Croix Saint-Bernard

25 april – Ik neem afscheid van de jongeren.  Het weder is grijs en vochtig. Ik heb het volste vertrouwen dat de regen op een afstand blijft. Wat ook gebeurt. Ik voel me vol energie.  Bossen,  vogels,  krekels,  velden,  paarden… Op twee uur van Vezelay sta ik op het hoogste punt in een bos. In de verte ‘La Basilique Saint-Marie Madeleine’ met ernaast een koolzaad veld. Net op het moment dat ik ze zie komt de zon haar in het licht plaatsen. Een traan van blijheid rolt over mijn wang. Mijn lichaam vraagt om beweging,  ik stap verder. Verderop hou ik even halt om wat op adem te komen. Voor mij een weg die stijgt en geplaveid,  achter mij dezelfde geplaveide weg die ik deels heb beklommen.  Op dit deel zie ik twee eekhoorntjes één voor één de weg oversteken.  Plots voel ik het kleine meisje in me en begin te wenen. Ik mag haar in alle zachtheid terug ontmoeten,  geen wijzende vinger, geen brekende woorden. De twee eekhoorntjes komen op één meter voor me. Eentje steekt de weg over, de ander kijkt me aan terwijl hij vastgeklampt is aan een boom. Ik voel me vrij. Een diepe zucht volgt. De weg gaat verder.  Ik wandel naast het koolzaad veld en besef dat dit het veld is die ik twee uur eerder mocht zien. Een stevige klim brengt me naar ‘La Basilique Sainte-Marie Madeleine’. Wat binnen voelbaar is kan ik niet onder woorden brengen.

Basiliek Sainte-Marie-Madeleine van Vézelay