10u30 de deur van het WZC gaat open. Een naamlijst, handen ontsmetten, mondmasker op. Twee deuren met codes. De afdeling demente bejaarden. Mijn temperatuur. 34,9° . Ik ga naar de zaal. Goedemorgen X. , goedemorgen x. Ik kijk haar aan , ze kijkt me aan ‘zoekend’ , een fijne moederdag x. Haar ogen veranderen. Goedemorgen x…ik raak haar aan op de arm, ik glimlach haar toe… en zo loop ik de zovele bewoners af en wens ik de vrouwen een fijne moederdag. Ik geef x de soep en nadien een maaltijd. Ik spreek haar zachtjes aan, waarbij ze antwoord ‘hmmmm, jaaaaaa’…hoor ik met een wat hese stem. ‘gi zi broave’ volgt er in mijn oor. Ik kijk haar aan en dank haar,we kijken elkander in de ogen. Een glimlach. Een streel op haar kaak, aanwezig zijn, elkander in de ogen kijken, stilte….veel hoeft het niet te zijn om elkander te begrijpen, warmte en verbondenheid te voelen.

Een eindje nadien komt mevr.x de verkeerde zal in. Ik vergezel de vrouw naar een andere ruimte, ze was even haar plaats kwijt. Ik geef haar een arm. “Een fijne moederdag’ , zeg ik haar. Ze kijkt me aan… lacht ‘Ja, danke’ . ‘Hoeveel kinderen heb je?’, vraag ik haar. ‘Vijve’, zegt ze fier en een vraag volgt al snel ‘Zeide gij een moeder?’ ‘Een moeder zoals jij, neen, ik heb geen kinderen. Ik ben wel een beetje een mama. Een mama die voor jullie komt zorgen’. ‘Joh, das woare. da es skone gezegd’. Ik zet haar aan tafel.