Angst om verlating of te binden zorgt ervoor dat we onszelf verliezen in een relatie, welke vorm van relatie het ook mag zijn.
De focus ligt dan zo sterk op het verlangen wat ooit ‘verloren’ is gegaan/geweest, dat men niet meer optimaal in eigen centrum aanwezig kan zijn. Er ontstaat dan een onevenwicht in relatie tussen jezelf en de ander.
En vooral een onevenwicht in zichzelf vloeiend uit een oud zeer, een trauma opgelopen in de vroegere jeugdjaren.

De laatste weken komen er tal van bekende stukken uit mijn leven naar boven waarin ik dacht dat ze voorbij waren, opgekuist. Pfff. Het idee dat al deze ervaringen zich nu groeperen om op één moment tot explosie te komen, zo heftig is het voelbaar in mijn lijf. Ze zijn er die oude pijnen, ik neem ze vast, kijk ernaar, doorvoel ze tot ze verzachten en stilletjes verdwijnen en ik voel dat ze getransformeerd zijn en de weg nemen naar mijn basis, fundering van de voorbije 5 jaar. In Hartgedragen.

Ik word heen en weer gehaald tussen periodes in het hier en nu en périodes uit lang vervlogen tijden. Tijden die onderhuids opgeslagen zijn en op mijn netvlies staan. En om één of andere reden moet ik nu denken aan mijn ‘Meningioom/mening-home’ – gelegen pal op mijn derde oog en die ik ook mijn derde oog noem.
Deze week stond ik op straat, keek ik naar boven en zag ik een vliegtuig in de lucht. Zag ik een auto op straat, zag ik de straat… en vroeg me af in welke futuristische tijd ik terecht was gekomen, alsof ik nog nooit op deze aarde had gestaan. Neen… ik was niet aan het hallucineren en het was ook geen hocus-pocus… wel heel bewust aanwezig.

Vorige week werd om een of andere redenen iets geraakt. Een trigger. Het sloeg in mijn buik, inwendig voelde ik mijn lichaam bibberen. Spontaan volgde ik wat mijn lijf vroeg. Ik stapte recht een bad in, zette de koude douchekraan aan en liet het water over mijn lijfje lopen. Tranen zochten hun weg, maar konden zich niet bevrijden. Ik voelde ook een weerstand in me om hulp te vragen, ik wou het alleen doen. Ik ben op bed gaan liggen… tot ik niet anders kon om vanuit het hart hulp te vragen en niet meer vanuit het hoofd te weigeren. (hmm… Opgepast hier kan soms de saboteur aanwezig zijn. Men kan dan denken hulp te vragen vanuit het hart terwijl het het ego is die iets wenst om het oude gekende en de veilige plaats beschermt en ervoor zorgt dat de comfortzone niet wordt verlaten) Door deze beweging te maken en durven om hulp vragen kon er verbinding komen met mezelf en mezelf en mezelf/ander. Binding maakt plaats voor verbinden.

Op bed zag ik twee namen in een flits voorbij passeren. Vader – moeder.
En twee zinnen ‘Eli Eli, lamah sabahtani’ met de boodschap ‘Jasmine jasmine, lamah sabahtani’, ‘Jasmine, Jasmine, waarom heb jij jezelf verlaten’. Tranen vloeiden over mijn wangen, mijn buik raakte een diepe bodem.

De tweede zin die door meheen kwam ‘in hoever is een kind loyaal naar zijn ouders toe’, tot hoever kan een kind in zijn/haar liefde gaan tot hoever kan ik vandaag daar nog gaan in staan. Mijn hart werd geraakt.

Wanneer je als kind dubbele boodschappen ontvangt van aantrekken en afstoten.
Van weggeduwd te worden. Op een moment een lach ziet en dan plots een afwijzend gebaar. Of een lieve lach en terzelfde tijd een afwijzend gebaar. Of een lach en dan plots een bombardement van woorden naar je hoofd krijgt.
Dan kan je als kind verstrikt geraken in het kleine kwetsbare lijfje en sta je te kijken naar volwassen mensen vanuit een niet meer begrijpen. En natuurlijk kunnen tal van zaken hier aanleiding toegegeven hebben bij de ouder/volwassen
Vb. Tijdsgebrek, ongeduld, gehaastheid, geen ruimte…. en wanneer dan geen communicatie is tussen… enkel beeld en geen klank of als er dan klank komt dan is dit misschien 1 woord, ten hoogste twee… Geen verbinding… Dan grijp je je als kind vast en zoek je zelf antwoorden zonder dat er hierin maar ook bevestiging of verbinding in gemaakt kan worden, want als kind, toen ik klein was had ik geen recht op spreken. En zo geraak je verder van je eigen hart.

En de belangrijkste boodschap hierin in het hier en nu is, Jasmine tot hoever ben jij loyaal naar jezelf. En enkel met dit kan en wens ik verder stappen te nemen.
Om me te kunnen neerzetten, te manifesteren hier op aarde kan ik niet anders om een beweging hierin te nemen om me te kunnen vrij maken van iets die er al lang niet meer is. Een beweging die je eigenlijk als kind van… niet wenst te nemen. En hierin nu trouw te blijven aan mezelf en het oordeel van derden dan ook bij derden te laten.

Mijn lichaam… zucht….wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen een zonnevlecht die in de knoop gaat en niet kunnen ademen tot in ontspanning gaan en terzelfde tijd een energie die me mee trekt in opwaartse richting, waarin ik het gevoel heb mijn lichaam te verliezen…vermoeiend.

Deze morgen trok ik een kleurrijke gele broek aan en een blauw pull met sterretjes erop. Hmm… Toen ik me bewust werd van welke kleuren ik onbewust had aangetrokken was het duidelijk wat mijn lijf nodig had. Mijn zonnevlecht of derde Chakra of Plexus solar of Manipurna (mani= juweel, purna = stad) vraagt aandacht en hulp.
Sedert de terugkomst van mijn pelgrimstocht is er hier onevenwicht in ontstaan. De plaats waar wijsheid en wilskracht ontstaat. De plaats van waaruit men kan gaan schitteren. Waar het onbewuste/bewuste, Shakti (geest) en Shiva (aarde) samen de identiteit vormen.
Waar wanneer mijn hartchakra in de knoop ligt het in de zonnevlecht wordt geuit.
Geel zal er dus niet aan mankeren de volgende dagen en het staat me nog goed ook.
Er bewust mee omgaan zodat deze Chakra terug in balans mag komen en er veranderingen mogen gebeuren en zodat ik uit mijn ‘comfort zone’ mag stappen.

En wat een resonantie van tijd… Deze avond volgde ik een workshop rond ‘kracht’.
Ik sprak er mijn superkracht uit, een kracht waarvoor ik niet voor minder zal gaan nl. mijn onvoorwaardelijke liefde.

Maria magdalena en Yeshua stonden in mijn rug en hoe dichter ze bij me kwamen hoe meer yeshua en Magdalena één werden en waar enkel nog Magdalena zichtbaar en voelbaar was. Mijn lichaam begon zachtjes te dansen, zachtheid was voelbaar in mijn lijf.
Als afsluiter was het manifesteren van mijn droom… een duurzame relatie en woonst… Ik zag een kruidentuin, een tiny huis, mezelf door de tuin wandelen met een rietenmand en kruiden in de hand. Bezoek die ik meenam naar binnen… de geur van koffie en een babbel in de keuken.
Bij het zitten opende mijn bekken zich en wat een zeldzaamheid was, ik kon in de kleermakerspositie zitten. In zachtheid, openheid en in zachte kracht was ik aanwezig. Mijn schoot werd groter… Duurzame relatie in mezelf. Thuiskomen.

Dankbaar sluit ik deze dag af en omarm ik de pijnlijke stukken van de voorbije dagen en zeg ik onvoorwaardelijk tegen mezelf. Ik zie je graag.