Met mededogen kijk ik terug naar de paar dagen verblijf bij mijn tante in de Pyreneeën en ben ik blij terug op de weg te zijn, ook al heb ik het fysisch wat zwaar.
Na een bezoek in het prachtig centrum van Dijon met zijn rijk patrimonium. Neemt de GR2 me eerst een paar kilometers mee langs het water in Dijon. En dan na een stevige boswandeling met een paar fikse klimpartijen, klop ik aan bij Jean-pierre en Evelyne.
”s Avonds aan tafel genoot ik van het zien hoe Jean-pierre het brood in de hand neemt. In zijn rechter hand een stevig mes, links een traditioneel gebakken brood. Hij steekt het mes diep erin terwijl hij het brood tegen zijn borstkas houdt. Hij weet me te vertellen dat men vroeger een kruis trok in het brood vóór het aansnijden als dank voor de spijs. Hmm, een warme en dankbare traditie.

Aan het ontbijt heb ik een lange babbel met Evelyne over ouders-kinderen en de relatie tussen hen. Over geen schuld dragen voor wat was en de kinderen loslaten zodat ze hun eigen weg kunnen vormen. Een waardevol delen.

Bij het vertrek draai ik me nog even om. In de deuropening zie ik Evelyne in haar kamerjas. We zwaaien naar elkander.

De natuur is uitbundig. In de bossen geniet ik van de verse daslook die zorgt voor heerlijke verfrissing op mijn krokante maiswafels. Kleefkruid, gele-witte-paarse dovenetel, brandnetel, meidoorn, kamperfoelie… een weelde aan kruiden.
Orchideeën, Heleborussen, meiklokjes, euphorbia, Polygonatum multiflorum of de Gewone salomonszegel kleuren de paden en borders.

Een fijne regen is af en toe hoorbaar. Op de bodem zijn er massaal zaailingen van beuken zichtbaar.
Zo bijzonder mooi om de vorm en de manier van ontkiemen te zien. Op één of andere manier doet het me denken aan een bovenaanzicht van een bekkenbodem met daarin, in het midden een knopje die klaar is om straks verder te groeien naar een volwaardig blad.
Hoe dieper ik in het bos wandel, hoe groener en hoe dichter de bladgroei. Het voelt aan alsof ik diep in moederaarde stap, moederaarde die bijna zelf een baarmoeder zou hebben en ze met haar bladeren een drappage rond meheen legt.
Terzelfde tijd wordt ik gewaar hoe intens mijn eierstokken plots aanvoelen.
Bij het verder afdalen wordt ik me ook bewust van de beweging tussen het mannelijke en vrouwelijke principe In mezelf. Het diep neerdalen in het bos, brengt me dicht in mijn eigen diepte naar mijn baarmoeder en terzelfde tijd ook dichter bij het mannelijke principe in me. Ik zou het kunnen noemen ‘een heilige’ verbintenis zonder werkelijk het in de materie te brengen. Terwijl ik mijn camera in de hand heb voel ik dat ik die moet wegstoppen, daar de gewaarwordingen intenser worden en ze mijn aandacht vragen.
Ik ben bewust dat de beweging die plaats vind in mezelf me helpt en zal helpen om dicht en zacht bij de man te komen, omdat mijn eigen ‘yang’ zachter wordt…
Een evenwicht installeert zich zachtjes, waarin ik bijna zou kunnen zeggen dat ik de liefde bedrijf met mezelf maar dan in de laag van het astrale.

Een fijne regen vergezeld me de ganse afdaling en wat een geschenk wanneer ik beneden aankom. Water stroomt zachtjes doorheen het landschap… En zo is het voelbaar in mezelf… Een zachte stroom van leven. Ik blijf stilstaan en geniet van het natuurbad. Een zachte wind streelt mijn wang. De vogels zingen erop los.

Hoewel het verlangen groot is om te baden in het water, de weersomstandigheden zijn echter niet optimaal. Daardoor krijg ik de kans om het verlangen om te draaien en de voeding die in mezelf is die te laten stromen zonder er op een bepaalde manier uiting aan te geven. Wat men vaak veel te snel doet.

In de verte hoor ik een trom. Bijzonder. Ik volg het pad. Ik kom dichter en dichter. Een grote tipi staat midden de vallei. Een kampvuur knettert. Ik zoek de ingang.
Klop aan. Een man doet open en ik vraag of ik even mag uitrusten.
Een groep van mannen verwelkomt mij. Ze stellen tal van vragen. “Hoe heb je ons gevonden?”. “Ik volgde de trom”. “Hoe doe je het om zo te wandelen in dit weer zonder jas” “De bomen beschermen me”. “Je wandelt op sandalen, ben je niet nat aan je voeten?” “Jawel, ik heb er net van genoten om door de rivier te stappen en het stromend water te voelen.” Ik deel hen mijn gewaarwording en wat ik juist had neergeschreven en dat ik het zo bijzonder vind dat ik net nu midden een mannengroep sta en wordt verwelkom door hen. Ze delen dat er 7 mensen in Vision Quest zijn en de vrouwen momenteel in de zweethut zitten. Wat een synchroniciteit.
Ik ga bij het vuur zitten. Ik laat een diepe zucht van dankbaarheid om hier te zijn, midden deze prachtige vallei vóór de warmte van vadervuur en doorheen de vlammen zie ik het stromend water van de rivier.

Dijon – Darois kortfilmpje

Darois – Saint Seine-l’Abbaye kortfilmpje