Ik heb altijd gezegd ‘neen, ik heb geen spijt wat ooit was. Hoe ik me los heb gemaakt van wat niet van mijn was. Het brengt me verder naar wie ik in werkelijkheid ben.’ En dat is nog altijd zo.

Vandaag voel ik na een heel lange tijd ‘och, kon ik maar de tijd terug draaien. Misschien was het anders geweest’. Hoewel ik weet dat dit een illusie is, de gedachte alleen verzacht mijn tranen.

Mijn zachte-kracht zoals Peter dit soms zo mooi kan verwoorden neemt me mee in het Nu richting de toekomst balancerend op de golven van de ‘tijd’ terwijl ik gewaar wordt hoe mijn lijf zich energetisch losmaakt van waar het ooit vast is komen te zitten.

Soms komt er uit onverwachte hoek iets aan de oppervlakte die het licht wenst te zien. Een klare stem komt af en toe als een echo rondraaien. Een beeld komt op mijn netvlies. Mijn lijfje van binnen herinnert zich handelingen waartegen het niet was opgewassen.
Soms stellen we als volwassenen handelingen zonder werkelijk stil te staan welke gevolgen ze kunnen hebben in de groei van een kind op weg naar volwassenheid