Na reeds vijf dagen in België….wandel ik door de straten van Gent. Volk. Ik zie ze niet.
Een open raam, klassiek muziek. Een man… zijn hand slaat het ritme. Ik stop… sluit mijn ogen en laat mij lichaam wiegen op de golven van de klank.
Diepe zucht.
Ik wandel verder en neem de tram. Vol-leeg, oud-nieuw, verdriet-vreugde, weten- niet weten, geworteld-afwezig, onbekend-gekend… dit zijn de woorden die nu in mij opkomen, voor wat nu door meheen gaat.
Sedert een paar dagen kom ik diepe oeroudestukken tegen die aan de oppervlakte komen.
Mijn weg gaat in vertrouwen verder richting een veld die voor mijn voeten openlicht en die bijna tastbaar is… voorbestemd.

Ik besef en weet dat ik vele volgers zal ontgoochelen. Dat vele op mijn verhalen zitten te wachten.
Alleen wat zich nu allemaal in mezelf voordoet is te kostbaar, waardevol en fragiel om dit zomaar op het net te delen.

Bij deze stap ik hier dan ook een lange stilte in.
Ik ben me bewust dat er lezers zullen zijn die dit vreemd zullen vinden, vragen zullen hebben, nieuwsgierigheid kan opgewekt worden, zich zorgen zullen maken…

Voor ik afsluit heb ik nog een wens nl. om dit gebeuren samen met me te dragen in stilte en mij de ruimte te laten om vanuit mezelf in beweging te komen naar de ander.

Dankjewel.
Ik wens jullie allen een fijne vakantie.