Helleborus

Momenteel wandel ik door een bosrijk gebied met veel hoogteverschillen. Vandaag heb ik me voorgenomen op een korte wandeldag. Mijn fysieke lichaam vraagt wat rust.

Een lange weg tussen wijnvelden en bossen. Mijn aandacht neemt me mee ver weg en toch dichtbij…
Langs de weg Helleborus, Euphorbia en vermoedelijke orchideeën.

Abdij en gevangenis Clairvaux

Clairveaux hou ik halte bij de zusters. Ik bel aan. “Bonjour ma sœur. Avez vous la possibilité pour faire dormir un pèlerin ?”, vraag ik aan een zuster. “Vous avez téléphoner d’avance ? Faut téléphoner d’avance parce que en a que 3 chambres… Cela peut être un problème…”, en zo gaat het verder… ALS er… Wat als… Ik hoor haar (onnodige) bezorgdheid.
Vaak worden er problemen gecreëerd die er niet zijn door niet in het nu te zijn, door angsten of niet bij zichzelf te blijven. Uiteindelijk zijn alle kamers vrij en mag ik overnachten in ‘la bleu’, de blauwe kamer.
Ik leg me languit op het bed en val in slaap. Een kort middag tukje.
In de vroege vooravond bezoek ik de oude abdij en voormalig gevangenis.
De gevangenis telt vandaag nog zestig gevangenen, die levenslang kregen. Velen terechtgestelden komen van het baskenland.
De abdij kent een lange geschiedenis. Groeide in omvang door het groot aantal monniken. En kwam later in handen terecht van Napoléon die deze de andere functie gaf van gevangenis. Het waren ideale plaatsen om mensen op te sluiten. Het was afgelegen en de omvang van de ruimtes zijn heel groot. Toen ik hoorde dat er hier nog in 1971 dertig mensen sliepen op een paar vierkante meters met één toilet (een gat in de grond), de beroemde ‘kippenhokken’, met een lengte en breedte van amper een bed. En mensen hier stierven aan de kou, ziekte en ondervoeding. En dat pas in 1980 de doodstraf in Frankrijk werd afgeschaft (de laatste geëxecuteerde kreeg de giullotine), kreeg ik een misselijk gevoel en werd het tijd dat ik het gebouw verliet. Amper zevenveertig jaar terug, mensonwaardig.