Jaja, daar waren ze weer eens …van die energieën die zeggen ‘Halt’. Wel de voorbije 14 dagen waren er zo. Kan je je voorstellen twee dikke taaie elastieken in de middel waar één je vooruit trekt en terzelfde tijd er eentje achteraan tegenstand aan het bieden is. Er was maar één iets wat ik kon doen… ondergaan, het toelaten, accepteren en heel dicht bij mezelf blijven. Mijn lijf had warmte en zachtheid nodig. Op sommige momenten wist ikzelf niet meer wie ik was en daar waar ik o zo een voeding kon uithalen was niet meer. De omgeving werd me zelfs vreemd en had het gevoel tussen twee lagen te vertoeven. Vanwaar kom ik…alsof alles in mijn lijf werd gewist. Op een kantelpunt waar verleden uitgewist is en een prachtige warme, hartelijke toekomst die voor mijn voeten ligt. Mijn mentale deed een poging om aktief te worden, probeerde te begrijpen. No way…geen sprake van. Er was geen begrijpen aan. Voelen, gewaarworden was het enige en het vlammetje die in mij diep aanwezig is koesteren en vertrouwen.

Drie dagen geleden had ik een skype gesprek met een Hartsvriendin die een bijzondere plaats geeft in mijn leven. “Heyyy, hoe gaat het met je.” “Pff, ik heb het wel wat gehad. Het mag wel stilletjes aan veranderen” . ..We praten wat verder en ik word gewaar dat ik een halt roep aan mijn tranen. Er komt iets los… ik durfde mijn tranen niet de vrije weg laten gaan en voelde ook dat ik even niet de optimistische noot kon zijn voor een andere. Ik had die optimitische noot broodnodig…voor mezelf…

Een stilte…”Hey, wat ben je onderhuids tegen aan het houden?”, volgde er. Hmm, de stilte en die ene zin, die waren deugddoend. Het mocht er zijn, een ‘ja’ die ik mezelf niet kon geven. Dit kleine duwtje had ik even nodig om de vrijheid te kunnen geven aan mijn tranen en met woorden te kunnen uiten…”Ik heb het even gehad om er te staan voor ander, ik heb nu de behoefte om mezelf eens te kunnen laten gaan en dat iemand zorg voor mij draagt.” Amai, dat ben ik niet gewoon om te horen van mezelf. Iets waar ik in de toekomst wat meer aandacht zal aan schenken en wat meer rechtstreeks zal durven vragen. Hihi, ik kan het gemakkelijker zeggen aan iemand anders. Tijd voor evenwicht hierin.
Een korte huilbui was bevrijdend en deugddoend en voldoende om al heel snel de vreugde terug te voelen in mijn lijfje. Ik voelde het terug stromen. Een energie was vrij gemaakt. Gewoon door even eraan toe te geven. Ik kon terug vooruit. Zo dankbaar voor deze wederkerige hartsvriendschap.

En ja hoor, de dag nadien voelde ik in gans mijn lijf, dat de energie terug mocht vloeien. En niet enkel in mijn lijf, ook rondom mij. Een paar reservaties voor onderdak voor de komende 2 maanden. Yes, met een vloeiend positief antwoord. Ok Jasmine en wat kan je nog doen die je vreugde blijft voeden. Aha, mijn Altblokfluit terug boven halen en er na twee jaar eindelijk mee aan de slag gaan. ‘Hmm’, zegt mijn koppeke onmiddelijk, ‘ kan jij dat wel’. ‘Natuurlijk zegt het kleine vlammetje in mij. t’zal wel zijn!’. Dat kleine vlammetje die een rode draad is door gans mijn leven wanneer ik iets wens in de praktijk te zetten of wens te verwezenlijken. Mijn passie. Die mij vreugde brengt en mijn Hart doet schijnen. Dat vlammetje die ingezet wordt wanneer mensen mij vragen ‘kan je dat?’ Dan antwoord ik altijd met ‘vraag me eerder wat doe ik niet graag, is gemakkelijker’ en dan antwoord ik ‘strijken’ .

Ik bel naar een academie ‘volboekt’, naar een muziekwinkel op zoek naar iemand die privé lessen geeft. Een belletje, een doorverwijzing naar een muziekatelier. ‘Mja, Jasmine. Je weet nu toch wel, ook al ga je graag naar een academie, dat dit schoolssysteem niet voor jou is. Je bent beweeglijk en binnen een paar maand zal je niet meer kunnen voldoen aan de verplichtte uurrooster en ben je terug ergens onderweg.’ Goed dat mij innerlijk stemmetje meer op de voorgrond komt en mij van alles laat zien en horen.
Ik open internet en zoek naar een winkel waar men partituren verkoopt. Ik zou op het net kunnen zoeken naar filmpjes maar ik hou nog altijd van een papieren drager zoals vroeger op school waar ik aantekeningen en het schrift mij eigen kan maken. ‘Altblokfluit -Het eerste leerboek’ van James Arden en ‘AltblokfluitReis – Methode voor Altblokfluit van Daniel & Jeannette. Yup. Ik bel de winkel en vraag hun om advies. Een heel lieve man aan de andere kant van de lijn, “Ik ga even voor je kijken mevrouw wat ik hier heb in de winkel”, nadat ik uitlegde dat het de eerste keer is dat ik Altblokfluit leer spelen en het meer dan 30 jaar geleden is, dat ik het muziekacademie volgde voor slagwerk. Helaas, niet kunnen voltooien omwille van de notenleer en verplichte stof. De man komt terug en met geduld, een zachte warme stem krijg ik uitleg van wat bij me zou passen in het leren. We hebben plezier aan de telefoon en op het moment dat we de juiste partituren hebben gevonden vraag ik, “Hoe kan ik het best aan de boekjes geraken?” “Oh, dit kunnen we opsturen of laten ophalen in de winkel in Gent, of hier ophalen.” In mijn gedachten denk ik aan laten opsturen of Gent. Mijn gevoel vertelde me iets anders. “Oh, weet je ik vond het zo fijn aan de telefoon dat het mij nieuwsgierig gemaakt heeft om jullie en de winkel beter te leren kennen. Ik zal er om komen”. Zo gezegd, zo gedaan in een vloeiende beweging reisde ik gisteren heen en terug van Lokeren naar Antwerpen. En ja hoor de vreugde , spontaniteit, vriendelijkheid, behulpzaamheid en rust is in de winkel terug te vinden. Blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd richting ‘Crescendo Music’ en we er plezier hebben gehad.

En mijn blokfluit en partituur gaan de volgende keer alvast mee in mijn rugzak.