Daglicht… Ontwaken. Geen kast niet meer te bespeuren. Een lege muur. In de hoek een rode rugzak. Mijn kleerkast en compagnon voor het volgend jaar.

Het ledigen van mijn huis, de verhuis, het losmaken van materie… Ik heb het onderschat. Het was niet zomaar hup, even alles bij elkaar rapen en wegwezen. Het was bewust stilstaan bij alles wat ik in mijn handen nam.

Op tafel stond een kleine leren valies. Ik noem het mijn Mary Poppins of de valies van Jozefien l’ange Gardien. Dit laatste past nog meer bij mij. Een tovervalies. Mijn Mariabeeld, rozenkwarts, pendelaar, verschillende paternosters … en nog zoveel meer van mijn altaar verdwijnt erin. Mijn handen berusten op de valies. Een stem in mijn hoofd zegt: ‘als je terugkomt, zal dit het enige zijn wat je nodig zal hebben’. Hmm, ik laat het voor wat het is.

Het proces van verhuizen was tot in mijn organen voelbaar. Van ophouden, constipatie naar loslaten, diarree naar ontgiften, mijn losmaken van alles wat ballast is. Hoe dichter ik bij mijn vertrek van 1 april kwam, hoe vrijer en ruimer mijn lichaam zich begon te voelen. Nu weet ik waarom ik toen in Rocamadour niet kon blijven. Het was nog niet het juiste moment. Nu kan ik zeggen ‘ja’, ik kan. De tijd voor mijn vertrek voelde niet aan als een voorbereiding naar mijn tocht van vandaag, eerder een losmaken en overstijgen van wat was.

Een nieuw begin.