Hieronder deel ik graag een tekst van Omraam Mikhael Aivanhov.

Het doet me terug denken aan een vraag die recent werd gesteld op FB ‘Wat zou je nog zeggen als je weet dat je straks dood gaat’. Mijn antwoord is ‘ik ben klaar, welkom’.

De dood, sterven… voor velen angstaanjagend laat staan dat we bij die vraag zouden stilstaan. Het is voor velen al geen evidentie om stil te staan bij de vraag ‘wat is leven’. Terwijl dat beiden niet los van elkaar kunnen zijn. Terwijl er iets in mij sterft, wordt iets anders geboren. Terwijl ik afscheid neem van iets, groeit iets anders….

Heb ik dan nooit angst gehad van de dood. O ja… Ik herinner me een lange tijd geleden…

Mijn nachtelijke dromen als kind en jongvolwassene. Waar ik iedere avond schrik had om mijn ogen te sluiten. Mijn vele nachtmerries (wat ik vandaag niet meer zo noem omdat ik de inhoud beter kan begrijpen).

Terwijl ik dan soms het leven zo verfoeide en smeekte om niet meer te ontwaken.

Een ander moment toen ik alleen in een kille donkere kleine kamer in het ziekenhuis lag na een poging tot zelfdoding via de pols. Voor mij zag ik toen een deur op een kier waar licht en leven te zien was op de gang. Terwijl ik wachtte lag ik daar uren of waren het minuten… het leek toen heel lang… alleen… of was het AllEén…

Wat toen gebeurde was heel bevreemdend. Wat in de gang gebeurde was niet meer vanuit een zelfde dimensie aan te voelen. Ik zag mijn lichaam uittreden. Ik voelde mezelf op tafel, terwijl boven mij ik mezelf zag in een soort witte waas netjes afgetekend. Mijn angst was toen zo groot dat toen wanneer ik me bijna recht zag zitten en mijn bekken begon te voelen. Ik vanuit buikniveau en met volle kracht terzelfde tijd mijn ogen opende waardoor mijn lichaam in hardheid zijn plaats terug nam. Ik keek toen rond me, .. Het was de laatste keer dat ik ooit een zelfmoordpoging heb ondernomen.

Als ik hierop terug kijk naar die momenten in mijn leven. Had ik schrik van de dood, ja, ik had nog een grotere angst deze om te leven.

De voorbije jaren, maanden heb ik eindelijk mogen leren en vooral aanvoelen wat ‘leven’ is en inhoud niet door het buiten mezelf te gaan zoeken. Wel door het leven gewaar te worden via alle cellen van mijn lichaam. De naar bewustzijn. En mij te laten leiden door mijn innerlijk kompas en het groter geheel.

~

‘Zelfs nu de mensen niet meer geloven in goden die, feestmalen aanrichten waar nectar en ambrozijn worden opgediend, heeft het zoeken naar een elixir, een onsterfelijkheidsdrank, hen onophoudelijk beziggehouden, en nog steeds.

In werkelijkheid is dit elixir overal om ons heen verspreid; in de aarde, het water, de lucht en vooral in de stralen van de zon.
Daar kunnen we dit dus opnemen, als we leren met wijsheid en liefde alles te gebruiken wat de Schepper ons in de natuur ter beschikking heeft gesteld.
Het is begrijpelijk dat iedereen zijn leven en zijn gezondheid zo lang mogelijk wil behouden, maar de roeping van de mens houdt niet in dat hij oneindig op aarde blijft; ooit moet hij zijn fysiek lichaam verlaten.
Men zegt dat hij sterft, maar in werkelijkheid blijft hij leven, en wel in de geest.
Hij streeft naar onsterfelijkheid, omdat hij diep in zichzelf intuïtief aanvoelt dat hij werkelijk onsterfelijk is.
De mens is echter onsterfelijk in de geest, niet in zijn fysiek lichaam.
Het bewustzijn van onsterfelijkheid, net zoals het besef van eeuwigheid, betekenen voor de mens een zoektocht naar het spirituele leven.
Laat hij dus zijn dagelijkse handelingen een ruimere dimensie geven, een meer verheven betekenis en geleidelijk aan zal hij erin slagen zich te laven aan de bronnen van het eeuwig leven.

~

Omraam Mikhael Aivanhov