Het leven is niet zomaar op één lijn vast te leggen, te fixeren in een ‘zo moet het’ box. Ook al gaan we allen eenzelfde richting uit van punt A naar B, de weg tussen punt À en B is voor ieder verschillend, ook al herkennen we soms onszelf in de beweging van de ander, daarom is de inhoud, de puzzelstukjes die elkaar mogen vinden nog niet hetzelfde. Ieder leven heeft zijn eigen kleur, textuur.

Zo was mijn inhoud sedert een weekje een beetje een kaka-fonie. Naweeën waren duidelijk voelbaar na de sessie met Griet. Ik verloor mezelf, kreeg koorts, had het in koud, mijn innerlijke kompas was zijn richting kwijt, ik was beïnvloedbaar, beetgenomen door twijfels, mijn huid kreeg rode plekken en waren een behoorlijke lastpost ze uiten letterlijk wat inwendig aanwezig is. Door-breken…

En gesproken van kaka-fonie. Na de overvloedige regen van de voorbije weken kan de grond deze niet meer slikken. Het water kwam zo hoog te staan dat het toilet niet meer kon doorspoelen. Met de vorst op komst was dit geen zo een goed teken. Het was dus een goed idee om de beerput te ledigen.
Ik kreeg hierop een antwoord:’Als je dit eigen- en hardhandig wil oplossen, moet je het deksel lichten van de beerput proberen met emmers spul uit te scheppen.’
Oeps, dit was nu wel een antwoord wat ik niet had verwacht. Het kwam traagjes binnensijpelen tot ik duidelijk liet weten ‘ Sorry, maar ik ga me niet bezig houden om de stront van iemand anders uit te scheppen. Dit heb ik al genoeg gedaan in mijn leven. ‘

Als ik dan zie dat en de beerput en de sessie dit allemaal samen kwam is het ongelofelijk om te zien hoe iets buiten parallèle kan lopen met iets inwendig.
Als ik dan nog eens zie hoe het water stagneert rond het huis toont het me duidelijk hoe mijn water mag gaan vloeien.

Deze morgen nam ik de bus naar het ZH voor een EMG, niet wetend wat dit inhield. Op de bus hoor ik plots het lied ‘Jeruzalema’. Mijn antennes opende zich. Bij de arts gaan er zo een schokken door mijn lijf door de test dat plots een spanning op mijn lijf gaat lossen, ik roep en een traan gaat lossen. “Amai, ik denk dat ik je de volgende keer zal moeten ontvangen in een geïsoleerde kamer”, zegt de arts.
Bij het buiten komen bel ik de schrijnwerker op die ik al 3 weken niet kon bereiken. Hij neemt op oef.
En deze morgen kwam plots het weekend vrij en kan ik toch gaan naar Glastonbury voor mijn III initiatie op het pad van Maria Magdalena.
En zo begon alles in een paar uurtjes terug te vloeien en is alles rond en in me terug vrij.
En wanneer ik dan op de markt van Ieper in een zaak binnen stap om iets te eten. Lees ik plots ‘ l’epee’ (het zwaard) in kleurrijke letters op een glasraam in lood. En zo voelt het terug, als een zwaard die ik recht neerzet tussen mijn benen om het vertikale en horizontale terug in evenwicht te brengen om vanuit het hart het licht te verspreiden daar waar nodig is.

Zo zie je maar hoe zaken kunnen afgestemd zijn op elkaar ook al doe je soms bewegingen die je niet onmiddellijk begrijpt ‘waarom.’

Voor nu heb ik me aan het tekenen gezet en kijk ik uit om even terug naar Magdala te gaan de komende week. Het zal me deugd doen.