Alcala la Réal, Alcaudete, Castro del Rio, Baena… ondertussen ben ik al een paar dagen verder.
In Baena stuur ik wat bagage op met de post. 1400 gram vertrekt richting België. Matras, bibizak en vijfvingerschoenen mogen uit mijn rugzak.

Een vreemde en voor mij een niet zuivere situatie doet zich voor bij een booking van een appartement door een pelgrim. Het adres klopte niet, de eigenaar gebruikte een naam van een hostel die hem niet toehoort… Hmm, mijn buikgevoel zij ‘hier zit iets niet pluis’. En alles moest snel gaan. Dit werd ’s avonds nog eens bevestigd door er ons op te leggen in het restaurant en bijna het dubbele te vragen van de prijs, dan wat op de kaart stond.

Hoelang ben ik nu op stap 2 weken, 3 weken…. Tijd vervaagd.
Op de tocht wordt ik enorm gewezen op zelfzorg en eigenlijk geniet ik ervan en brengt dit nog meer rust.

De tocht is niet zoals andere tochten. Geen aankloppen voor een overnachting. Geen bewoners met vragen/delen. Wel bijna ieder avond een pension. En eigenlijk doet het me veel goeds. Me-time. Zorg dragen voor mezelf na de zovele maanden zorg voor een ander.

Sedert drie dagen is de buizerd, Aertsengel Michaël iedere dag present. Gisteren mocht ik in kamer drie overnachten en vandaag kamer zeven. Benieuwd!

Na Alcaudete was er een groot meer, allé, een meer, een enorme droge vlakte waar wilde everzwijnen zich thuis voelen.

De olijf plantages zijn enorm. Momenteel is op veel plaatsen de snoei begonnen en hier en daar is de zaag hoorbaar. De meeste takken die in het midden naar omhoog groeien worden afgezaagd, zodat het zonlicht midden in de boom terecht kan.
Nadien worden deze takken verbrand of gaan ze door de hakselaar.

Een boer wandelt met zijn handen op zijn rug, van de ene boom naar de ander. Op zijn hoofd een blauwe pet met een rode en gele streep. In een zachte beweging brengt hij één hand naar de takken. Zijn bewegingen zijn zo liefdevol dat ik hem niet wens te storen met een ‘Buon dia’. Ik geniet bij het zien van zijn liefdevolle meditatieve bewegingen. Wat later kruisen terug onze wegen en roepen we elkander toe ‘buon dia’.

De eenstijlige meidoorn begint hier al aan zijn bloei. De eucalyptusbomen laten hun schors vallen, terwijl de wind muziek maakt in het bladerdek.
De opgedroogde grijszilver kleurige distels brengen een extra frisse toets in het landschap. Witte slakjes zijn zichtbaar op hun stengel.

Een andere boer probeert zijn schoenen af te kloppen aan een steen. De regen van voorbije nacht, doet de aarde aan ons voeten kleven. Op zijn gele wagen ‘La Vita e Bella’. Ik vraag of ik er een foto mag van nemen. Ik tover een blij gezicht en met fierheid stapt de man in zijn wagen.

Een kenbare overheersende geur is al twee dagen aanwezig. Zwarte olijvengeur.
Tussen de hanen die kraaien, hoor ik een radio. Een olijf- fruitboom kwekerij.
In de verte schijnt de zon op witte huizen. Santa Cruz kondigt zich aan.

Bijna slenterend kom ik aan in Santa Cruz. Een vrouw zit aan haar venster en piept achter haar bril. Ik zwaai haar toe. Oeps, de vrouw kwam snel terug in haar naaiwerk.

Na aankomst leg ik me moe en voldaan in een zalig bed. Eventjes mijmer ik en denk ik aan de zusters in Luik. Op zondag morgen keek ik altijd uit naar de Laudes. In gedachten zal ik bij hen zijn.