Een nachtje slapen op een tafel is niet echt een aanrader. Dit is jezelf beperken in ruimte en vrijheid. Niet voor herhaling vatbaar. Aan de voet van het kasteel van Chateaudun neem ik de bijna 200 trappen, langzaam en met veel aandacht voor mijn lijf. De pitoresque straatjes, het kasteel met een toren in flamboyante Gothiek, de typische huizen, la maison de la Vierge, l’église Madeleine met haar rakende eenvoud weten me te bekoren. Pas na twee uur verlaat ik deze stad.

Maison de la Vierge

Eglise Madeleine in al zijn eenvoud

Een auto stopt, een venster daalt. Een bejaarde man waarvan zijn buik bijna zijn stuur raakt spreekt me aan. ‘Vous aller ou? Compostelle? Vous aller pas la bonne direction!‘ ‘Bonjour monsieur, je suis le chemin baliser’. ‘Oh, Saint-Jacques est de l’autre côtez. Vous aller faire trois kilometres de plus part la’, met een wat opdringerige toon. ‘Oh, cela ne vient pas sur un kilometre quand en fait plus que deux milles’. ‘Je prends toujours la route la plus courte. J’ai arreter a 50000km ‘, vertelt hij met fierheid. ‘Monsieur, mon chemin est toujours tous droit et j’éspère que ils cera très long’. Lang heb ik gedacht dat ik zijsporen nam, niet op de juiste weg. De weg heeft me mijn gedacht hierrond doen herzien. Uiteindelijk heb ik het gevoel en idee altijd rechtdoor te gaan, want als het een reden en is alles verbonden.

GR-pad

Onze vierde dag samen. Het is genieten

La Luna

Ik voel dat ik stilletjes aan in het ritme kom, alsof ik uit een lange winterslaap kom. En besef dat boek ‘Als de buizerd me de weg wijst’ me heel veel energie heeft gekost en concentratie, waardoor gans mijn lijf in spanning is komen te staan. Ik ben me dan ook bewust dat ik het verder verloop niet meer alleen kan dragen en ik hulp zal nodig hebben om het einddoel te bereiken.

De natuur bij valavond brengt warme kleuren en verschillende geuren met zich mee. Boven mijn hoofd hoor ik gekraak en als ik stil sta wordt ik gebombardeerd door eikeltjes. De speelse eekhoorns. Ze doen me denken aan het katekwaad van ‘Tic en Tac’. De fauna laat zich terug zien. Twee reeën staan me aan te kijken in een moerassig gebied. Op deze momenten een beeld willen nemen is ervoor zorgen dat ze op de vlucht gaan. Stilstaan en genieten van dit conract is de boodschap. Wat zijn ze prachtii.o.g en wat fijn om met hen in contact te gaan. Niet gegrift op een externe harde schijf, wel in iets diep veel tastbaarder en niet te wissen. De ziel.