Brrr…de eerste keer dat ik zo de kou voel. Het is grijs…en al heel snel komt er regen aan te pas. Ik verdwijn onder mijn berrett, paraplu. Ik voel me naar binnen keren. Mijn lichaam is moe en geraakt al een paar dagen niet terug op krachten. Mijn moraal is ook niet optimaal… het weder zorgt er dan nog eens voor dat het moeilijker is om er bovenop te komen. Uitgeput kom ik vroeg aan in La Souterraine. Nergens een plaats waar ik droog en warm kan zitten…behalve de cinema. Waarom niet. Eén klein zaaltje, één film. Keuzeprobleem bestaat hier niet. Handig.
De gite is gesloten, pelgrimsseizoen is afgelopen. Pas om 19 uur komt Paulette me halen. Een vrouw die drie jaar geleden haar deur heeft geopend voor mij op de weg. Voor de rest heb ik niet zoveel te zeggen…jawel ik ben moe…
De weg naar... 
Lieve Jasmine,
Je bent al een hele lange tijd op je weg, je bent moe,daar kan ik helemaal inkomen.is ook een heel intense tocht.Je doet het zo mooi,blijf je gevoel volgen en luister naar de signalen van je lichaam,spreek ze niet tegen,wat ik wil zeggen is dat je jezelf niet over je limiet mag laten gaan,maar jij zal dit ook wel weten.De herfst is volop in de gang en dat doet wat met een mens hé.Verzorg je goed,rust op tijd en stond.Ik blijf van je genieten,met dank en eindeloos respect…BUE CAMINO…XXX
Lieve Christine, dankjewel voor je bezorgheid. Ik blijf bewust mijn weg volgen met zorg voor lichaam en geest. Het anders doen zou een niet begrijpen zijn van wat de weg me al heeft gebracht. Ondertussen zijn al twee dagen mijn wandelen korter geworden en uit zelfzorg en om me niet in tijdsdruk te steken doe ik op dezelfde dag één extra etappe met de duim. Liefs Jasmine