31 mei… Vroeg uit de veren. Naar de bakker. Amai, het voelt een eeuwigheid aan dat ik nog op een zondagmorgen om broodjes stond aan te schuiven. Zalig. De fiets op… een goedemorgen hier, een goedemorgen daar… en ik fiets vrolijk verder richting Veronique, Christian en Lena. Samen een ontbijt delen in familie voor mijn verjaardag. Spelen met Lena op de glijbaan. Een fikse lachbui na ik de statische electriciteit in de haren van Lena door een aanraking met haar handen deed dalen. Een vuurvonkje… Deugddoend. Na het ontbijt… de haren… De haaarennnn… die werden kortgewiekt en wat is het zacht om over mijn bolleke te wrijven. Dankjewel Veronique, Christian en Lena, wat heb ik ervan genoten en wat ben ik fier op jullie.. Hupsakee, terug fiets op… Heen en terug naar de wasserette en net op tijd terug…. toen Tania aankwam. Een fijne vrouw die ik nu reeds 20 jaar ken… de laatste jaren is er een diepere verbinding ontstaan en kunnen we elkander vinden in de diepgang van wat de weg met zich meebrengt. Wanneer ik op weg ga, onderweg of een nieuw hoofdstuk aankaart, weet Tania telkens een kaartje en een passende tekst ergens uit de mouw te toveren…telkens zo waardevol… ze reizen met me mee.

Een auto komt de oprit oprijden. Rosane en Hubert… ook zei hebben een bijzondere plaats in mijn leven gekregen. De spontaniteit tussen ons, hun bezorgdheid en hun groot hart weet me telkens te raken.
Samen delen we een fijne namiddag in de tuin. Zelfgemaakte Vlierlimonade, verse aardbeien en een meloen. De zon, de vogels, de bloemen, het gras onder onze voeten, de schaduw van de notelaar, het hartelijk samenZijn…

En wat een bijzondere verjaardag… 7×7 worden en dat op de dag van Pinksteren.

De dag werd afgerond met een bezoekje van MiReille, een (h)eerlijke maaltijd werd voor me gekookt. Mireille heb ik vorige zomer terug ontmoet na meer dan 13 jaar. Diep van binnen was er een sterk weten en aanvoelen dat onze wegen terug samen zouden komen. De tijd was rijp. We hebben toen samen een heel intense periode doorworsteld. Twee krachtige dames samen die er bleven staan voor elkaar. Blij en dankbaar dat we elkander terug mochten ontmoeten, een relatie vol symboliek. Ondertussen stonden we wat bij te kletsen. Aan tafel krijg ik voor de 2de keer een telefoontje van mijn vader. Hi, ik dacht even hij zal deze keer mijn verjaardag wensen. Hihi… neeneen…. Ik vind het best grappig… Het belangrijkste is, is de verbinding die er is. Want mijn papa die 2x belt op een dag… is nieuw en voelt fijn aan.
‘Jasmine… j’ ai quelque chose pour toi, tu ne trouveras nul part, c’est spéciale… Une pommade pour tes pieds…. ‘. Ik deel mijn vader dat het heel vriendelijk is. Dat mijn voeten het heel goed doen en ik beperkt ben in bagage.’ Papa, tu sait c’est comme si je l’ai reçue. Merci’…. Cela me touche… ‘. Hij blijft verder een uitleg geven over de zalf. Ik voelde dat er achter de zalf, zich iets anders schuilde. “Papa, tu aurais pas plutôt envie de me voir encore une fois avant que je part ?” “Bhein oui tient… Pourquoi pas.” Helaas, lukte het ons niet voor beiden. En dit was OK. Het feit dat hij belde, ik de vraag kon stellen en waar hij spontaan kon een ‘ja’ opzeggen bracht iets heel kostbaar met zich mee.

”s Avonds kijk ik samen met Mireille naar de film van Maria Magdalena. Na een half uurtje gaan mijn gedachten even terug naar het gesprek met mijn vader en het waarom hij me belde… zalf, voeten… Wat een mooi gebaar, vol symboliek…in vreugde geraakt’ Hij zalft mijn voeten… mijn vader… weg… Ga…

In dankbaarheid sluit ik mijn ogen, dankbaar om de vele wensen die ik via verschillende vormen heb mogen ontvangen. Dankjewel dat jullie er waren, zichtbaar en onzichtbaar. In verbondenheid.