Reeds een week is voorbij in ‘tijd’ sedert mijn laatste schrijven. ‘Tijd’ wat mensen proberen vast te zetten terwijl ‘tijd’ altijd in beweging is.

De dagen gaan voorbij en ik moet enorm veel moeite doen om me te herinneren wat gisteren was…., geraak ik mijn geheugen kwijt, neen hoor, ik geniet ten volle van het leven in het Nu. Ik zal waarschijnlijk in herhaling vallen, niet erg, het NU is zo waardevol, alles IS.

Ik wandel ondertussen reeds een paar dagen met Evelyne. Soms samen, soms zien we elkander pas ’s avonds daar waar we samen een overnachting delen.

Even terug in de tijd.

In Etrechy aangekomen stapten we naar’ La Mairie’ het was snel voelbaar dat de hulp van hieruit niet zou ontstaan. Verder naar de presbytère die voorlopig gesloten was. “Wat denk je, tijd voor een terrasje kwestie van aan te komen. Straks komt wel een oplossing”, vroeg ik Evelyne. “Ja is ok”, en we stapten samen richting de winkelstraat. Ik maak wat aantekiningen in mijn dagboek en Evelyne zit te lezen….
Na een uur vraagt Evelyne of we richting de kerk terug gaan.
Ideaal… tijd om er mijn telefoon op te laden en net op tijd binnen te zijn om ons te beschermen tegen een onweersbui. Evelyne leest verder in haar boek, terwijl ik geniet van de ruimte en voor me uitkijk.

Wat later komt een dame binnen, en nog één, en nog…. Ze maken zich klaar voor de misviering van la ‘Nativité de la vierge Marie’, de geboorte van Maria op 8 september. Een Mariafeest voor de rooms-katholieken en orthodoxe kerk.
Net op het laatste moment komt een grote man binnen in zwart gewaad. De priester. Hij komt naar ons toe en vraagt, “zijn jullie het die een overnachting zoeken voor deze nacht?”, met een open blik.
“Ja, dit zijn we”, zeg ik wat verwonderd “Hoe weet u dat?”, vraag ik de priester. “De vrouw van de antiquariaat vertelde het me. Ik heb iemand voor jullie gevonden”, en hij stelt ons kort voor aan Hélène vóór de viering begint.

Van wat op afstand volg ik de viering mee. Ik luister naar zijn homélie… in flarden schrijf ik wat neer van wat zijn delen was…
‘Iedereen komt op de wereld met zijn hoge potentialitéit, met zijn capaciteiten….
… Un être a contempler’, een wezen om te bewonderen.
We geven geschenken omdat we houden van het kind, niet om efficiënt te zijn of iets te ontvangen…
Vertrouwen hebben in het kind zelf in moeilijke fases…
Een kind is de ‘Schoonheid’ van het leven..
Beauté intérieur…Espérance… Patience… ‘… neen, hij spreekt hier niet alleen over Maria zelf, hij trekt het door naar ieder kind die op de wereld komt en is… Over ieder kind, die in ons-zelf is.
Over wat voor mij in ieder van ons is, daar waar het pure bewustzijn, het zuivere en het’ niet-zelf’ aanwezig is.

Na de viering komen we bij Helene terecht. Een levendige vrouw van 85 jaar met glinsterende ogen. Haar enthousiasme is groot. “Ik heb niet veel in huis, ik kom net van mijn kleinkinderen we zijn samen naar Versailles geweest. Maar ik heb voldoende voor iedereen. Ik ben ook niet echt een keukenprinses”, deelt ze al stappend richting haar huis.
“Is helemaal ok. Ikzelf heb ook nog wat bij. Én met onze creativiteit toveren we wel iets op tafel”, zeg ik met een grote glimlach.

Hélène deelt ’s avonds in het kort een ervaring uit haar leven. Het overlijden van haar man de dag van het huwelijk van haar zoon. Haar daar zien staan in de keuken, tussen ons, het volgend delend “wat mij vooral raakte die dag, was het gezicht zien van mijn kinderen bij het vernemen van het overlijden van hun papa. Mijn moeder hart deed pijn”, met tranen in haar ogen.
Een bijzonder, voor mij, warm vertederend moment om iemand van 85 jaar, midden in haar eigen keuken, haar verhaal te horen, haar emotie de vrije loop te laten en delend aan een wildvreemde… dat laat je niet onaangeroerd.
Om dan het hef van het leven terug in handen nemen en samen aan de kookpot te staan. Met nog altijd die glinsterende ogen van voordien. I love it.
Hélène je zal me bijblijven.

Hier een kortfilmpje

Hier wat beelden