt vervolgd