Ik steek het wegje over en klop aan de deur waar M en B hebben geslapen terwijl ik in hun huis heb overnacht. M. heeft eigenhandig het huis van de klompenmaker, met respect voor wat was en volgens de regels van de kunst samen met zijn zonen gerestaureerd en maakte er een pareltje van, net als de schuur waar ik samen met hen een ontbijt neem en waar maanden een man uit Cairo woonde.

Samen met Babine, de hond en B. die me kennis laat maken met de geschiedenis van het dorp Cardaillac en haar inwoners wandelen we naar de bakker. “Laat maar zitten”, zeg ik tegen B. “Ik schenk jullie graag en met plezier dit prachtig brood”. Een brood dat ik nog zelden zie rond en in de grootsteden. Zo eentje dat je in je armen legt en fixeer tussen pols en schouder om er met een goed snijdend mes met een stuk af te snijden. Ken je dat! Om er dan een laagje verse boter op te smeren met wat korreltjes zout. Het is alsof ik het zelf had gegeten.
Van de bakker naar het plaatselijk winkeltje. B. weet me te vertellen dat het Egyptenaren uit Cairo zijn die het openen. Wat te zien is aan hun producten die ze verkopen, ik laat me verleiden aan hun overheerlijke dadels.

Aan een brugje en net voor een stevige klim nemen we afscheid van elkander. Ik genoot van het SamenZijn en de eenvoud die er was.

De varens liggen in lagen over elkaar en vormen een bruin roest bed. De vorst en dauw zorgen voor, in samenspel met de spinnenwebben dat kralen met glinsterende waterparels over het landschap hangen. Het is vrieskou. In de verte, in het verborgen landschap hoor ik de klokken luiden in Cardaillac.
Boven aan een meer rust ik wat uit. De mist glijd over het water. Rust is voelbaar. Stilte is…. hoorbaar.
Wat een wonderlijke schoonheid.

Hier en daar mag ik herten spotten. Wanneer ze je horen rennen ze even weg en blijven dan stokstijf staan en kijken ze je aan. Dan sta ik zelf stokstijf. Maar ze in beeld nemen raar is het moment dat ze willen pauzeren.

Ik nader een kasteel. Het ziet er kolossaal uit, het kasteel van la Lacapelle-Marival. Ik ga opzoek naar een bar waar ik me wat kan opwarmen. Tevergeefs. Alles is dicht en het dorp ziet er ook weinig aantrekkelijk uit. Mijn creativiteit en verbeeldingen tovert in een mum van tijd een beeld voor mijn ogen van hoe het er zou kunnen uit zien. Kleurrijke luiken, bloemen naast de deuren, een kleurrijk terrasje. Een fiets aan de deur. Twee mensen die er staan te praten. Kinderen die tikkertje spelen. De geur van versgebakken brood…. Ik kom terug in de realiteit…. Spinnenwebben, het stof van jaren ver vult de etalage.

‘We zijn allen maar even op deze wereld, waarom zouden we er dan niet het beste van maken en aangenaam voor iedereen’, gaat er doorheen mijn gedachten.

Ik stap verder naar het volgend dorp, Rudelles en bel aan. Een man komt even aan het venster kijken. Ik zie dat hij terug keert naar binnen en een gebaar maakt naar iemand die in zijn plaats mag komen. Ik zie een vrouw moeizaam naar het venster komen. Ze gaat op krukken. ‘Alle, kon die man nu echt zelf niet het raam openen’, denk ik dan. De vrouw stuurt me wat verder. Aan de tweede deur vraagt de vrouw 100 euro voor een nachtje. Hmm, ver buiten wat mijn portemonnee kan dragen. Uit eindelijk kom ik bij S en T terecht en al snel geraken we aan de babbel. We stellen ons kwetsbaar op wat openheid creëerd naar diepe verbondenheid en voor we het goed en wel beseffen is het middernacht.

Klik HIER voor nog beelden

Klik HIER voor bewegend beeld