Een paar weken geleden belde ik naar een vrouw om meer info ivm ‘les Vierges consacré’.
Een gesprek van bijna twee uur tijd met een enthousiaste, en voor mij wat overweldigende vrouw. Ik hoorde ‘il doit, il faut, à Vie’… Ik voelde dat de woorden mij in een angst brachten en kon duidelijk gewaarworden hoe mijn lijf reageerde. Ik werd louter mentaal. “Oehoe, si j’entends tous cela il y a beaucoup de il faut, il doit, à Vie. Si je suis cette voie je vais justement m’éloigner de ma foi et le contacte que j’ai avec l’Esprit Saint. Je m’eloignerais de la providence, je retournerais en arrière, dans une manière de vie qui pour moi est venue impossible. J’attrape même un boufé de chaleur quand j’y pense”, deelde ik haar.
De vrouw begon te lachen en stelde me onmiddellijk op mijn gemak door te delen dat ook zij haar eigen weg volgde wegens haar job.
” Oef, tu me rassurés”, deel ik terwijl ik mijn lichaam terug voel zakken en ontspannen, “Je recent aussi très fort que je peut traverser c’est craintes, de toute façon tous mon être se sens poussé dans le dos, je ne peut plus et ne veut plus reculer et c’est dans la joie que je continuerais.”

Voor het slapen gaan trek ik een engelen kaartje.. ‘Overgave’.
Die nacht kwamen de woorden, ‘il doit, il faut, à Vie’ als een mantra doorheen mijn dromen. Onrust kwam aankloppen. Mijn ‘ mind’ bracht me in oude angsten… ‘en wat als ik verkeerd ben, en wat als ik me vergist heb, en wat als…’ Hey, hey Jasmine, ademen ademen:…sus ik mezelf. ‘Angst voor wat Jasmine, laat je door je angst niet vast zetten. Blijf trouw aan jezelf, aan je weg’. Ik besefte dat achter deze zinnen iets anders schuilde, waar het ‘ego’ heel sterk in is om te omzeilen… De angst om afgewezen te worden, uitgelachen, onbegrip…
‘Hey Jasmine kies je om je te verbergen achter die schijnveiligheid, achter de gedachte – ik zou zo graag zoals anderen zijn, het zou mijn leven gemakkelijker maken – maar als ‘ leeg, dood’ verder door het leven te gaan of verder in je kracht te gaan staan, je te laten zien, en vooral als ‘vol levend’ door het leven te gaan.
Niet te kiezen voor… ‘Mij te laten leven’ , wel… voor ‘te Leven’ .
Deugddoend die nachtelijke gesprekken en haha… die oude angsten en makelij van het hoofd die geen steek hebben.

Mondjes maat begon ik mijn weg te delen met anderen… In tegenstelling tot andere keren voelde ik hier duidelijk de noodzaak om bij iedere beweging een voor-tijdens-na moment te nemen en telkens kon ik gewaar worden hoe diep-dieper en breed-breder mijn fundamenten werden. Eén keer gebeurde het dat ik te snel achtereen wou delen en toen kwam door meheen ‘in alle intimiteit’. Mijn lijf voelde ‘vol levend’.

Ondertussen reeds weken geleden kenbaar gemaakt en wat ben ik er blij mee dat ik die stap heb gezet.

In alle intimiteit zo voelt mij weg aan… niet enkel een weg die zich op een bepaalde manier onzichtbaar verspreid rond mij, ook in mij, een stroming, een samensmelting van twee zielen die elkander terug hebben ontmoet in een onvoorwaardelijk liefhebben.

Oh… que OUI… ‘à Vie’