Gent 7 juni 2016 – Woorden kunnen even schadelijk zijn als daden, zelfs na 35 jaar. ‘Je had kunnen neen zeggen’, hoor ik de persoon naast mij vertellen met het hoofd naar beneden gericht.
De enige zin die eruit kwam. Er was geen halve second nodig om schuld en angst te voelen in mijn lijf.
Bewust zet ik mijn beide voeten op de grond en richt ik mijn aandacht naar mijn schouders. Ik hou ze laag. Geen zin niet meer in tegenaanval of afscherming. Ik richt even mijn aandacht naar binnen, naar mijn hart. In zachtheid vertel ik verder, ook al deed het me pijn om het te horen. De pijn van niet gehoord te worden. Voor de zoveelste keer voelde ik me niet gesteund. Echter voel ik een verschil, ik heb mezelf niet verloren.
Na een goede nachtrust komen wat situaties naar boven…een mattenklopper, mijn stem dit zou ik wel kunnen gebruiken. Mijn omgeving verhinderd me dit. Gevangen in eigen woonst.

Wanneer je voelt dat je lijf in gevaar is, gaat je lichaam in overleving, uit angst. Dit kan op verschillende manieren gebeuren. Dit was wat ik lang heb gedaan.
Ik nam vroeger afstand van mijn lichaam, mijn denken en voelen functioneerden niet meer samen. Ik deed afstand van alles wat voelen was. Dit werd mijn overleving. Dag na dag. Jaar na jaar.
Ik weiger dit nog op mijn schouders te dragen. Ik weiger mezelf het leven te ontnemen door schuldgevoel, angst…
Ik had geen schuld, ik was een kind die niet wist wat ze moest doen, die machteloos was, machteloos door machtsmisbruik en manipulatie.

Een groot deel van mijn leven heb ik doorgebracht in een huis, generatie op generatie, waar het centrale woord, gebeuren ‘Ontkenning’ was en vandaag nog is. Ik vocht om hier verandering in te brengen omdat ik als kind hoopte gezien, gehoord en gesteund te worden.
Vandaag ben ik me bewust geworden dat het hun ‘huis’ is en daarom niet het mijne hoeft te zijn. Het is ‘hun’ bagage, niet de mijne. Bewust dat de steun die ik zocht als kind, deze er nooit zal komen.

Via Emotioneel Lichaamswerk ontdekte ik dat het anders kon en heb ik geleerd in mijn eigen centrum te gaan staan.
Blij met deze confrontatie van gisteren, weiger ik mijn ‘thuis’ een thuis van ontkenning te maken. Ik heb het recht op een volwaardig leven. Ik heb het recht mezelf te zien. Ik heb recht op eigen benen.
Wat er ook geweest is in het verleden dat doet niet ter zake. Wat er mij vandaag om doet, is dat ik hier mijn lessen heb uitgeleerd, dat het, hoe raar het mag klinken hierin gegroeid ben. En noch de ander, noch ik hebben schuld aan.

Aan alle mensen die met kinderen leven, mezelf incluis.

Vergeet niet dat de kinderen er zijn. Maak tijd voor elkander, zie, hoor en luister naar hen, vanuit je hart in Zuiverheid. Ze hebben zoveel waardevols te tonen en te laten horen.