Ik verblijf een paar dagen op Elephantine. Dit is het eiland tussen de Westbank en Oostbank in Aswan. 

Een eiland waar de mensen wonen in kleine kleurrijke verzorgde huisjes, netjes onderhouden. 

Ik verblijf er in een hostel in een gedeelde kamer om er mensen te ontmoeten van andere landen. 

De eigenaar Seko, met naar mijn zin een iets wat opdringerig gedrag verborgen onder een fake vriendelijkheid komt verschillende malen mijn kamer binnen terwijl de deur openstaat. Ik voel in zijn woorden een oneerlijkheid. Ik laat het bij hem en hou voet bij stuk dat mijn bed ok is, hij wil namelijk dat ik verhuis naar een ander bed. 

Na een goede nachtrust en halfwakker, liggend in mijn ‘sac de rêves’ hoor ik iemand aankloppen, en zie ik hem binnenkomen in de slaapkamer. “Goedemorgen”, zegt een grote man met een glimlach. “Goedemorgen”, antwoord ik hem terug.”Mag ik je vragen om de volgende keer te wachten tot een ja komt voor je binnenkomt? ” “Ik heb geklopt”, zegt hij. “Ja, alleen niet gewacht op een ja”, ik zie duidelijk dat hij het niet begrijpt. 

Nadat ik aangekleed ben ga ik naar hem toe, Mahmoud werkt in het hostel, ik probeer het hem uit te leggen. Een Franse jonge vrouw volgt ons gesprek. “Ik heb geen ja gehoord” zegt hij. “Dat klopt, daar gaf je me ook de tijd niet voor. En zolang je niets hoort kan je niet in mijn kamer.” Hij knikt en ik zie dat hij er zich wat ongemakkelijk bij voelt. Enige angst is zichtbaar. Ik probeer hem uit te leggen dat het voor mij geen probleem is. Dat durven spreken ervoor zorgt dat er geen probleem ontstaat en hij het niet zo persoonlijk hoeft op te nemen.  “Dankjewel om daar volgende keer rekening mee te houden”, terwijl ik hem aankijk en de hand uitsteek. Ik ga terug naar mijn kamer en hoor de jonge vrouw zich verontschuldigen voor wat ik vraag. Wacht even… ik ga terug op mijn voetstappen en vraag haar waarom ze zich verontschuldigd heeft voor mij. Ze deelt me dat hij zich ongemakkelijk voelt en niet weet wat hij ermee moet. ” Je mag hem sussen als je daar zin in hebt. Maar verontschuldigen omwille dat ik een grens aangeef en vraag om deze te respecteren, vind ik niet op zijn plaats. Noch mijn vraag, noch zijn gevoel daar is iets mis mee en gelukkig zou ik zeggen dit zal misschien wel vermijden om in herhaling te vallen. Dat hij zich daar ongemakkelijk bij kan voelen dat kan ik mij inbeelden. Hij  mag ook zijn ongemak voelen, het mag gedragen worden, beleeft worden. Net als mijn eigen ongemak. Op een verantwoordelijke manier hier in staan zorgt ervoor dat we straks verder kunnen groeien en SamenZijn “

Vijf minuten later zitten we samen op het dakterras een lemon juice met munt te drinken. En deelt hij dat hij schrik heeft om zijn job te verliezen.” Waarom zou je, ik heb het met jou uitgesproken. En je hebt de mogelijkheid in je om het anders te doen. 

Er zijn zoveel angsten in de wereld gecreëerd. Angsten zorgen ervoor dat men niet enkel verwijderd van de ander, vooral van zichzelf. En ook al denken sommigen dat door wegvluchten de angst je niet te pakken zal krijgen, tarara, angst zal blijven aan het licht komen, want het vraagt de durf om deze onder ogen te zien tot men ze zal transformeren. Angst doet scheiden, afstand wordt gecreëerd terwijl we naar samenhorigheid dienen te groeien.

Want iedereen heeft iemand nodig…. Hmm,… Is dit geen zin uit één of ander lied! 

Een beetje later komt de Seko. Net terwijl ik op het punt sta te vertrekken.” Zullen we iets samen drinken op het terras”, vraagt hij me. “Neen, dankjewel”. “Wat doe je de volgende dagen.” “Waarschijnlijk naar Abu Simbel. Dit ben ik nog niet zeker. Ik zie wel wat op mij afkomt.” Hmmm, ik zie wat spanning komen bij hem. Soms heb ik de indruk meer het woord Inschallah te dragen, te beleven, dan zij die er dagelijks zoveel malen uitspreken maar er niet naar handelen. Hij dringt aan. Ik blijf bij mijn neen.

Trouw blijvend aan mezelf, zonder in alertheid of achterdocht te gaan – wat kan gebeuren wanneer er nog pijnstukken zijn- stap ik het Hostel uit.
Eenmaal men pijnstukken herkent, ermee aan de slag is geweest, getransformeerd. Zal je ze herkennen maar zal men er niet meer naar handelen, want ze zijn geen deel meer van jezelf. Ze zijn veranderd, dus kunnen ze zich niet herhalen.

Dankbaar aan de mannen hier en hun gedrag, niet altijd aangenaam en soms wel vermoeiend wanneer je zelf niet gecenterd bent. Ze helpen mij zonder zij er bewust van zijn te groeien in mijn eigen stukken.

Ik voel hier heel duidelijk in Egypte dat ik mijn kroon draag en deze me recht en stevig in mijn vertikaliteit brengt.
En wanneer je hier niet gecenterd ben, hiervan afgesneden dan word je gewoon overgeleverd aan de stormen rondom je.

Wegens het blijvend vervelend gedrag van Seko. Heb ik de keus gemaakt een andere locatie te zoeken. Mahmoud probeerde me te overhalen. Hij was bezorgd om de situatie en begreep het niet. Ik legde het hem uit en was verwonderd. “Jij, deed het goed Mahmoud en je leert ook heel snel”. “Ik wil niet dat je weggaat. Je bent zo een goed en mooi mens. Je hebt me geholpen en dingen doen inzien. Ik zou graag hebben dat je blijft.”, vraagt hij me. “Dit kan ik niet. Als ik dit wel zou doen dan respecteer en draag ik geen zorg voor mezelf. Vertrouw me dit gebeurt niet zomaar.” “Luister niet naar de duivel”, zegt hij me. “Mahmoud…” ik neem hem bij zijn stevige bovenarmen. “Wat zie je? Zie jij een duivel?”, terwijl ik hem in de ogen. Hij kijkt me aan. Hij glimlacht vertederend. Och wat zou ik nu zin hebben om die jonge kerel een stevige knuffel te geven. Hij doet het zo goed. En net op dit moment pakt hij me vast. Een stevige knuffel. Een gevoel van moeder-zoon contact.

Klik HIER voor meer beelden