De nacht was kort. De eerste werkmannen komen aan. Gelukkig volgde ik deze nacht mijn intuïtie en kon ik mijn twijfel opzij zetten, zo niet lag ik nu onder het stof van de bladblazers en de geur van het ledigen van mobiele toiletten.
Een lichte ochtendzon schijnt door het bladerdek. Mijn tarp is lichtjes vochtig, ik leg deze op de balustrade van de speeltuin om deze te laten drogen. Mijn ontbijt, heerlijke croustillante kastanje cracotten met een biopuree van rode bietjes. Ik besef nu hoe ongezond, zwaar verteerbaar de voeding was die ik at in Spanje en Portugal en hoe ongezond ik ben omgegaan met mijn lichaam.
In de sporthal neem ik een douche, laad ik de batterijen van mijn telefoon op en geniet ik van deze gastvrijheid die hier is.

Ik wandel afwisselend langs de grens België, Frankrijk. Vier jaar geleden wandelde ik hier voor de eerste keer richting Zuid-Italie die ik later de weg van de Aertsengel Michaël noemde. Toen nog niet wetend.
De eerste reeën zijn waar te nemen in het bos en op de velden. De grond kleurt zwart. De regio waar steenkool werd ontgonnen.
Op de GR412 ‘sentier des Terrils’.

In een café, en na een 10 tal kilometers, neem ik een een rustpauze. Een man begint een conversatie. Over zijn dochter die fotografeerd en in Indië woont. Over zijn ziekte en de chemio. Ik luister…. In een korte tijd verteld de man een gans stuk van zijn levensverhaal. Op tafel staat een glas bier die regelmatig wordt vernieuwd en na enige tijd zie ik zijn ogen veranderen. “Weet ik ben getrouwd geweest, 22 jaren. 22 jaren verloren van mijn leven”, weet de man me te vertellen, beetje kijkend hoe ik er zal op reageren. “Oh, ik denk niet dat ze verloren geweest zijn. Je hebt er toen waarschijnlijk wel iets aan gehad anders hadden ze geen 22 jaar geduurd.Denk je niet ?” Wat later begint hij terug over zijn kanker en het feit dat de dokters hem niet willen delen hoelang hij nog te leven heeft.” Zal het je werkelijk vooruit helpen dit te weten? Wanneer je hier rond je kijkt, hoeveel mensen zouden weten wanneer ze zullen sterven. Niemand! Toch!”. Ik zie de man denken.
Voor ik vertrek vraagt de man of hij me een vriendschapskus mag geven. Ik weiger vriendelijk en geef hem een hand.

Via les Marais d’Harchies stap ik verder. Ik geniet van de eenden die een ronde dansje doen in het water. Net buiten les Marais hoor ik een wagen vertragen, “Het is niet mogelijk dat ik je hier terug zie!”, een opgewekte man, in een wit ‘marceleke’, een sigaret in de linkerhand. De man van in de bar. Ik steek mijn hand op.

In Quivrain net over de grens zie ik een ganse wijk waar velen huizen niet meer bewoond zijn en dicht geslagen met grote metalen platen. 400 mensen worden uit hun huis gezet, “Het is een overstromingsgebied geworden”, deelt een man. Alsof het hier nooit zo geweest is denk ik dan in mezelf. Een nooit genoeg situatie, macht, een onder tafel gebeuren, wetten overschrijden, door de vingers kijken, stemmen ronselen… en hup een nieuwe wijk ontstaat voor even… en zo blijft de economie draaien. Gelukkig komt een park naturel om de biodiversiteit terug te brengen, wat allang zo had mogen zijn.

“Dankjewel jonge heer voor je delen”, zeg ik de jonge man op zijn autoped.
Hmmm, het zal alvast hier niet zijn waar ik mijn tarp zal opzetten, er hangt namelijk onweer in de lucht.

Ik wandel nog verder tot in Marchipont, het kleinste dorp van België. Ik krijg er een droge plaats aangeboden krijg om er te overnachten. Terwijl ik mij klaar maak voor de nacht, komt Pierre me nog een verse soep brengen en een bezoekje met zijn vrouw. Ten huize van ‘Mabea‘ en ‘Equilibre‘. (Neem gerust eens de tijd om eens te kijken wie en wat ze doen met dieren, voor dieren en in relatie tot de mens. Klik op de naam en ontdek)

Hier een kortfilmpje

Hier nog wat beelden