De ochtendzon komt in mijn kamer schijnen. Ik breng mijn armen onder mijn hoofd en kijk hoe de vogels heen en weer vliegen in de helder blauwe hemel.

Reeds drie opeenvolgende dagen heb ik een identieke droom, – Een bijbel die zich openvouwt, en ikzelf die erin duik, net als het duiken in een zwembad.
Bijna als ‘een honger’ , onderdompelen in… ik zou kunnen zeggen dat het nog veel dieper gaat, daar staat mijn leven in geschreven. Alles, IS, al geweest, beleeft en reeds geschreven. Ook al ken ik de bijbel niet, toch zegt ieder vezel van mijn lijf dat het ervan doordrongen is.
Alsof ik uit een diepe slaap kom en iemand me wakker heeft gemaakt na bijna 50 jaren.

Zo voelde het bijna ook op Pasen…uit een diepe slaap komen.
Toen ik met drie jonge koppels, Philippe, een Pelgrim uit België en Auriane die hier telewerk doet, een grote tafel deelde voor het feestmaal, hoorde ik een jonge vrouw zeggen, “wij huwen volgende week”, toen volgde het ander koppel…. Philippe stond op mijn rechterkant. Ik keek hem aan “moi aussi je vais me marié”, fluisterde ik met vreugde en een vanzelfsprekendheid in zijn oor. Hij keek me aan. Een grote glimlach… verbondenheid. Ik lachte hem toe. Hij stelde zich geen vragen, keek me verder aan “oui, avec Jezus”, voegde ik er nog aan toe. Hij kreeg tranen in zijn ogen. En toen, wat ik niet had verwacht draait Philippe zich om en deelt het midden in de groep van vreugde. Hmm , slik… En toch voelde alles zo juist aan. De vreugde bleef verder groeien.

Neen, neen… jullie hebben goed gelezen.

Ik ga trouwen met Jezus.

Ik ben Philippe heel dankbaar… Dankbaar om het duwtje die hij me toen onbewust heeft gegeven in mijn rug door het op zijn manier in de groep te gooien. En dit gebeurde niet zomaar. Dankbaar aan hen met wie ik reeds het vreugdenieuws heb mogen delen. Ik heb jullie lief. En aan jou met wie ik het nog niet deed, ook jij heb ik lief.
En vandaag ben ik er helemaal klaar voor om het de wijde wereld in te sturen en het te delen met jullie allen.
Na een lange voorbereidende weg , een weg van twijfel (vóór de Paaswake) maar vooral ook grote angst, is het mij heel duidelijk en krachtig geworden dat ik mijn leven te leiden heb, zoals ze voor mij bestemd is.

Mijn persoonlijke weg hier niet verder delen was bijna een insnoeren in mijn levensstroom.
En diep van binnen voel ik me gesteund, zo gesteund dat er geen keuze niet meer is – toch wel de keuze van er in volheid in te stappen – dat er maar één weg overblijft… vooruit, geen terugkeer meer mogelijk. En wat voelt het goed, dus waarom zou ik nog willen terug keren.
Dans la confiance, la joie et dans la foi.
Sommigen zullen nu waarschijnlijk denken dat ik zal intreden in een klooster. Neen hoor dit is vandaag niet aan de orde.
De tijd zal het uitwijzen op welke manier. Stap voor stap, ieder stap die ik neem is als een stevig fundament die steviger en steviger wordt en terzelfde tijd ook lichter en lichter…. In het Licht.

En zoals ik schreef op mijn manier aan priester Pierre-Emmanuel:
‘Et hup je continue mon chemin de lumière dans la joie.’
Waarop hij antwoordde, ‘Duc in altum!!!
Dans la Joie d’écouter sa voix et de marcher à sa suite.