Weer zo een nachtje…wakker…dromen…wakker… Een droom met torens… bossen…lange bruinen kleren… de middeleeuwen.

Zeven uur. Het is nog donker buiten. Ik warm de rest van mijn avondmaal op. Een half uur later verlaat ik de Gite ‘l’école des filles’

Ik daal het dorp Saint-Martin tot aan het bos. Een dikke mist hangt boven de velden. Het enig geluid zijn dauwdruppels die hun weg zoeken. Muisstil. In de verte stromend water, ik blijf mijn oren spitsen, daar mag ik heen.
De mist tovert het bos om in een feeëriek tafereel. Hoge naaldbossen. Landelijke wegen. Herdershuisjes…schuren omgebouwd tot prachtige huisjes.

Oeps, ik mis mijn weg en bevind me plots diep in een kastanje bos. Door de vele bladeren is de weg niet meer zichtbaar. Geen zon die me mijn schaduw tovert, gelukkig heb google maps die me de richting wijst.

Vroeg in de namiddag kom ik aan in Bourganeuf. Jongeren op een terras. Ik hoor ze spreken over pelgrimeren, overnachtingen. Net voorbij…kom ik even terug op mijn passen. Ik leg mijn armen op de afscheiding van het terras. ‘Pardon, je suis a la recherche d’un hébergement pour une nuit.’ Een jonge juffrouw, Nancy, ‘bhein oui, bienvenue chez nous. Mes pas tous de suite. Ce soir.’ Ik krijg een telefoonnummer. ‘C’est simple. Vous prenez la rue en face. Le numero sept. La porte est toujours ouverte.’

Ik wandel eerst wat rond in de stad. Na een uur sta ik aan deur nummer zeven met een hazelnotentaart. Een jong koppel, vier kinderen. Inderdaad ‘la porte est toujours ouvert’….vrienden komen er in en uit. Twintig jaar jonger, een openheid en met een brede kijk op het leven. Nancy voert haar achtentwintigste verjaardag. 
Terwijl de volwassen samen aan tafel zitten met tabak…wiet…bier…sterke drank en met als onderwerpen werk, verschillende lagen van de bevolking, inkomens, geld…hoe overleven…
zit ik samen met twee kleuters in de zetel te kijken naar een tekenfilm over vikings en draken.
Een jeugdige avond na een vermoeiende dag.