Spannend…en toch juist aanvoelend om openbaar te delen.
48 jaar geleden op deze wereld gekomen in een lichaam die voor mij wat vreemd was. Er was iets binnenin me waar ik de vinger niet kon opleggen en dat ik door de jaren heen voelde dat ik iets onderdrukte. Van niets beter weten groeide ik op in een voertuig die ik mee kreeg met mijn geboorte. Rokken en krulspelden waren niet mijn ding, matchbox en Playmobil wel. Al vroeg ben ik opzoek gegaan naar wie ik was in werkelijkheid… Ik zag een wereld waarin ik niet begreep of niet bij kon waarom er twee groepen waren.. de ene man, de andere de vrouwengroep. Waarom de jongens voetbalden en de meisjes in een groepje stonden te giechelen en kijken naar de jongens. Terwijl ik enkel één groep kon zien, mensen … mijn ziel kon het verschil niet waarnemen.

Natuurlijk kan ik dit pas nu neerschrijven omdat de laatste jaren en maanden veel transformatie en duidelijkheid is ingekomen. Verschillende identiteitscrisissen van homoseksueel, naar bi, naar hetero, naar homeseksueel, naar een voertuig ‘vrouw’ die niet passend was bij mijn innerlijke wereld… Het werd een soep en nergens voelde ik me goed in…ik deed verder had weinig keus.
6 jaar geleden ben ik me vrij gaan maken van de materie (wat de mens creëerd) om me vrij te maken en ten volle en bewust te mogen gaan gewaarworden wat de materie was, het voertuig die ik kreeg nl. Mijn lichaam.
Op verschillende niveaus in mijn lijf werden dingen duidelijk. Het zou teveel zijn om hier op te sommen. Vandaag kan ik voelen, gewaarworden dat er na veel werken een evenwicht in mijn diepste Zijn ontstaat…en hoewel mijn lijf vrouw uitziet… Ik mijn voertuig met veel zachtheid en warmte omarm en dankbaar voor ben….ben ik op een punt gekomen dat ik me noch man, noch vrouw voel. Wel een wezen waar de twee in balans mogen komen. Ik kan het niet anders vernoemen dan de weg naar het heilig huwelijk binnenin mezelf… want ja zo voelt… En hoe ik me nu voel…Zaligggg. Ik ben.