Dino

Door de drukte bij de verhuur van de verhuiswagens kon ik pas mijn inboedel verhuizen op 2 juni. Dit zorgde ervoor dat ik op Pinstermaandag en na onzekerheid door de lockdown situatie toch de derde graad kon volgen om Master in de Reiki te worden volgens de Usui traditie. Verheugd en dankbaar dit te hebben gevolgd en afgewerkt samen met Farah.
Farah heb ik voor het eerst ontmoet in een opleiding rond lichaamswerk. Samen beleven we waardevolle en warme momenten. We zijn als wortels voor elkaar en bieden elkander steun in alle eenvoud en met eerbied voor elkaar.

Met waardevolle symbolen die zo passend zijn in het Nu op mijn weg, in synchroniciteit en eentje die me sterk was opgevallen zijn de twee driehoeken die samen kwamen en de Merkaba vormde. Met een diepe buiging dank ik de Meester die me de inwijding gaf.

2 juni, mijn verhuis. Alles verloopt vlot. Er rest enkel nog mijn rugzak en mijn driehoekig nestje in de tuin.
”s Avonds heb ik nog het bezoek van Tineke en Janus. Janus… amai wat worden kinderen groot… altijd een fijn weerzien. Zo een bijzondere jongen. En deze keer stond ik met mijn mond vol tanden wanneer hij sprak over…’ en deze spatel gebruik je voor dit en dit doe je zo… een creatieve jongen met een groot hart voor de natuur. En onze knuffel… dat is een specialeke… dit is ons geheim… enkel zijn mama geniet mee.

3 juni het is zover. Een goededag bij de lieve buren, een potje koffie, een kort uitwisselen. Mireille die me nog een kaartje brengt en komt uitwuiven en kort nadien komt Véronique en Lena nog eens langs. We delen het fruit, ondertussen is Dino mijn buurtkat om zijn laatste knuffel. Een knuffel hier, een knuffel daar… ja, wij maken de keuze om tenvolle te leven en het leven te vertrouwen.
Een zwaai… en tot…

Mijn eerste 4 km gaan richting Tania en Jef. Hmmm, het is al snel duidelijk dat mijn rug en benen het gewicht in dd rugzak niet kunnen dragen. Ik laat mijn tent achter, een lange wollen onderbroek en een statief voor mijn telefoon. Oef, dit voelt beter. Nog voor ik de trein haal tovert Tania een heerlijke feestmaal. Hmmm… om de pan uit te likken … Een knuf aan Tania en Jef… en hupsakee. De trein richting Dînant. Uiteindelijk beslis ik om in Namen uit te stappen en een bezoekje te brengen aan Marie-Pierre. Een fijn weerzien, een wandeling op de steenmijnen. Mijn eerste onderdak op de weg.