Na een avond van paniek en angst. Het bellen naar een vriendin, haar openmind en kijk, het geruststellen en de zachte confrontatie over wat bij mij gaande was nl. Mijn twijfel rond het feit niet man te zijn, uit angst.
Een onderwerp die al gans mijn leven sterk op de voorgrond kwam vanuit verschillende uitvalshoeken. Het niet gezien, herkend worden als meisje, als vrouw… tot bijna geen recht hebben op bestaan. Het bijna verdwijnen tussen de mannen die er waren in mijn leven.

Ja, af en toe kan nog eens twijfel en angst ontstaan dan.
Ik viel gisterenavond in slaap met één hand op mijn borst, de ander op mijn onderbuik.
Deze morgen opgestaan na een goede nachtrust. Mijn lijfje voelt ontspannen… een openbekken… een volmondige ‘ja’, vrijheid is voelbaar door gans mijn lijf. Mijn hart en bekken voelt zacht en ruim.
Met wat voelbaar is stap ik deze nieuwe dag in.

Terwijl ik op de terras zit van de bar, vraag ik me eigenlijk af wat ik hier doe. Wat doe ik hier in het midden van de Morvan in een godsverlaten dorpje (toch charmant hoor het dorpje).
Voor mijn vertrek voelde ik al aan dat Jeruzalem niet volledig juist was. Ik kon het niet onmiddellijk duidelijk een plaats geven. De beweging was wel belangrijk om te doen om het te kunnen begrijpen.
Ik hoef niet tot in Jeruzalem te stappen… Dit was symbolisch. Her-geboorte, aarde… na het vuur, lucht en water van vorig jaar. Jezus is voor mij absoluut niet onbekend daar is het niet om te doen. Die energie ken ik. Ik wens in die vrouwenenergie te stappen, de vrouwenenergie laten leven… Terwijl ik verder aan het skypen ben met mijn liefje en door een wederzijdse uitwisseling en deken wordt het me duidelijk, ik mag terug keren naar Vézelay naar Maria Magdalena… Daar is het om te doen… Ik geraak ontroerd. Dankbaar. Ik wens ten volle in mijn vrouwelijke kracht te staan, te leven, te beleven. Ik heb het recht voluit vrouw te zijn. Ik ben een vrouw. Een volle ‘ja’.

Nu begrijp ik wat Vézelay me vijf jaar geleden kwam vertellen op de weg. Ik was er toen blijkbaar nog niet klaar voor.
Ontroerd. Oefff, opluchting. Wat voelt het goed.
Bij het verder stappen voel ik terug vreugde in mijn lijf, in mijn Zijn. De flow is er terug. Ik kan terug lachen. Mijn lijf voel terug ten volle stromen,
Zaligggg.

Ik wandel verder in le parc régionale du Morvan. Langs kleine dorpjes, in bossen, naaldbomen. De talrijke buizerds die terug zijn. We hebben plezier langs de weg. Mijn scheenbeen liet niet van zich horen. ”s Avonds overnachten we in een zalige gîte in Athez waar ik ten midden van allemaal vrouwen mag zijn.