Nemi

Van Lago Albano naar Lago di Nemi.
Een pad neemt me mee in het bos. Af en toe komt een ochtendloper of fietser voorbij. Plaats genoeg voor twee.

Een man komt in tegenrichting gewandeld met zijn twee honden. Hij valt bijna… en roept hierbij de naam van zijn hond. Hij kruist me en kijkt me aan… Hij struikelt… “hoepla, mama !”,roept hij. Benieuwd of hij nu de naam van zijn hond zal noemen. 😉

Ik voel me vederlicht en mijn voeten doen het prima in mijn nieuwe schoenen. Het is wel voelbaar dat andere spieren worden aangesproken.
De duidelijkheid op mijn weg, de klare kijk erop heeft me veel gebracht…alsof een blad is omgedraaid.
Een gevoel van een nieuwe geboorte.. De rechte lijn van Zuid naar Noord is als een glad gestreken lijn… En zo voelt het ook … glad gestreken… en natuurlijk met beiden voeten op de grond blijven is heel gezond en ik maak me geen illusie dat af en toe nog iets de kop zal komen opsteken.
Gelukkig maar zou ik zeggen, dan kan ik nog bijleren, de beleving zal echter anders en zijn, met tijd wordt alles zachter.
Een halte in Nemi.Een zuider dorpje. Rustig en met heerlijk bruisend water uit de bron.

De natuur is prachtig. Holle wegen. Bronnen… Daar kan je je gewoon aan opladen… In de namiddag kom ik aan in Velletri waar ik ga aankloppen in een seminarie. Een warme en gastvrije ontvangst. Een stukje frisse meloen en fris water wordt aangeboden.
Na het aankomen geniet ik van de dansende jeugd die hier op bezinning is. Wat fijn hen te zien genieten, hun lichaam vrij te zien bewegen…
Met onweer op de achtergrond ga ik slapen.