Zeven uur in de morgen. De gsm, een bericht ‘…. een goeie en vlotte verhuis….’ mijn liefje.

Vandaag staat het ledigen van het pastorijhuis op het programma. Het is nu reeds 5 jaar dat ik telkens bij verhuis me meer en meer vrij maak van materie, een beweging die me deugd doet en me al veel vrijheid bracht.

Deze keer bracht het verwijderen van materie zaken aan het licht waarvan ik allang de inhoud was vergeten. Er was niets meer die het andere kon verbergen. Nu is het me duidelijk waarom ik deze weg te nemen had, waarom ik me mocht losmaken van de materie die de mens creëerd om in de materie te komen, die mijn lijfje is… ziel, geest en lichaam. Waar alles zich kan verbinden en verenigen. Om de geheimen, verdoken pijnen en nog andere ballast aan het licht te brengen en te healen.

Een metalen kist met slot, reisde al jaren met me mee. Ik stak ze in een bananendoos wachtend op de verhuis.
Recent stond ik recht voor mijn liefje. Een metalen plaat was voelbaar in de buik en voelde als onbeweeglijk en onvrij aan. Terzelfde tijd trok ook iets in de buik. Een onaangenaam gevoel. Na een nachtje slapen ontwaakte ik met een zin die weerklonk in mijn gedachten… ‘ik zal op je blijven wachten’… Een belofte die ik ooit had gedaan aan mijn eerste partner. Dit sloeg letterlijk in mijn buik en werd me bewust welke impact deze woorden hebben gehad.
Ik haalde de kist uit de doos en besloot om ”s avonds een ritueel te doen om me hier vrij van te maken.
Ik opende de kist en haalde er een plastieken uurwerkje uit waarop geschreven stond’ don’t say no’, deze zin typeerde werkelijk hoe de relatie was. Eén voor één verbrande ik de brieven en foto’s, een uur was nodig voor alles opgebrand was. Het voelde bevrijdend. De druk in de buik verdween. De koorden werden doorgeknipt. De belofte, de herinneringen stonden werkelijk in de weg voor een nieuwe relatie.
En liefde steek je niet in een metalen kist en zeker niet achter slot en grendel. In vuur opgegaan.

Dankbaar dat het aan de oppervlakte kwam. Dankbaar om de spiegel die ik mocht ontvangen van mijn geliefde. Dankbaar om het gebeuren… niets is zomaar.

Na een metalen kist kwam een heel oude vintage foto aan het licht. Zo een zwart-wit beeld, opgekleefd op gekarteld karton. Deze stond al een eind op de grond naast de zetel. Telkens kwam het beeld in mijn vizier, ik gaf er geen aandacht aan.
Het waarom van het beeld werd me duidelijk tijdens een gesprek. “Ik vind het vreemd, wanneer ik naar mensen kijk lachen ze spontaan. Terwijl ik binnenin het idee heb dat er een heel diepe duistere put aanwezig is.” Later in het gesprek beschrijf ik hoe mijn grootvader was de laatste jaren naar me toe, wie mijn doopmeter was. De link tussen beiden en wat was toen ze afscheid namen van de wereld en de gevolgen naar me toe. Toen ik sprak over de man op het beeld en het weinige wat ik ervan af wist… ‘zelfmoord in een beerput’… Er kwam aan een snelheid iets aan de oppervlakte liggen. De inhoud laat ik in het midden en doet ook niet meer ter zake. Al mijn voelsprieten, tot de kleinste uithoekjes van mijn lijf konden het licht zien. Nu kon ik tal van zaken begrijpen. Toen ik ”s avonds thuis was zocht ik de foto die ik ondertussen ook al in een bananendoos stak. Ik keek ernaar en plaatste hem op een bankje in de hoogte. Vanuit de diepte naar het licht. Ze waren eindelijk terug verenigd na vele jaren. Nu begreep ik waarom het beeld daar stond. Het sprak naar me, het kwam echter niet echt binnen. Ik wens de geliefden een warm weerzien en eeuwige verbondenheid.

Alle, hup… Doorbreken, opkuisen, healing…

Oude dia’s komen voorbij… Ik kijk ernaar. Mijn kindertijd. Spontaan neem ik ze één voor één vast om te zien welke ik zou bewaren. Hmm… Klopt dit wat ik hier doe, is dit nog passend bij me vandaag. Ik duw een dia uit zijn raampje met de duim. Hoe meer ik het doe, hoe meer ik ook kijk naar het verleden….Ik voel me misselijk worden, warm. Een drukkende driehoek op mijn schouders is voelbaar. Opkuisennn, loslaten wat niet van mij is.
Oude lagen van niet afgewerkte stukjes komen aan de oppervlakte…. Zoveel touwtjes om door te snijden. Ik neem de talrijke dia’s het weegt, letterlijk en figuurlijk.
Mijn leven hoort niet meer binnen een kadertje. Vrijheid.

Wat ben ik ontzettend dankbaar voor mijn kracht, mijn blijvend vertrouwen en geloven. Mijn eerlijkheid, de weg van puurheid te hebben gekozen, al wordt dit niet altijd geaprecieerd. Mij niet te laten intimideren door wat men mij soms meedeeld, al was en is het niet altijd evident.
Om al jaren blijvend een diepe vreugde te voelen bij het horen van klein stemmetje… ‘Geduld er komt een dag dat jullie terug samenZijn.’

En ja… Het is…
Dankbaar om wie je bent. Ik heb je lief.

Na een lange dag sleuren en opkuisen. Sluit ik de rolpoort van mijn stapelplaats. In de verte… De kerstboom… Neen, niet Jeruzalem is mijn eindpunt. Kerst met mijn geliefde mogen vieren…De geboorte samen mogen vieren, het Leven, de Liefde.