Daglicht… Ontwaken. Geen kast niet meer te bespeuren. Een lege muur. In de hoek een rode rugzak. Mijn kleerkast en compagnon voor het volgend jaar.

Het ledigen van mijn huis, de verhuis, het losmaken van materie… Ik heb het onderschat. Het was niet zomaar hup, even alles bij elkaar rapen en wegwezen. Het was bewust stilstaan bij alles wat ik in mijn handen nam.

Op tafel stond een klein leder valies. Ik noem het mijn Marry Poppins of de valies van Jozefien l’ange Gardien. Dit laatste past nog meer bij mij. Een tovervalies. Mijn Maria beeld, roze kwarts, pendelaar, verschillende paternosters ….en nog zoveel meer van mijn altaar verdwijnt erin. Mijn handen berusten op de valies. Een duidelijke stem komt door me heen ‘als je terugkomt zal dit het ene zijn wat je nodig zal hebben’. Het is en zoek niet naar deze ingeving.

Het proces van verhuis was tot in mijn organen voelbaar. Van ophouden, constipatie naar loslaten, diarree naar ontgiften, mijn losmaken van alles wat balast is. Hoe dichter ik bij mijn vertrek van 1 april kwam hoe vrijer en ruimer mijn lichaam zich begon te voelen. Nu weet ik waarom ik toen in Rocamadour niet kon blijven. Het was nog niet het juiste moment. Nu kan ik zeggen ‘ja’ ik kan. De tijd voor mijn vertrek voelde niet aan als een voorbereiding naar mijn tocht van vandaag, eerder een losmaken en overstijgen van wat was.

Een nieuw begin.