Tryskele

Eglise à Dolancourt , 1874

Ik hoor de sleutel in deur. Laurence komt me een goede morgen wensen. Op tafel een koffiekan, suiker. Laurence haalt nog een pakje uit. Koekjes. “ahhh…”, ik hoor mezelf roepen. Geschrokken. Op de koekjes… La Tryskel.

Een bestelwagen. De bakker. Een vrouw komt naar buiten. Een brede glimlach. Terwijl ze haar hand opsteekt “ça va?”, vraagt ze me. “oui, merci. Et toi !” Verder op de weg voel ik nog een aanwezigheid in mijn rug. De vrouw. Ze zwaait. Ik zwaai terug. Haar spontaniteit raakt me.
Aan een waterbron vul ik mijn fles. Wat een weelde. Zomaar, vrij, langs de weg. Waardevol. Dankbaar.
Al een heel eind ga ik bewust om met het water. Geen dagelijkse douche niet meer. Soms zie ik aan de non-verbal reacties dat mensen dit niet begrijpen.
Dagelijks douchen vind ik echt overbodig, zorgt voor veel waterverspilling en is ongezond voor de huid. Zoals in de goede oude tijd aan de lavabo met washandje. Daar geniet ik van en zorgt ervoor dat ik op een veel bewuster manier omga met mijn lichaam en het water.

Al twee dagen heeft mijn lichaam het wat moeilijker. Mijn nachtrust is diep en kort. Midden de nacht wordt ik klaar wakker en kan ik moeilijk terug inslapen. Mijn lichaam heeft moeite om de dag te starten en ik heb het gevoel niet uitgerust te zijn.

Tijdens een middagpauze in een bar val ik bijna in slaap. ‘knikkebol’.
Ik zoek een kapper. Een deugddoend hoofdwassing en massage. Met een kort kopje kom ik naar buiten.
Terug wat energie. Een bezoek aan de uitnodigende Église Saint-pierre, met zijn prachtig gepolychromeerde beelden. Bar-sur-Aube.
De stad verlaat ik via le col du Saint-Germaine. Pff, het is puffen. Op drie meter afstand sta ik oog in oog met ‘une chevreuil’. Ik denk dat we allebei geschrokken waren van elkaar. Een slang. Blij dat ik schoenen aan had en geen sandalen en de stokken bij heb.
Een bos… Ruimte, zachtheid, énergie… Rust… Mijn lichaam heeft rust nodig.