Goud

En français voir 👇🙏

Toen het mijn beurt was om mijn medicijn voor te stellen, voelde ik een mooie balans tussen gezonde spanning en vertrouwen.

Enkele maanden geleden schoot ik nog in paniek – 45 minuten spreken leken me eindeloos.

Maar na een coaching met Anaïs en het ontvangen van enkele gerichte vragen, voelde ik vreugde en goesting opborrelen. Plots leken die 45 minuten zelfs tekort.

Het deed me terugdenken aan de drie keer dat ik in 2018 getuigde over mijn pad met de aartsengel Michaël.

Wat me toen het meest vreugde gaf, was het vraag-en-antwoordmoment. Die spontane uitwisseling in het Nu, tussen geven en ontvangen, raakt voor mij de kern van echt contact.

Ik deelde kort mijn levensverhaal, hoe ik tot het pelgrimeren ben gekomen.

Ik merkte dat ik enkele belangrijke elementen vergat, ook al had ik ze op voorhand genoteerd.

Ik sprak over de pelgrimstocht rond de aartsengel Michaël. De tijd vloog voorbij, waardoor ik niet tot het einde van het verhaal kwam – wat de weg mij heeft gebracht…

Misschien moest dat ook niet. Want het leven eindigt niet bij het verhaal. Het reikt verder dan wat tastbaar of meetbaar is.

De laatste drie minuten gebruikte ik voor een vraag-en-antwoord.

Eén vraag luidde: “Wie is jouw gids?”

“De gevleugelde. De aartsengel Michaël. Marie”, antwoordde ik. 

Deze vraag bracht me meteen terug naar wat er gebeurde met de kraai. Ik deelde hierover.

Het herinnerde me aan de gewaarwordingen die ik toen had – gewaarwordingen die pas echt tot mij doordrongen na het stellen van die vraag:

“Op het moment dat de kraai in mijn armen lag, voelde ik de moeder in mezelf ontwaken.”

Ik werd geraakt door dit besef.

Dankbaar dat Ute me die vraag stelde.

De dag nadien manifesteerde de kraai zich opnieuw. Hij/zij was voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik zag hem met zijn linker vleugel open – niet in zwart, maar in fel ultramarijn.

Het bleef niet bij dat moment. Terwijl ik fietste, verscheen hij/zij opnieuw, in datzelfde intens blauw, op exact dezelfde plek van mijn lichaam. Ik voelde een druk tussen borstkas en keel.

De kraai nam langzaam, stilletjes, steeds meer plaats in mijn borstkas. Ik zag zijn lijf verdwijnen in mijn lichaam. 

Hoe meer hij/zij zich integreerde in mijn lichaam, hoe meer het blauw veranderde in de kleuren van de regenboog.

Tot hij/zij volledig geabsorbeerd was in mijn lijf.

Ik voelde de neiging om in huilen uit te barsten. Mijn lichaam snakte naar water. En precies op dat moment kwam ik aan een riviertje. Ik sprong van mijn fiets en liet me wiegen door het geluid van het water. Er kwam rust.

De gevleugelden hebben altijd een bijzondere plek gehad in mijn leven.

Als kind voelde ik me al sterk aangetrokken tot de zeearend, met zijn doordringende blik die leek te reiken tot in de oneindigheid.

De witte duif die mijn appartement binnenvloog op de dag van mijn vertrek naar Assisi.

De buizerd die me herhaaldelijk de weg toonde – zowel in het zichtbare als het onzichtbare – en die verbonden is met mijn intuïtie.

Hij leerde me dit innerlijk potentieel opnieuw te ontdekken en te gebruiken.

De zeemeeuwen van wie ik een helend klankbad mocht ontvangen.

Toen ik als laatste vertrok uit de ‘White Rabbit’, daar waar ik samen met mijn zusters en broeder verbleef en ook waar we onze groepssamenkomst hadden hoorde ik boven mij plots een getsielp van drie pasgeboren vogels.

Hoe passend om net na zo’n intens weekend dat teken te mogen ontvangen: geboorte – precies daar waar iedereen ook zijn medicijn had gedeeld. Een nieuwe geboorte voor iedereen. 

De terugweg naar België verliep vlot.

Ik verliet Engeland via de havenstad Newhaven. 

Er was duidelijk een vóór en een na. De weg heen voelde als zilver, de terugkeer als goud. Hoewel ik grotendeels dezelfde route volgde, zag de weg er helemaal anders uit: mooier, lichter, vloeiender.

In Frankrijk kreeg ik van iemand een pin met drie voetjes – kort nadat hij een medaille van Maria had gevonden die losgekomen was van mijn fietstas. De pin kwam uit Lourdes. Even later kwamen de woorden “Chemin eaux vives” en “Rue Sainte Sophie” op mijn pad – als bevestiging.

Binnenkort ruil ik mijn fiets opnieuw in voor mijn rugzak, voor de volgende pelgrimstocht:

‘JT’ M – Jeanne d’Arc.

Ik nodig jullie van harte uit om mee op pad te gaan – wanneer je maar wil, op je eigen moment.

In dankbaarheid voor alles wat was en wat nog komen mag.

P.S. Via mail vernam ik net dat het dit jaar precies 600 jaar geleden is dat de aartsengel voor het eerst verscheen aan Jeanne d’Arc. 

Zalig hoe zulke berichten op het juiste moment komen – als een boodschap voor wie wil horen.

Quand ce fut mon tour de présenter ma “médecine”, j’ai ressenti un bel équilibre entre une tension saine et la confiance.

Quelques mois plus tôt, je paniquais encore à l’idée de parler pendant 45 minutes- cela me paraissait interminable. Mais après un accompagnement avec Anaïs et avoir reçue quelques questions ciblées, la joie et l’élan ont commencé à jaillir en moi. Tout à coup, ces 45 minutes me semblaient même trop courtes.

Cela m’a rappelé les trois fois où, en 2018, j’ai témoigné de mon chemin sur  l’archange Michaël . Ce qui m’avait alors le plus touchée, c’était le moment des questions-réponses. Cet échange spontané dans l’instant présent, entre donner et recevoir, incarne pour moi l’instant d’un véritable contact.

J’ai partagé brièvement mon histoire de vie, comment je suis arrivée au pèlerinage. Je me suis rendu compte que j’avais oublié certains éléments importants, même si je les avais notés à l’avance. J’ai parlé du pèlerinage autour de l’archange Michaël.

Le temps a filé si vite que je n’ai pas pu aller jusqu’au bout de mon récit – ce que le chemin m’avait apporté… Peut-être n’était-ce pas nécessaire. Car la vie ne s’arrête pas à un récit. Elle va bien au-delà de ce qui est tangible ou mesurable.

J’ai consacré les trois dernières minutes à un moment de questions-réponses.

Une question fut posée : ” Qui est ton guide ?”  “Les Ailés. L’Archange Michaël . Marie” , ai-je répondu.

Cette question m’a immédiatement ramenée à ce qui s’était passé avec le corbeau. J’ai partagé ce souvenir. Qui  m’a reconnectée à mes ressentis de ce moment-là- des ressentis qui ne sont vraiment devenus conscients qu’après la question : “Au moment où le corbeau reposait dans mes bras, j’ai senti la mère en moi s’éveiller.” J’ai été profondément touchée par cette prise de conscience.

Reconnaissante à Ute d’avoir posé cette question.

Le lendemain, le corbeau s’est manifesté à nouveau. Je le sentais présent au niveau de mon cœur. Je l’ai vu, l’aile gauche déployée – non pas noire, mais d’un bleu outremer éclatant. Cela ne s’est pas arrêté là. Alors que je roulais à vélo, il/elle est réapparu(e), dans ce même bleu intense, exactement au même endroit sur mon corps. J’ai ressenti une pression entre la cage thoracique et la gorge.

Le corbeau prenait doucement, silencieusement, de plus en plus de place dans ma poitrine. Je le voyais littéralement disparaître dans mon corps. Plus il/elle s’intégrait en moi, plus le bleu se transformait en les couleurs de l’arc-en-ciel. Jusqu’à ce qu’il/elle soit entièrement absorbé(e) dans mon être.

J’ai eu envie d’éclater en sanglots. Mon corps réclamait de l’eau. Et c’est précisément à ce moment-là que j’ai atteint un petit ruisseau. J’ai sauté de mon vélo et me suis laissée bercer par le chant de l’eau. Le calme est revenu.

Les Ailés ont toujours occupé une place particulière dans ma vie.

Enfant déjà, j’étais fortement attirée par le aigle à tête blanche, et bec jaune avec son regard perçant qui semblait plonger dans l’infini. La colombe blanche qui est entrée dans mon appartement et ce posé sur le plan de travail le jour de mon départ pour Assise. La buse qui m’a plusieurs fois montré le chemin – dans le visible comme dans l’invisible – et qui est reliée à mon intuition.

Elle m’a appris à redécouvrir et utiliser ce potentiel intérieur.

Les mouettes, de qui j’ai reçu un bain sonore guérisseur.

Quand je suis partie la dernière de la ‘White Rabbit’, j’ai soudain entendu, au-dessus de moi, le cri d’un d’oisillons, trois nouveau-nés.

Quel signe magnifique à recevoir après un week-end si intense : naissance – le où chacun avait aussi présenté sa propre médecine. Une nouvelle naissance pour chacun.

Le chemin du retour vers la Belgique s’est déroulé en douceur. J’ai quitté l’Angleterre par le port de Newhaven.

Il y avait clairement un avant et un après. L’aller etait argent, le retour de l’or.

Même si j’ai emprunté en grande partie le même itinéraire, le paysage me semblait tout autre : plus beau, plus fluide, plus lumineux.

En France, quelqu’un m’a offert une broche représentant trois petits pas- peu après avoir trouvé une médaille de Marie détachée de ma sacoche de vélo. La broche venait de Lourdes.

Peu après, j’ai croisé les noms “Chemin Eaux Vives” et “Rue Sainte Sophie” – comme une confirmation.

Bientôt, je laisserai à nouveau mon vélo pour reprendre mon sac à dos, pour un nouveau pèlerinage :

‘JT’ M – Jeanne d’Arc.

Je vous invite de tout cœur à vous joindre à ce chemin – quand vous le souhaitez, à votre propre rythme.

Dans la gratitude pour tout ce qui a été et tout ce qui est encore à venir.

P.S. Par mail, je vient juste d’apprendre que cela fait exactement 600 ans cette année que l’archange est apparu pour la première fois à Jeanne d’Arc.

Quel bonheur de recevoir de tels messages, quelle synchronisite – comme un signe, pour celles et ceux qui veulent bien entendre.

Plaats een reactie