26 oktober 2015 – “Awel, ik woon hier al meer dan 20 jaar en je bent de vriendelijkste persoon die ik hier ooit heb ontmoet. Je steekt met kop en schouder boven al de rest in dit gebouw”, vertelt een buurtbewoner me wanneer ik voor haar de deur open en haar een goede morgen wens met een glimlach. “Oh, dank je wel voor het delen dit doet deugd”. We kijken elkander aan. Ik zie een vreugdevolle vrouw die al lachend het gebouw binnenstapt.  Mijn buik, mijn hart maken schokkende bewegingen. Mijn borstkas krijgt extra ruimte. Een diepe zucht volgt. Vocht komt in mijn ogen. Ontroerd. Mijn lach wordt breder. Een reflectie uit hart.
Jaren heb ik zo een moment niet optimaal kunnen beleven. Mijn overlevings-afschermingspantser zat tussen het gebeuren en mijn hart.
Mijn bijsluiter. Moed, kracht, geloof, vertrouwen.
Terug vertrouwen krijgen in de ander, het leven en vooral in mezelf zijn noodzakelijk geweest om dit vandaag te kunnen beleven. Al heel vroeg ben ik zoekend geweest. Zoekend om mezelf niet te verliezen, om wat heel diep vanbinnen aanwezig was en is,  levend te laten.
Van de klassieke geneeskunde, waar mijn hersenen werden gepijnigd en waar emotie en gevoel weinig kans kregen te mogen bestaan. Naar Ayahuasca rituelen die me deed inzien dat ik het niet moest gaan zoeken extern via hallucinogene planten omdat het antwoord binnenin mezelf lag.
Naar vandaag waar ik via emotioneel lichaamswerk me terug de mogelijkheid kan geven om alles wat in mijn lichaam aanwezig is terug tot leven te brengen, vooral te laten zijn.
Gevoelens en emoties zijn terug een deel geworden van mezelf en net door de pantser aan de kapstok te hangen ben ik net minder kwetsbaar geworden.
De kracht van leven.