l’église Notre-Dame, vitry-le-François

Ontwaken in verse lakens. Wat een luxe. Dankjewel aan de man die mij die luxe schonk.

Voor ik Vitry verlaat ga ik binnen in wat ze hier noemen ‘la Collégiale’ of l’église Notre-Dame.
Aan de buitenkant ziet ze er wat hoekig uit.
Binnen oogt ze heel groot en ruim. Ik wandel door de kerk en laat het geheel op mij afkomen. Ik heb niet het gevoel in een kerk te zijn, eerder in een gerechtsgebouw. Ik voel ook totaal niet de energie van wie ze de naam draagt, Notre-Dame. Integendeel. Een kapel is gewijd aan Jeanne d’Arc. Een tekst slaat in op buikniveau.
‘j’ en appelle à dieu le grand juge’, ‘j’ aime dieu. Je le sers, je suis bonne chrétienne et je voudrais aider et soutenir l’église’.
Een misselijk gevoel komt over me heen. Spanning in mijn hals. Ik loop het gebouw uit. Lucht. Licht. Adem.

Met mijn broekspijpen aan en mijn zon gebrande kuiten en na een lange ochtendpauze verlaat ik Vitry le François via de nationale, een drukke baan. Gelukkig een kort stukje. Een oude route brengt me onmiddellijk onder de bomen en tovert vogelgezang. Net een magische wereld naast de ruwe wereld van snel racende wagens en vracht.

De bomen tussen de velden zijn schaars. Op het kadans van mijn tekenpincet die tikt tegen mijn buideltas zet ik mijn stappen. Stap voor stap voor stap… kilometers ver. Net over de grond is de warmte zichtbaar en zorgt ervoor dat rechte lijnen golvend worden.
Mijn telefoon. Het rinkelt. Liudmila verschijnt op mijn scherm. Een fijn gesprek, een wederzijds delen. Blij van haar stem te horen. Deugddoend en wat ben ik blij haar meter te mogen zijn. Dankbaar.

Een rustig dorp. Een bank. Een boom. De kerk. Een kerkhof. Een vrouw komt de trap opgewandeld richting de bank, op weg naar het kerkhof. We praten een lange tijd met elkaar over de weg. De overnachtingen, vertrouwen, geloof in de bredere zin… De man komt ter sprake die me gisteren de hotelkamer betaalde. Ze kent hem. “Je sais pas Anne-Marie. Le monsieur étais là. J’ai accepté l’offre. Je me suis même pas poser de question. Au fond de moi il y avais l’acceptation totale”…. Anne-Marie brengt me later een vruchtensap en heerlijke sappige sinaasappel.
Mijn adem vult mijn lichaam. Ik voel me zakken in mijn lijf en vol worden. Mijn hart is, voelt ruim en vrij. In de verte zie ik Anne-Marie water geven aan een graf. Ze sluit het hekken. “je vous emmène dans mon cœur sur le chemin Anne-Marie”.

De warmte haalt mijn energie naar omlaag. Rustig aan. Ten midden de velden sur un Mont aan een herdenkingssteen. Een wijds uitzicht, tot 6 dagen terug zichtbaar…ik voel me net een zandkorrel op die grote immense aarde.

Vlinders fladderen per twee rond mee heen. Prachtig om te zien met welke snelheid en synchroniciteit ze elkander volgen. Het doet me denken aan de zaligheid van vrijdansen zonder elkander aan te raken. Ik voel mijn in beweging komen. Zacht, subtiel, levendbewegend…